תהלים104

1 ברך ה', מייַן נפש ; ה' אֱלֹקָי, ביסט גָדוֹל מְאֹד, אין הוֹד אוּן הָדָר בּיסטוּ לבש. 2 דער וואָס עָטָה זיך אין אוֹר ווי אין אַ שַׂלְמָה, וואָס נטה די הימלען ווי אַ יריעה. 3 וואָס קרה מיט מַיִם זייַנע עֲלִיָּה; וואָס שׂים עָב פאַר זייַן מרכּבה, וואָס הלך אויף די כּנפים [כנף] פוּן רוּחַ. 4 וואָס עשׂה זייַנע מלאכים די רוּחוֹת, זייַנע משרתים אֵש להט. 5 ער האָט יסד אֶרֶץ אויף אירע מכון, זי זאָל זיך נישט נמוט [מוט], עוֹלָם וָעֶד. 6 תהָום, אים האָסטו ווי אַ לבוּש כסה; איבּער די הָרִים זייַנען עמד מַּיִם. 7 פוּן דייַן גְּעָרָה זייַנען זיי נוס, פוּן קוֹל פוּן דייַן רַעַם האָבּן זיי נחפז [חפז]. 8 הָרִים האָבּן זיך עלה, בקעה האָבּן ירד צו דעם מקוֹם וואָס דוּ האָסט יסד פאַר זיי. 9 האָסט שׂים אַ גבוּל וואָס זיי זאָלן נישט עבר, כדי זיי זאָלן נישט ווידער כסה הָאָרֶץ. 10 ער איז דער וואָס שלח מַעְיָן אין די נחל, זיי זאָלן הלך צווישן די הָרִים. 11 זיי שקה כּל חיה שָׂדֶה, די פֶּרֶא שבר זייער צמא. 12 לעבן זיי שכן די עוֹף הַשָמָיִם, פוּן צווישן די עפאים [עֳפִי] זיי נתן אַ קוֹל. 13 ביסט דער וואָס שקה די הָרִים פוּן זייַנע עֲלִיָּה; פוּן דער פרי פוּן דייַנע מעשׂים ווערט שׂבע הָאָרֶץ. 14 ער צמח חָצִיר פאַר דער בהמה, אוּן עֵשֶׂב פאַר די עֲבֹדָה פוּן דעם אָדָם, כדי יצא לֶחֶם פוּן הָאָרֶץ; 15 אוּן ווייַן וואָס שׂמח דעם לבב אנוש, צו הצהיל [צהל] דעם פנים מיט שֶמֶן; אוּן לֶחֶם וואָס סעד דעם לבב אנוש. 16 די עֲצֵי [עֵץ] ה' איז שׂבע זיך, די צעדערן פוּן לבנון וואָס ער האָט נטע , 17 וואָס דאָרטן קנן די צפרים; דער חֲסִידָה, זייַן בּית זייַנען בְּרוֹש. 18 די הויכע הָרִים זייַנען פאַר די יָעֵל, די סלע אַ מחסה פאַר די שָפָן. 19 ער האָט עשׂה די יָרֵחַ פאַר די מועדים; די שֶמֶש ידע זיין מָבוֹא. 20 מאַכסט חֹשֶךְ, אוּן עס ווערט לָיְלָה, און זי רמשׂ זיך כּל חיה שָׂדֶה. 21 די כְּפִיר שאג נאָך טרף, אוּן בקש פוּן אֵ-ל זייער אֹכל. 22 זרח די שֶמֶש, ווערן זיי אסף, אוּן זיי רבץ אין זייערע מעונות . 23 יצא אָדָם צו זייַן פֹּעַל, אוּן צו זייַן עֲבֹדָה בּיז עֶרֶב. 24 ווי רבב זייַנען דייַנע מַעֲשֵׂה, ה'! זיי אַלע האָסטו מיט חכמה עשׂה; הָאָרֶץ איז מלא מיט דייַן קִנְיָן. 25 זֶה איז דער ים, גָדוֹל אוּן רחב, דאָרט איז רֶמֶשׂ אָן מִסְפַּר, חיה קטן גדול. 26 דאָרט הלך אום אֳנִיּוֹת; דער לִויָתן וואָס דוּ האָסט יצר זיך צו שׂחק דערין. 27 זיי אַלע שָׂבַּר צו דיר, צו נתן זייער לֶחֶם אין זיין עת. 28 נתן זיי, לקט זיי, פתח דייַן יָד, שׂבע זיי זיך מיט טוֹב. 29 סתת דייַן פנים, ווערן זיי נבהל [בהל], אסף זייער רוּחַ, גוע זיי, אוּן שוב זיך אום צו זייער עָפָר. 30 שלח דייַן רוּחַ, ווערן זיי בּרא , אוּן דוּ חדש דעם פני אֲדָמָה. 31 זאָל דער כבוד ה' זייַן לְעוֹלָם! זאָל ה' זיך שׂמח מיט זייַנע מַעֲשֵׂה! 32 דער וואָס נבט אָן הָאָרֶץ, אוּן זי רעד, וואָס נעע די הָרִים, אוּן זיי עָשֵן. 33 איך וועל שיר צו ה' בְּחַיּי, איך וועל זמר צו אֱלֹקָי ווי לאַנג איך בּין. 34 זאָל אים ערב זייַן מייַן שִׂיחַ; איך שׂמח זיך מיט ה'. 35 זאָלן די חַטָּאִים תמם ווערן פוּן הָאָרֶץ, אוּן די רשָעים זאָלן מער נישט זייַן. ברך ה', מייַן נפש , הלל יָ-הּ.