במד19

1 און ה' האט דבר צו משהן און צו אהרנען, לאמור: 2 דאס איז חוקת התורה, וואס ה' האט צוה, לאמור: אמר צו די בני-ישראל, זיי זאלן דיר ברענגען א פרה אדומה תמימה, וואס אין איר איז נישטא קיין מום, וואס אויף איר איז נישט ארויף קיין עול. 3 און איר זאלט זי נתן צו אלעזר הכהן, און מע זאל זי יצא מחוץ מחנה, און זי שחט פאר אים. 4 און אלעזר הכהן זאל לקח פון איר דם מיט זיין אצבע, און נזה פון איר דם אקעגן דער נוכח פנים פון אוהל-מועד 7 מאל. 5 און מע זאל שרף די פרה פאר זיינע אויגן; איר עור און איר בשר און איר דם מיט איר פרש זאל מען שרף. 6 און הכהן זאל לקח עץ ארז, און אזוב, און שני תולעת, און שלך אין דער שרכה פון דער פרה. 7 און הכהן זאל כבס זיינע בגדים, און רחץ זיין בשר אין מים, און דערנאך מעג ער בוא אין מחנה; און הכהן זאל זיין טמא ביזן ערב. 8 גם דער וואס שרף זי, זאל כבס זיינע בגדים אין מים, און רחץ זיין בשר אין מים, און זיין טמא ביזן ערב. 9 און אן איש טהור זאל אסף די אפר פון דער פרה, און נוח מחוץ מחנה אין א מקום טהור; און עס זאל היה פאר דער עדת בני-ישראל פאר משמרת; א מי נדה חטאת איז דאס. 10 און דער וואס אסף אויף די אפר פון דער פרה, זאל כבס זיינע בגדים, און זיין טמא ביזן ערב. און עס זאל זיין פאר די בני-ישראל, און פאר דעם גר וואס גור זיך אויף צווישן זיי, פאר א חוקת עולם. 11 דער וואס נגע זיך א מת פון כל נפש אדם, זאל זיין טמא 7 ימים. 12 ער זאל זיך חטא דערמיט אויפן 3טן יום און אויפן 7טן יום, און ווערן טהור; און אויב ער וועט זיך נישט חטא אויפן יום השלישי און אויפן 7טן יום, זאל ער נישט ווערן טהור. 13 איטלעכער וואס נגע זיך א מת, נפש האדם וואס איז מות, און ער וועט זיך נישט יתחטא (חטא), האט ער די משכן ה' טמא, און יענע נפש זאל כרת ווערן פון ישראל; אז מי נדה ער איז אויף אים נישט זרק געווארן, זאל ער זיין טמא; זיין טמאה איז נאך אויף אים. 14 דאס איז דער תורה: אז אן אדם וועט מות אין אן אוהל, זאל איטלעכער וואס בוא אין האוהל, און כל וואס אין אוהל, זיין טמא 7 ימים. 15 און כל פתח כלי, וואס אויף איר איז נישטא אן צמיד פתיל, איז טמא. 16 און כל וואס וועט זיך נגע אויפן פני השדה אן א חלל פון א חרב, אדער אן א מת, אדער אן א עצם אדם, אדער אן א קבר, זאל זיין טמא 7 ימים. 17 און מע זאל לקח פאר דעם טמא פון דער עפר פון דעם שרפת החטאת, און נתן דערויף מים חיים אין א כלי. 18 און אן איש טהור זאל לקח אזוב, און טבל אין דעם מים, און נזה אויפן אוהל, און אויף כל הכלים, און אויף די נפשות וואס זיינען דארטן געווען, און אויף דעם וואס האט זיך נגע אן דעם עצם, אדער אן דעם חלל, אדער אן דעם מת, אדער אן דעם קבר. 19 און דער וואס איז טהור זאל נזה אויף דעם טמא אויפן יום השלישי און אויפן 7טן יום; און ער זאל אים וחטאו (חטא) אויפן 7טן יום; און ער זאל כבש זיינע בגדים, און זיך רחץ אין מים, און ווערן טהור אין ערב. 20 און אז אן איש וועט זיין טמא, און וועט זיך נישט יתחטא (חטא), זאל יענע נפש כרת ווערן פון צווישן דער קהל, ווייל דאס מקדש ה' האט ער טמא; מי נדה ער איז אויף אים נישט זרק געווארן, איז ער טמא. 21 און עס זאל זיי זיין פאר אן חוקת עולם. און דער וואס נזה דאס מי הנדה ער, זאל כבס זיינע בגדים; און דער וואס נגע זיך אן אן דעם מי הנדה, ער זאל זיין טמא ביזן ערב. 22 און כל וואס הטמא וועט זיך נגע אן דעם, זאל זיין טמא; און נפש וואס נגע זיך אן אים אן, זאל זיין טמא ביזן ערב.