1Canticum Psalmi, filiis Core, in finem, pro Maheleth ad respondendum. Intellectus Eman Ezrahitæ. Domine, Deus salutis meæ, in die clamavi et nocte coram te.

2Intret in conspectu tuo oratio mea, inclina aurem tuam ad precem meam.

3Quia repleta est malis anima mea, et vita mea inferno appropinquavit.

4Æstimatus sum cum descendentibus in lacum, factus sum sicut homo sine adjutorio,

5inter mortuos liber ; sicut vulnerati dormientes in sepulchris, quorum non es memor amplius, et ipsi de manu tua repulsi sunt.

6Posuerunt me in lacu inferiori, in tenebrosis, et in umbra mortis.

7Super me confirmatus est furor tuus, et omnes fluctus tuos induxisti super me.

8Longe fecisti notos meos a me, posuerunt me abominationem sibi. Traditus sum, et non egrediebar ;

9oculi mei languerunt præ inopia. Clamavi ad te, Domine, tota die ; expandi ad te manus meas.

10Numquid mortuis facies mirabilia ? aut medici suscitabunt, et confitebuntur tibi ?

11Numquid narrabit aliquis in sepulchro misericordiam tuam, et veritatem tuam in perditione ?

12Numquid cognoscentur in tenebris mirabilia tua ? et justitia tua in terra oblivionis ?

13Et ego ad te, Domine, clamavi, et mane oratio mea præveniet te.

14Ut quid, Domine, repellis orationem meam, avertis faciem tuam a me ?

15Pauper sum ego, et in laboribus a juventute mea ; exaltatus autem, humiliatus sum et conturbatus.

16In me transierunt iræ tuæ, et terrores tui conturbaverunt me :

17circumdederunt me sicut aqua tota die ; circumdederunt me simul.

18Elongasti a me amicum et proximum, et notos meos a miseria.