STRONGS NT 458: ἀνομία

ἀνομία, ἀνομίας, ἡ (ἄνομος);

1. properly, the condition of one without law — either because ignorant of it, or because violating it.

2. contempt and violation of law, iniquity, wickedness: Matthew 23:28; Matthew 24:12; 2 Thessalonians 2:8 (T Tr text WH text; cf. ἁμαρτία, 1, p. 30f), 7; Titus 2:14; 1 John 3:4. opposed to ἡ δικαιοσύνη, 2 Corinthians 6:14; Hebrews 1:9 (not Tdf.) (Xenophon, mem. 1, 2, 24 ἀνομία μᾶλλον ἤ δικαιοσύνη χρώμενοι); and to ἡ δικαιοσύνη and ὁ ἁγιασμός, Romans 6:19 (τῇ ἀνομία εἰς τήν ἀνομίαν to iniquity — personified — in order to work iniquity); ποιεῖν τήν ἀνομίαν to do iniquity, act wickedly, Matthew 13:41; 1 John 3:4; in the same sense, ἐργάζεσθαι τήν ἀνομίαν, Matthew 7:23; plural αἱ ἀνομίαι manifestations of disregard for law, iniquities, evil deeds: Romans 4:7 (Psalm 31:1 ()); Hebrews 8:12 (R G L); Hebrews 10:17. (In Greek writings from (Herodotus 1, 96) Thucydides down; often in the Sept.) (Synonym: cf. Trench, § lxvi.; Tittm. 1:48; Ellicott on Titus 2:14.)

ανομια ανομία ἀνομία ἀνομίᾳ ανομιαι ανομίαι ἀνομίαι ανομίαις ανομιαν ανομίαν ἀνομίαν ανομιας ανομίας ἀνομίας ανομιων ανομιών ἀνομιῶν αυτών anomia anomía anomiai anomíai anomíāi anomian anomían anomias anomías anomion anomiôn anomiōn anomiō̂nInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts