במד21

1 און דער כנעני, מלך ערד, וואס ישב אין הנגב, האט שמע אז ישראל איז בוא אויף הדרך צו האתרים, און ער האט לחם מיט ישראל, און שבה פון זיי שבי. 2 האט ישראל נדר א נדר צו ה', און האט אמר: אויב נתן וועסטו נתן דאס דאזיקע עם אין ידי, וועל איך חרם זייערע ערים. 3 און ה' האט שמע צו דעם קול ישראל, און ער האט נתן דעם כנעני, און זיי האבן חרם זיי און זייערע ערים. און מע האט גערופן דעם שם פון המקום, חרמה. 4 און זיי האבן נסע פון הר הור אויפן דרך ים-סוף, כדי צו סבב ארץ אדום, און די נפש העם איז געווארן קצר אויף דעם דרך. 5 און העם האט דבר אקעגן אלוקים און אקעגן משהן: למה האט איר אונדז עלה פון מצרים צו מות אין דער מדבר? ווייל קיין לחם איז נישטא, און קיין מים איז נישטא, און נפשנו קוץ זיך לחם הקלוקל. 6 האט ה' שלח אויפן עם נחשים השרפים, און זיי האבן נשך העם, און עס איז מות עם רב פון ישראל. 7 איז העם בוא צו משהן, און זיי האבן אמר: מיר האבן חטא וואס מיר האבן דבר אקעגן ה' און אקעגן דיר; זיי דאוונען צו ה', אז ער זאל סור פון אונדז די נחש. האט משה דאוונען געווען פארן העם. 8 און ה' האט אמר צו משהן: עשה דיר א שרף, און שום זי ארויף אויף א נס; און עס וועט זיין, כל וואס ווערט נשך, וראה אותו וחי . 9 האט משה עשה א נחש נחשת, און האט זי שום אויף א נס; און עס איז געווען, אז א נחש האט איש נשך, אזוי האט ער נבט אויף דער נחש נחשת, וחי . 10 און די בני-ישראל האבן נסע, און חנה אין אובות. 11 און זיי האבן נסע פון אובות, און חנה אין עיי-העברים, אין דעם מדבר וואס פאר מואב, מזרח השמש. 12 פון דארטן האבן זיי נסע, און חנה אין נחל זרד. 13 פון דארטן האבן זיי נסע, און חנה אויף יענער זייט ארנון וואס אין מדבר, וואס יצא פון דעם גבול פון אמורי; ווייל ארנון איז דער גבול פון מואב, צווישן מואב און צווישן דעם אמורי. 14 דעריבער ווערט אמר אין דעם ספר מלחמות ה': והב אין סופה, און די נחלים פון ארנון, 15 און דעם אשד פון די נחלים, וואס נטה זיך צו דער שבת פון ער, און שען זיך אן גבול פון מואב. 16 און פון דארטן קיין באר. דאס איז דער באר, ווו ה' האט אמר צו משהן: אסף העם, און איך וועל זיי נתן מים. 17 דעמאלט האט ישראל שיר דאס דאזיקע שירה: עלה, באר, ענה צו איר 18 דער באר וואס חפר האבן שרים, אים כרה האבן נשיאים העם, מיטן מחוקק [חקק], מיט זייערע משענות. און פון מדבר קיין מתנה; 19 און פון מתנה קיין נחליאל, און פון נחליאל קיין במות; 20 און פון במות צו דעם גיא וואס אין שדה פון מואב, ביים ראש פון פסגה, וואס שקף על פני ישימון. 21 און ישראל האט שלח מלאכים צו סיחון מלך האמורי, לאמור: 22 לאמיך עבר דורך ארצך; מיר וועלן זיך נישט נטה אין א שדה אדער אין א כרם; מיר וועלן נישט שתה מי באר; אויף הדרך המלך וועלן מיר הלך, ביז וואנען מיר וועלן עבר דיין גבול. 23 אבער סיחון האט נישט נתן ישראל עבר דורך זיין גבול, און סיחון האט אסף כל עמו, און איז יצא אקעגן ישראל צום מדבר, און ער איז בוא קיין יהץ, און האט לחם מיט ישראל. 24 און ישראל האט אים נכה מיטן שארף פון חרב, און ירש זיין ארץ פון ארנון ביז יבוק, ביז בני-עמון; ווייל דער גבול פון בני-עמון איז געווען עז. 25 און ישראל האט לקח כל הערים האלה, און ישראל האט זיך ישב אין כל ערים פון אמורי, אין חשבון, און אין כל אירע בנות. 26 ווייל חשבון איז געווען די עיר פון סיחון מלך האמורי, וואס האט לחם מיט דעם פריערדיקן מלך מואב, און האט לקח זיין כל ארץ פון ידו, ביז ארנון. 27 דעריבער אמר די משל: בוא קיין חשבון! געבויט און כון זאל ווערן די עיר פון סיחון! 28 ווייל אש איז יצא פון חשבון, א להבה פון דער קריה פון סיחון; זי האט אכל ער פון מואב, די בעלי במות ארנון. 29 וויי צו דיר, מואב! אבד ביסטו, עם פון כמוש! ער האט נתן ווערן זיין בנים פליט, און זיינע בנות אין שבית צו סיחון מלך אמורי. 30 און מיר האבן זיי ירה; אבד איז חשבון ביז דיבון; און מיר האבן שמם ביז נופח וואס ביז מידבא. 31 און ישראל האט זיך ישב אין ארץ האמורי. 32 און משה האט שלח צו רגל יעזר, און זיי האבן לכד אירע בנות, און ירש דעם אמורי וואס איז דארטן געווען. 33 און זיי האבן זיך פנה, און זיינען עלה אויפן דרך הבשן; איז יצא עוג מלך הבשן אקעגן זיי, ער מיט כל עמו, אויף מלחמה קיין אדרעי. 34 האט ה' אמר צו משהן: זאלסט נישט מורא האבן פאר אים, ווייל אין דיין יד האב איך נתן אים מיט כל עמו און זיין ארץ, און וועסט עשה צו אים, אזוי ווי דו האסט עשה צו סיחון מלך האמורי, וואס איז ישב אין חשבון. 35 און זיי האבן נכה אים מיט זיין בנים און כל עמו, ביז אים נישט צו שאר אן שריד; און זיי האבן ירש זיין ארץ.