במד20

1 און די בני-ישראל, די כל העדה, זיינען בוא אין מדבר צן, אין 1טן חודש; און העם איז ישב אין קדש; און מרים איז דארטן מות, און איז דארטן קבר געווארן. 2 און די עדה האט נישט געהאט קיין מים, און זיי האבן זיך קהל אקעגן משהן און אקעגן אהרנען. 3 און העם האט זיך ריב מיט משהן, און זיי האבן אמר, לאמור: הלוואי וואלטן מיר גוע, ווען אחינו זיינען גוע פאר ה'! 4 און למה האט איר געבראכט די קהל ה' אין דעם דאזיקן מדבר, אז מיר און אונדזער בעיר זאלן דא מות? 5 און למה האט איר אונדז עלה פון מצרים, אונדז צו ברענגען אין דעם דאזיקן מקום הרע, וואס איז נישט א מקום פון זרע, אדער תאנה, אדער גפן, אדער רמון, און ווו מים צום שתה איז נישטא? 6 זיינען משה און אהרן בוא פון פאר דער קהל צום פתח אוהל-מועד, און זיי זיינען נפל אויף זייער פנים; און די כבוד ה' האט זיך באוויזן צו זיי. 7 און ה' האט דבר צו משהן, לאמור: 8 לקח! דעם מטה, און קהל איין די עדה, דו און אהרן אחיך, און איר זאלט דבר צום סלע פאר זייערע אויגן, אז ער זאל נתן פון זיך מים; און וועסט זיי יצא מים פון סלע, און וועסט שקה די עדה און זייער בעיר. 9 האט משה לקח דעם מטה פון פאר ה', אזוי ווי ער האט אים צוה. 10 און משה און אהרן האבן קהל די קהל פאר דעם סלע, און ער האט צו זיי אמר: שמע! נא המורים, זאלן מיר פון דעם דאזיקן סלע אייך יצא מים? 11 און משה האט רום זיין יד, און האט נכה דעם סלע מיט זיין מטה 2 מאל, און עס איז יצא מים רבים, און די עדה און זייער בעיר האבן שתה. 12 האט ה' אמר צו משהן און צו אהרנען: יען איר האט נישט אמן אין מיר, מיך צו קדש פאר די אויגן פון בני-ישראל, לכן וועט איר נישט ברענגען די דאזיקע קהל אין הארץ וואס איך האב זיי נתן. 13 דאס איז מי מריבה ווו די בני-ישראל האבן ריב אקעגן ה', ויקדש בם. 14 און משה האט שלח מלאכים פון קדש צו מלך אדום: כוה אמר אחיך ישראל: דו ידע כל תלאה וואס אונדז האט מצא; 15 ווי אבותינו האבן ירד קיין מצרים, און מיר זיינען ישב אין מצרים ימים רבים, און די מצרים האבן רעע אונדז און אבותינו; 16 און מיר האבן צעק צו ה', און ער האט שמע קולנו, און האט שלח א מלאך , און אונדז יצא פון מצרים; און הנה זיינען מיר אין קדש, אן עיר ביים עק פון דיין גבול. 17 לאז אונדז, נא, עבר דורך ארצך; מיר וועלן נישט עבר דורך שדה אדער דורך כרם, און מיר וועלן נישט שתה מי באר; אויף הדרך המלך וועלן מיר הלך; מיר וועלן זיך נישט נטה ימין אדער שמאל, ביז וואנען מיר וועלן עבר דיין גבול. 18 האט אדום צו אים אמר: זאלסט נישט עבר דורך מיר, ווייל מיטן חרב וועל איך יצא אקעגן דיר. 19 האבן די בני-ישראל צו אים אמר: אויפן דרך וועלן מיר עלה, און אז מיר וועלן שתה דיין מים, איך און מיינע מקנה, וועל איך נתן מֶכֶר דערפאר; עס איז דאך גארנישט; לאמיך בלויז עבר אויף מיינע פיס. 20 האט ער אמר: דו קענסט נישט עבר. און אדום איז יצא אקעגן אים מיט עם כבד, און מיט א יד חזקה. 21 און אדום האט נישט געוואלט לאזן ישראל עבר דורך זיין גבול; דעריבער ישראל האט זיך נטה פון אים. 22 און זיי האבן נסע פון קדש; און די בני-ישראל, די כל העדה, זיינען בוא צום הר הור. 23 און ה' האט אמר צו משהן און צו אהרנען אויפן הר הור, ביים גבול ארץ אדום, לאמור: 24 זאל אהרן אסף ווערן צו עמו; ווייל ער וועט נישט בוא אין הארץ וואס איך האב נתן צו די בני-ישראל, על וואס איר האט מרה מיין פה ביים מי מריבה. 25 לקח! אהרנען און בנו אלעזרן, און עלה! זיי אויפן הר הור; 26 און פשט אהרנען זיינע בגדים, און לבש זיי אן בנו אלעזרן; און אהרן זאל אסף ווערן און מות דארטן. 27 האט משה עשה אזוי ווי ה' האט צוה; און זיי זיינען עלה אויפן הר הור, פאר די אויגן פון דער כל העדה. 28 און משה האט פשט אהרנען זיינע בגדים, און האט זיי לבש בנו אלעזרן. און אהרן איז דארטן מות אויפן ראש ההר. און משה און אלעזר האבן ירד פון ההר. 29 און די כל העדה האט ראה אז אהרן איז גוע; און דאס כל בית ישראל האט בכה אהרנען 30 יום.