ויק22

1 און ה' האט דבר צו משהן, לאמור: 2 דבר צו אהרנען און צו זיין בנים, אז זיי זאלן זיך נזר פון די קדושים פון די בני-ישראל, וואס זיי קדש צו מיר, און זיי זאלן נישט חלל שם קודשי: איך בין ה'. 3 אמר צו זיי: כל איש פון כל אייער זרע אויף אייערע דור-דורות וואס וועט קרב צו די קדושים, וואס די בני-ישראל וועלן קדש צו ה', מיט זיין טמאה אויף אים, יענע נפש זאל כרת ווערן פון מיין פנים: איך בין ה'. 4 איש איש פון דעם זרע אהרן וואס איז א צורע אדער א זוב, טאר פון די קדשים נישט אכל, ביז ער וועט טהור ווערן. און דער וואס נגע זיך אן אן כל טמא נפש; אדער אן איש וואס פון אים וועט יצא א שכבת זרע; 5 אדער אן איש וואס וועט זיך נגע אן וואסער עס איז שרץ וואס מע ווערט פון אים טמא, אדער אן אדם וואס מע ווערט פון אים טמא, וואס נאר זיין טמאה איז 6 דער נפש וואס וועט זיך נגע אן זיי, זאל זיין טמא ביזן ערב, און ער זאל נישט אכל פון די קדשים, סיידן ער האט רחץ זיין בשר אין מים. 7 און אז די שמש בוא, זאל ער זיין טהור, און דערנאך מעג ער אכל פון די קדשים, ווייל דאס איז זיין לחם. 8 נבלה און טרפה זאל ער נישט אכל, צו ווערן טמא דערמיט: איך בין ה'. 9 און זיי זאלן זיין שומר איבער מיין משמרת, כדי זיי זאלן נישט נשׂא וועגן דעם א חטא און מות דורך דעם, אז זיי וועלן עס חלל: איך ה' קדש זיי. 10 און כל זר טאר נישט אכל קודש; א תושב ביי א כהן, אדער א שכיר, טאר נישט אכל קודש. 11 און אז א כהן וועט קנה נפש אין קנין פאר זיין געלט, מעג ער אכל דערפון; און די וואס זיינען ילד אין זיין בית, זיי מעגן אכל פון זיין לחם. 12 און א בת כהן אז זי וועט היה צו אן איש א זר, טאר זי פון תרומה פון קדשים נישט אכל. 13 נאר בת כהן, אז זי וועט ווערן אן אלמנה, אדער א גרושה, און קיין זרע האט זי נישט, און זי וועט זיך שוב צו בית אביך אזוי ווי אין איר נעורים, מעג זי אכל פון איר לחם אביה; נאר כל זר טאר דערפון נישט אכל. 14 און אז איש וועט אכל קודש דורך א שגגה, זאל ער יסף דערצו 1/5 דערפון, און נתן דאס קודש צום כהן. 15 און זיי זאלן נישט חלל די קדשים פון די בני-ישראל, וואס זיי רום צו ה', 16 און זיי מאכן נשׂא אן עוון אשמה, אז זיי וועלן אכל זייערע קדשים; ווייל איך ה' קדש זיי. 17 און ה' האט דבר צו משהן, לאמור: 18 דבר צו אהרנען און צו זיין בנים, און צו כל בני-ישראל, און זאלסט אמר צו זיי: אז איש איש פון דעם בית ישראל, אדער פון דעם גר בישראל, וועט קרב זיין קרבן, פון כל זייערע נדרים, אדער פון כל זייערע נדבות גאבן, וואס זיי וועלן קרב צו ה' פאר אן עולה, 19 כדי איר זאלט רצה ווערן, מוז עס זיין א זכר תמים, פון בקר, פון כבשים, אדער פון עזים. 20 כל וואס אין אים איז דא א מום זאלט איר נישט קרב, מחמת עס וועט אייך נישט זיין צו רצה. 21 און אז אן איש וועט קרב א זבח שלמים צו ה', לויט לפלא נדר, אדער פאר א נדבה, פון בקר, אדער פון צאן, מוז עס זיין תמים, כדי רצה צו ווערן; כל מום זאל אין אים נישט זיין. 22 אן עורת, אדער א שבר, אדער א חרוץ, אדער יבל, אדער גרב, אדער ילפת: די דאזיקע זאלט איר נישט קרב צו ה', און נישט נתן פון זיי אן אִשֶה אויפן מזבח צו ה'. 23 און א שור אדער א שה מיט איין שרע אדער קלט, דאס מעגסטו עשה א נדבה, נאר פאר א נדר וועט עס נישט רצה ווערן. 24 און אזא וואס זיינע מעך, אדער כתת, אדער נתק, אדער כרת, זאלט איר נישט קרב צו ה'; און איר זאלט אין ארצכם נישט עשה אזוי-וואס. 25 אפילו פון דער יד פון א בן נכר זאלט איר נישט קרב די לחם פון אלוקיכם פון כל די דאזיקע, ווייל זייער משחת איז אין זיי, א מום איז אין זיי; זיי וועלן נישט רצה ווערן פאר אייך. 26 און ה' האט דבר צו משהן, לאמור: 27 א שור, אדער א כבש, אדער אן עז, אז עס וועט ילד ווערן, זאל עס 7 ימים זיין אונטער אמו, און פון 8טן יום אן און ווייטער וועט עס רצה ווערן פאר א קרבן, אן אִשֶה צו ה'. 28 און א שור צי א שה, זאלט איר עס נישט שחט אין יום אחד מיט זיין בן. 29 און אז איר וועט זבח א זבח תודה צו ה', זאלט איר עס זבח לרצונכם. 30 אין דעם אייגענעם יום זאל עס אכל ווערן; איר זאלט נישט יתר דערפון ביז אין דער בוקר: איך בין ה'. 31 און איר זאלט זיין שומר איבער מיינע מצוות און זיי עשה: איך בין ה'. 32 און איר זאלט נישט חלל מיין שם קודש, כדי איך זאל זיין קדש צווישן די בני-ישראל: איך בין ה' וואס קדש אייך; 33 דער וואס האט אייך יצא פון ארץ מצרים, אייך צו זיין צום אלוקים: איך בין ה'.