1In finem. Psalmus ipsi David. Beatus qui intelligit super egenum et pauperem : in die mala liberabit eum Dominus.

2Dominus conservet eum, et vivificet eum, et beatum faciat eum in terra, et non tradat eum in animam inimicorum ejus.

3Dominus opem ferat illi super lectum doloris ejus ; universum stratum ejus versasti in infirmitate ejus.

4Ego dixi : Domine, miserere mei ; sana animam meam, quia peccavi tibi.

5Inimici mei dixerunt mala mihi : Quando morietur, et peribit nomen ejus ?

6Et si ingrediebatur ut videret, vana loquebatur ; cor ejus congregavit iniquitatem sibi. Egrediebatur foras et loquebatur.

7In idipsum adversum me susurrabant omnes inimici mei ; adversum me cogitabant mala mihi.

8Verbum iniquum constituerunt adversum me : Numquid qui dormit non adjiciet ut resurgat ?

9Etenim homo pacis meæ, in quo speravi, qui edebat panes meos magnificavit super me supplantationem.

10Tu autem, Domine, miserere mei, et resuscita me ; et retribuam eis.

11In hoc cognovi quoniam voluisti me, quoniam non gaudebit inimicus meus super me.

12Me autem propter innocentiam suscepisti ; et confirmasti me in conspectu tuo in æternum.

13Benedictus Dominus, Deus Israël, a sæculo, et usque in sæculum. Fiat, fiat.