STRONGS NT 4165: ποιμαίνω

ποιμαίνω; future ποιμανῶ; 1 aorist imperative 2 person plural ποιμάνατε (1 Peter 5:2); (ποιμήν, which see); from Homer down; the Sept. for רָעָה; to feed, to tend a flock, keep sheep;

a. properly: Luke 17:7; ποίμνην, 1 Corinthians 9:7.

b. tropically, α. to rule, govern: of rulers, τινα, Matthew 2:6; Revelation 2:27; Revelation 12:5; Revelation 19:15 (2 Samuel 5:2; Micah 5:6 (); , etc.; (cf. Winers Grammar, 17)) (see ποιμήν, b. at the end); of the overseers (pastors) of the church, John 21:16; Acts 20:28; 1 Peter 5:2. β. to furnish pasturage or food; to nourish: ἑαυτόν, to cherish one's body, to serve the body, Jude 1:12; to supply the requisites for the soul's needs (R. V. shall be their shepherd), Revelation 7:17. (Synonym: see βόσκω, at the end.)

εποίμαινε εποίμαινόν εποίμανεν Ποιμαινε Ποίμαινε ποιμαινει ποιμαινεί ποιμαίνει ποιμαινειν ποιμαινείν ποιμαίνειν ποιμαίνεις ποιμαινοντα ποιμαίνοντα ποιμαίνοντας ποιμαινοντες ποιμαίνοντες ποιμαινόντων ποιμαίνουσαι ποιμαίνουσιν ποιμαίνων ποιμανατε ποιμάνατε ποιμανει ποιμανεί ποιμανεῖ ποιμανείς ποιμανθήση ποίμανον ποιμανούσι ποιμανούσιν ποιμανώ ποιμενικά ποιμένικω Poimaine Poímaine poimainei poimaínei poimainein poimaínein poimainonta poimaínonta poimainontes poimaínontes poimanate poimánate poimanei poimaneîInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts