Original Word: κλίνω
Part of Speech: Verb
Transliteration: klinó
Phonetic Spelling: (klee'-no)
Definition: to cause to bend
Usage: trans: I rest, recline; I bend, incline; I cause to give ground, make to yield; intrans: I decline, approach my end.Word Origin
a prim. verb
Definition
to cause to bend
NASB Translation
bowed (2), ending (1), lay (2), nearly over (1), put to flight (1).

STRONGS NT 2827: κλίνω

κλίνω; 1 aorist ἔκλινα; perfect κέκλικα;

1. transitive,

a. to incline, bow: τήν κεφαλήν, of one dying, John 19:30; τό πρόσωπον εἰς τήν γῆν, of the terrified, Luke 24:5.

b. equivalent to to cause to fall back: παρεμβολάς, Latininclinare acies, i. e. to turn to flight, Hebrews 11:34 (μάχην, Homer, Iliad 14, 510; Τρῳάς, 5, 37; Ἀχαιους, Odyssey 9, 59).

c. to recline: τήν κεφαλήν, in a place for repose (A. V. lay one's head), Matthew 8:20; Luke 9:58.

2. intransitive, to incline oneself (cf. Buttmann, 145 (127); Winers Grammar, § 38, 1): of the declining day (A. V. wear away, be far spent), Luke 9:12; Luke 24:29; Jeremiah 6:4; ἅμα τῷ κλῖναι τό τρίτον μέρος τῆς νικτος, Polybius 3, 93, 7; ἐγκλινατος τοῦ ἡλίου ἐς ἑσπέραν, Arrian anab. 3, 4, 2. (Compare: ἀνακλίνω, ἐκκλίνω, κατακλίνω, προσκλίνω.)

cause to bow down, bend, wear away.

A primary verb; to slant or slope, i.e. Incline or recline (literally or figuratively) -- bow (down), be far spent, lay, turn to flight, wear away.

εκλίθησαν έκλινα εκλιναν έκλιναν ἔκλιναν έκλινε έκλινεν έκλινον κεκλικεν κέκλικεν κεκλικυία κεκλικώς κεκλιμένω κλιθήσεται κλίναι κλινας κλίνας κλίνατε κλινεί κλινειν κλίνειν κλινη κλίνη κλίνῃ κλίνον κλίνοντας κλίνουσιν κλινουσων κλινουσών κλινουσῶν κλινώ κλίνω κλίτει κλίτεσι κλίτη κλίτος κλίτους κλιτών κλοιόν κλοιού κλοιούς κλοιώ κλοιών eklinan éklinan kekliken kékliken klinas klínas kline klinē klínei klínēi klinein klínein klinouson klinousôn klinousōn klinousō̂nInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts