במד14

1 האט כל העדה נשׂא און נתן זייער קול; און העם האט בכה אין לילה ההוא. 2 און כל בני-ישראל האבן לון אויף משהן און אויף אהרנען, און די כל העדה האט צו זיי אמר: הלוואי וואלטן מיר מות אין ארץ מצרים, אדער הלוואי וואלטן מיר מות אין דעם דאזיקן מדבר! 3 און למה וואס ברענגט אונדז ה' אין הארץ הזאת, צו נפל דורכן חרב, נשינו און טפנו זאלן ווערן צו בז? איז נישט טוב לנו זיך שוב קיין מצרים? 4 און זיי האבן אמר איינער צום אנדערן: לאמיר נתן א ראש, און זיך שוב קיין מצרים. 5 זיינען משה און אהרן נפל אויף זייער פנים פאר דער כל קהל עדת בני-ישראל. 6 און יהושוע בן נון, און כלב בן יפונהן, פון די וואס האבן תור הארץ, האבן קרע זייערע בגדים, 7 און האבן אמר צו דער כל עדת בני-ישראל, לאמור: הארץ, וואס מיר זיינען עבר דורך דעם, כדי עס תור, הארץ איז מאד מאד טובה. 8 אויב ה' חפץ בנו , וועט ער אונדז ברענגען אין הארץ הזאת, און וועט עס אונדז נתן, אן ארץ וואס זבת חלב און דבש. 9 איר זאלט נאר נישט מרד קעגן ה', און נישט מורא האבן פאר עם הארץ, ווייל אונדזער לחם זיינען זיי; זייער צל האט זיך סור פון זיי, און ה' איז מיט אונדז; איר זאלט נישט מורא האבן פאר זיי. 10 האט כל עדה אמר מע זאל זיי רגם מיט אבנים; נאר די כבוד ה' האט זיך באוויזן אין אוהל-מועד צו כל בני-ישראל. 11 און ה' האט אמר צו משהן: עד אנה וועט דאס דאזיקע עם מיך נאץ? און עד אנה וועלן זיי נישט אמן אין מיר, ביי כל אותות וואס איך האב עשה צווישן אים? 12 איך וועל אים נכה מיט דבר, און וועל אים ירש, און וועל דיך עשה פאר א גוי גדול און עצום פון אים. 13 האט משה אמר צו ה': אז די מצרים וועלן שמע, ווייל דו האסט דאך עלה מיט דיין כוח העם הזה פון צווישן זיי 14 וועלן זיי אמר צו די יושב הארץ הזאת, וואס האבן שמע אז דו, ה', ביסט צווישן דעם דאזיקן עם; מחמת עין בעין ביסט דו, ה', ראה געווארן, און דיין ענן עמד איבער זיי, און אין אן עמוד ענן הלך זיי פארויס ביי יומם, און אין אן עמוד אש ביי לילה 15 איז, אז דו וועסט מות דאס דאזיקע עם אזוי ווי איין איש, אזוי וועלן אמר די גוים וואס האבן שמע דיין שמע, לאמור: 16 ווייל ה' איז נישט יכול צו ברענגען דאס דאזיקע עם אין הארץ וואס ער האט זיי שבע, האט ער זיי שחט אין מדבר. 17 דעריבער זאל איצט גדל זיין, נא, כוח אדוני לויט ווי דו האסט דבר, לאמור: 18 ה' ארךְ אפיִם וְרב-חֶסֶד נשֵׂא עוון וָפשַׁע וְנקֵּה לֹא יְנקֶּה פקֵד עוון אבוֹת על-בנים עַל-שִׁלֵּשִׁים וְעַל-רבעִים. 19 סלח! נא, די עוון פון דעם דאזיקן עם, לויט דער גדל פון דיין חסד, און אזוי ווי דו האסט נשא דעם דאזיקן עם פון מצרים ועד הֵנָּה. 20 האט ה' אמר: איך האב סלח אזוי ווי דיין דבר. 21 נאר אזוי ווי אני חי, און די כבוד ה' איז מלא די כל הארץ, 22 אז די כל האנשים וואס האבן ראה מיין כבוד און מיינע אותות , וואס איך האב עשה אין מצרים און אין מדבר, און פון דעסטוועגן האבן זיי מיך נסה שוין 10 מאל, און נישט שמע צו מיין קול, 23 אויב זיי וועלן ראה הארץ, וואס איך האב שבע אבותם! יא, כל וואס האבן מיך נאץ, וועלן עס נישט ראה. 24 נאר עבדי כלב, ווייל אין אים איז געווען א רוח אחרת, און ער איז מלא נאך מיר, אים וועל איך ברענגען אין הארץ, וואס ער איז אהין בוא, און צו זיין זרע וועט ער עס ירש . 25 דער עמלקי און דער כנעני יושב אין עמק; מחר פנה אייך אום, און נסע אייך צום מדבר אויפן דרך ים-סוף. 26 און ה' האט דבר צו משהן און צו אהרנען, לאמור: 27 עד מתי וועט די דאזיקע עדה הרעה וואס לון אקעגן מיר? איך האב שמע די תלונת פון די בני-ישראל, וואס זיי לון אקעגן מיר. 28 אמר צו זיי: אזוי ווי אני חי, נאום ה' , אויב ווי איר האט דבר אין מיינע אוזנים, אזוי וועל איך עשה צו אייך! 29 אין דעם דאזיקן מדבר וועלן נפל אייערע פגרים, און כל אייערע פקודים, לויט אייער כל מספר, פון 20 שנה און העכער, ווייל איר האט לון אקעגן מיר. 30 איר וועט נישט בוא אין הארץ וואס איך האב נשׂא ידים אייך צו שכן דרינען, כי אם כלב בן יפונהן, און יהושוע בן נון. 31 און אייערע טף וואס איר האט אמר, זיי וועלן זיין צו בז, זיי וועל איך ברענגען אהין, און זיי וועלן ידע הארץ, וואס איר האט מאס . 32 אבער איר אייערע פגרים וועלן נפל אין דעם דאזיקן מדבר. 33 און אייערע בנים וועלן רועים אין מדבר 40 שנה, און וועלן נשא פאר אייערע זנות, ביז אייערע פגרים וועלן תמם ווערן אין מדבר. 34 לויט דער מספר הימים וואס איר האט תור הארץ 40 יום, פאר א יום א שנה, פאר א יום א שנה, וועט איר נשׂא עוונותיכם , 40 שנה; און איר וועט ידע מיין תנואה. 35 איך, ה', האב דבר; אויב איך וועל דאס נישט עשה צו דער דאזיקער כל העדה הרעה, וואס האט זיך יעד אקעגן מיר! אין דעם דאזיקן מדבר וועלן זיי תמם ווערן, און דא וועלן זיי מות. 36 און די אנשים וואס משה האט שלח צו תור הארץ, און זיי זיינען שוב און האבן לון אקעגן אים די כל עדה, מיט יצא א דבּה על הארץ 37 די אנשים וואס האבן יצא דעם דבּה הארץ רעה, זיינען מות אין א מגפה פאר ה'. 38 נאר יהושוע בן נון, און כלב בן יפונהן, זיינען חיה פון יענע אנשים, וואס זיינען הלך צו תור הארץ. 39 און משה האט דבר די דאזיקע דברים צו כל בני-ישראל, און העם האט אבל מאד. 40 און זיי האבן זיך שכם אין דער בוקר, און זיינען עלה אויפן ראש ההר, לאמור: אט זיינען מיר, און מיר וועלן עלה צו המקום וואס ה' האט אמר; ווייל מיר האבן חטא. 41 האט משה אמר: למה זה וואס איר עבר דעם פי ה', אז דאס וועט נישט צלח . 42 איר זאלט נישט עלה, אז ה' איז נישט צווישן אייך, כדי איר זאלט נישט נגף ווערן פאר אויביכם. 43 ווייל דער עמלקי און דער כנעני זיינען דארטן פאר אייך, און איר וועט נפל דורכן חרב; ווייל אזוי ווי איר האט אייך שוב פון הינטער ה', וועט ה' נישט זיין מיט אייך. 44 אבער זיי האבן זיך עפל צו עלה ראש ההר; אבער הארון ברית ה' און משה האבן זיך נישט מוש פון המחנה. 45 און דער עמלקי און דער כנעני, וואס זיינען יושב אויף יענעם הר, האבן ירד, און האבן זיי נכה און זיי כתת ביז חרמה.