נחום2

1 הנה אויף די הָרִים די רגלים פוּן מְבַשֵֹּר וואָס השמיע [שמע] שלום! חגג, יהודה, דייַנע חגִּים, שלם דייַנע נדרים, וואָרעם מער וועט נישט עבר אין דיר דער בְּלִיַּעַל, ער איז אין גאַנצן כרת . 2 אַ מֵפִיץ עלה אַקעגן דיר; זיין נצר איבּער די מְצֻרָה. צפה אויפן דֶּרֶךְ, חזק די מָתְנַיִם, אמץ דייַן כוֹח מאֹד. 3 וואָרעם ה' שוב אום דעם גְּאוֹן פוּן יעקב ווי דעם גְּאוֹן פוּן ישׂראל; וואָרעם בקק האָבּן זיי בֹּקקים [בקק], און זייערע זמוֹרָה שחת. 4 דער מָגֵן פוּן זייַנע גיבוֹרים איז אדּם, די אַנְשֵי חיל תּלּע, אין פייַערדיקן פְּלָדָה די מרכּבות, אין יוֹם אים כון; און די ציפרעסשפיזן ווערן הרעל. 5 דורך די חוּצוֹת [חוץ] הלל די מרכּבות, זיי שקק דורך די רחֹבוֹת, זייער מַרְאֶה איז ווי לַפִּיד, ווי די בָּרָק רוץ זיי אום. 6 ער זכר אָן זייַנע אַדִּירִים, אָבער זיי ווערן כשל אין זייער הֲלִיכָה; מע מהר צו דער חוֹמָה, און כון ווערט דער סֹכֵךְ. 7 די שְעָרִים פוּן די נהרות [נָהָר] זייַנען פתח, און דער הֵיכל ווערט נמוג [מוג]. 8 און עס איז נצב גלה העלה [עלה], און אירע אמהֹת [אמה] נהג אַזוי ווי דער קוֹל פוּן יוֹנים, זיך תפף אויף די לֵב. 9 און נינוֵה איז ווי אַ בְּרֵכָה מַיִם מִימֵי זי איז; אָבער זיי נוס; עמד! עמד! אָבער קיינער פנה זיך נישט אום. 10 בזז כֶּסֶף, בזז זָהָב, נישטא קיין קצה צו דעם תְּכוּנָה, אַ כָּבֹד פוּן אַלע כְּלִי חֶמְדָּה . 11 זי ווערט בוקה און מבוּקה און בלק, און דאָס לֵב ווערט מסס, און פיק פוּן בֶּרֶךְ, און אַ חלחלה אין כּל מָתְנַיִם; און זייערע אַלעמענס פנימער קבץ פָארוּר. 12 וווּ איז די מְעוֹן פוּן די אריוֹת [ארי], וואָס איז געווען דער מרעה פאַר יונגלייבן, וואָס דאָרטן איז הלך דער אַרְיֵה, די לביא, דאָס גוּר אַרְיֵה, און קיינער האָט נישט החריד חרד? 13 דער אַרְיֵה פלעגט טרף גענוג פאַר זייַנע גֹרֹת [גוּר], און חנק פאַר זייַנע לייבינטעס, און האָט מלא מיט טרף זייַנע חֹר, און זייַנע מעֹנָה מיט טרפה. 14 הנה, איך אויף דיר, אמר ה' צבָאוֹת, און איך וועל בער אויף עָשָן אירע מרכּבות, און דייַנע יונגלייבן וועט אכל די חֶרֶב; און איך וועל כרת פוּן הָאָרֶץ דייַן טרף, און מער וועט נישט שמע ווערן דער קוֹל פוּן דייַנע מלאכים.