1 Ἴδετε  ποταπὴν  ἀγάπην  δέδωκεν  ἡμῖν  ὁ  Πατὴρ  ἵνα  τέκνα  Θεοῦ  κληθῶμεν,  καὶ  ἐσμέν.  διὰ  τοῦτο  ὁ  κόσμος  οὐ  γινώσκει  ἡμᾶς,  ὅτι  οὐκ  ἔγνω  αὐτόν.  2 Ἀγαπητοί,  νῦν  τέκνα  Θεοῦ  ἐσμεν,  καὶ  οὔπω  ἐφανερώθη  τί  ἐσόμεθα.  οἴδαμεν  ὅτι  ἐὰν  φανερωθῇ  ὅμοιοι  αὐτῷ  ἐσόμεθα,  ὅτι  ὀψόμεθα  αὐτὸν  καθώς  ἐστιν.  3 καὶ  πᾶς  ὁ  ἔχων  τὴν  ἐλπίδα  ταύτην  ἐπ’  αὐτῷ  ἁγνίζει  ἑαυτὸν  καθὼς  ἐκεῖνος  ἁγνός  ἐστιν. 

4 Πᾶς  ὁ  ποιῶν  τὴν  ἁμαρτίαν  καὶ  τὴν  ἀνομίαν  ποιεῖ,  καὶ  ἡ  ἁμαρτία  ἐστὶν  ἡ  ἀνομία.  5 καὶ  οἴδατε  ὅτι  ἐκεῖνος  ἐφανερώθη  ἵνα  τὰς  ἁμαρτίας  ἄρῃ,  καὶ  ἁμαρτία  ἐν  αὐτῷ  οὐκ  ἔστιν.  6 πᾶς  ὁ  ἐν  αὐτῷ  μένων  οὐχ  ἁμαρτάνει·  πᾶς  ὁ  ἁμαρτάνων  οὐχ  ἑώρακεν  αὐτὸν  οὐδὲ  ἔγνωκεν  αὐτόν.  7 Τεκνία,  μηδεὶς  πλανάτω  ὑμᾶς·  ὁ  ποιῶν  τὴν  δικαιοσύνην  δίκαιός  ἐστιν,  καθὼς  ἐκεῖνος  δίκαιός  ἐστιν·  8 ὁ  ποιῶν  τὴν  ἁμαρτίαν  ἐκ  τοῦ  διαβόλου  ἐστίν,  ὅτι  ἀπ’  ἀρχῆς  ὁ  διάβολος  ἁμαρτάνει.  εἰς  τοῦτο  ἐφανερώθη  ὁ  Υἱὸς  τοῦ  Θεοῦ,  ἵνα  λύσῃ  τὰ  ἔργα  τοῦ  διαβόλου.  9 Πᾶς  ὁ  γεγεννημένος  ἐκ  τοῦ  Θεοῦ  ἁμαρτίαν  οὐ  ποιεῖ,  ὅτι  σπέρμα  αὐτοῦ  ἐν  αὐτῷ  μένει·  καὶ  οὐ  δύναται  ἁμαρτάνειν,  ὅτι  ἐκ  τοῦ  Θεοῦ  γεγέννηται.  10 ἐν  τούτῳ  φανερά  ἐστιν  τὰ  τέκνα  τοῦ  Θεοῦ  καὶ  τὰ  τέκνα  τοῦ  διαβόλου·  πᾶς  ὁ  μὴ  ποιῶν  δικαιοσύνην  οὐκ  ἔστιν  ἐκ  τοῦ  Θεοῦ,  καὶ  ὁ  μὴ  ἀγαπῶν  τὸν  ἀδελφὸν  αὐτοῦ. 

11 ὅτι  αὕτη  ἐστὶν  ἡ  ἀγγελία  ἣν  ἠκούσατε  ἀπ’  ἀρχῆς,  ἵνα  ἀγαπῶμεν  ἀλλήλους·  12 οὐ  καθὼς  Κάϊν  ἐκ  τοῦ  πονηροῦ  ἦν  καὶ  ἔσφαξεν  τὸν  ἀδελφὸν  αὐτοῦ·  καὶ  χάριν  τίνος  ἔσφαξεν  αὐτόν;  ὅτι  τὰ  ἔργα  αὐτοῦ  πονηρὰ  ἦν,  τὰ  δὲ  τοῦ  ἀδελφοῦ  αὐτοῦ  δίκαια. 

13 [καὶ]  Μὴ  θαυμάζετε,  ἀδελφοί,  εἰ  μισεῖ  ὑμᾶς  ὁ  κόσμος.  14 ἡμεῖς  οἴδαμεν  ὅτι  μεταβεβήκαμεν  ἐκ  τοῦ  θανάτου  εἰς  τὴν  ζωήν,  ὅτι  ἀγαπῶμεν  τοὺς  ἀδελφούς·  ὁ  μὴ  ἀγαπῶν  μένει  ἐν  τῷ  θανάτῳ.  15 πᾶς  ὁ  μισῶν  τὸν  ἀδελφὸν  αὐτοῦ  ἀνθρωποκτόνος  ἐστίν,  καὶ  οἴδατε  ὅτι  πᾶς  ἀνθρωποκτόνος  οὐκ  ἔχει  ζωὴν  αἰώνιον  ἐν  αὐτῷ  μένουσαν.  16 Ἐν  τούτῳ  ἐγνώκαμεν  τὴν  ἀγάπην,  ὅτι  ἐκεῖνος  ὑπὲρ  ἡμῶν  τὴν  ψυχὴν  αὐτοῦ  ἔθηκεν·  καὶ  ἡμεῖς  ὀφείλομεν  ὑπὲρ  τῶν  ἀδελφῶν  τὰς  ψυχὰς  θεῖναι.  17 ὃς  δ’  ἂν  ἔχῃ  τὸν  βίον  τοῦ  κόσμου  καὶ  θεωρῇ  τὸν  ἀδελφὸν  αὐτοῦ  χρείαν  ἔχοντα  καὶ  κλείσῃ  τὰ  σπλάγχνα  αὐτοῦ  ἀπ’  αὐτοῦ,  πῶς  ἡ  ἀγάπη  τοῦ  Θεοῦ  μένει  ἐν  αὐτῷ;  18 Τεκνία,  μὴ  ἀγαπῶμεν  λόγῳ  μηδὲ  τῇ  γλώσσῃ,  ἀλλὰ  ἐν  ἔργῳ  καὶ  ἀληθείᾳ.  19 [καὶ]  ἐν  τούτῳ  γνωσόμεθα  ὅτι  ἐκ  τῆς  ἀληθείας  ἐσμέν,  καὶ  ἔμπροσθεν  αὐτοῦ  πείσομεν  τὴν  καρδίαν  ἡμῶν  20 ὅτι  ἐὰν  καταγινώσκῃ  ἡμῶν  ἡ  καρδία,  ὅτι  μείζων  ἐστὶν  ὁ  Θεὸς  τῆς  καρδίας  ἡμῶν  καὶ  γινώσκει  πάντα.  21 Ἀγαπητοί,  ἐὰν  ἡ  καρδία  ‹ἡμῶν› ⇔  «μὴ  καταγινώσκῃ»,  παρρησίαν  ἔχομεν  πρὸς  τὸν  Θεόν,  22 καὶ  ὃ  ἐὰν  αἰτῶμεν  λαμβάνομεν  ἀπ’  αὐτοῦ,  ὅτι  τὰς  ἐντολὰς  αὐτοῦ  τηροῦμεν  καὶ  τὰ  ἀρεστὰ  ἐνώπιον  αὐτοῦ  ποιοῦμεν. 

23 καὶ  αὕτη  ἐστὶν  ἡ  ἐντολὴ  αὐτοῦ,  ἵνα  πιστεύσωμεν  τῷ  ὀνόματι  τοῦ  Υἱοῦ  αὐτοῦ  Ἰησοῦ  Χριστοῦ  καὶ  ἀγαπῶμεν  ἀλλήλους  καθὼς  ἔδωκεν  ἐντολὴν  ἡμῖν.  24 καὶ  ὁ  τηρῶν  τὰς  ἐντολὰς  αὐτοῦ  ἐν  αὐτῷ  μένει  καὶ  αὐτὸς  ἐν  αὐτῷ·  καὶ  ἐν  τούτῳ  γινώσκομεν  ὅτι  μένει  ἐν  ἡμῖν,  ἐκ  τοῦ  Πνεύματος  οὗ  ἡμῖν  ἔδωκεν.