איכה4

1 ווי איז הועם [עמם] דאָס זָהָב, שנה דאָס כתם הטוב; די אבנֵי קֹדֶש שפך אין רֹאש כָּל חוּצוֹת [חוץ]! 2 די טייַערע בּני צִיוֹן, ווי גינגאָלד זיינען זיי סלא, זייַנען זיי חשב פאַר נבל חרשׂ, מעשׂה פוּן ידים פון יוֹצֵר! 3 אַפילו תּנִּים [תַּן] חלץ די שַד, ינק זייערע יונגע, די בַּת-עַמִּי איז אַן אַכזר געוואָרן, אַזוי ווי עֵנים אין דער מדבר. 4 די לשוֹן פוּן דעם זויגעדיקן איז דבק צו זייַן חֵךְ פוּן צמא; עוללים שאל לֶחֶם, אוּן קיינער זיי נישט פָרַשׂ. 5 די וואָס פלעגן אכל מעדן, זייַנען שמם אין די חוּצוֹת [חוץ]; די אמן אין תּוֹלָע חבּק זיך צו אשפֹּת. 6 וואָרעם די עָוֹן פוּן דער בַּת-עַמִּי איז גרעסער ווי דער חטאת פוּן סדוֹם, וואָס איז הפך געוואָרן ווי אין אַ רגע, אוּן ידים זייַנען נישט חול פאר איר. 7 אירע נזירים זייַנען געווען זכךְ פוּן שֶלֶג, ווייַסער פוּן חָלָב, גערויטלטער עצם פוּן פנינים; סאפּירשטיין זייער גזרה. 8 חשך פוּן שחור איז זייער תֹאַר, זיי זייַנען נישט צו נכר אויף דער חוצות [חוּץ]; זייער עוֹר איז צפד צו זייערע עצם, יבש ווי עץ איז זי געוואָרן. 9 בעסער איז די חללי חֶרֶב, ווי די חללי רָעָב, וואָס זיי זוב דקר פוּן נשים רחמניּות האָבּן בשל זייערע ילדים; זיי זייַנען זיי צו בָּרוֹת געווען, אין דעם שֶבֶר פוּן דער בַּת-עַמִּי. 11 ה' האָט כלה זייַן חֵמָה, שפך זייַן חֲרוֹן אף ; אוּן ער האָט יצת אֵש אין צִיוֹן, אוּן עס האָט אכל אירע יסוֹדֹת. 12 נישט אמן האָבּן די מלכים פוּן אֶרֶץ, אוּן כּל יושבי תֵבֵל, אַז צַר אוּן אוֹיֵב וועט בוא אין די שְעָרִים פוּן ירושָלַיִם; 13 פוּן וועגן די חַטָּאת פוּן אירע נביאים, די עֲוֹנוֹת פוּן אירע כֹּהנים, וואָס האָבּן צדיקים שפך דַּם אין איר. 14 זיי נוע ווי עִוְרִים אין די חוּצוֹת [חוץ], זיי זייַנען נגאל אין דָּם, בּיז מע קען זיך נישט נגע אָן די לבוּש זייערע. 15 סור אייַך! טמֵא! קרא מען צו זיי, סור אייַך! סור אייַך! איר זאָלט זיך נישט נגע ! בעת זיי נצה אוּן נוע; מע אמר צווישן די גּוֹיִם: זיי טאָרן זיך מער נישט גור. 16 דער פְּנֵי ה' האָט זיי חלק, ער וויל זיי מער נישט נבט; פְּנֵי כֹּהנים האָט מען נישט נשׂא , זקנים האָט מען נישט חנן. 17 עֵינֵינוּ כלה צו עֶזְרָתֵנוּ ; הבל אין צפִּיָתֵנוּ האָבּן צִפִּינוּ [צפה] אויף אַ גוֹי וואָס קען נישט ישע. 18 מע צוד נאָך אונדזערע טריט, אַז מיר קענען נישט הלך אויף אונדזערע רחֹבֹת; קָרוֹב איז קִצֵּינוּ, מלא זייַנען יָמֵינוּ; יאָ, בוא איז קִצֵּינוּ. 19 קַל זייַנען אונדזערע רֹדפים ווי די נשרים פוּן שָמַיִם; אויף די הָרִים האָבּן זיי אונדז דלק, אין מדבר האָבּן זיי ארב אויף אונדז. 20 דער רוּחַ פוּן אונדזער אף, דער משיח פון ה' , איז לכד געוואָרן אין זייערע שחית; דער, וואָס מיר האָבּן אמר: אין זייַן צל וועלן מיר חיה צווישן די גּוֹיִם. 21 שׂושׂ אן אוּן שׂמח זיך, בַּת אֶדוֹם, דוּ וואָס ישב אין אֶרֶץ עוּץ; צו דיר אויך וועט עבר דער כָוס, וועסט שיכור ווערן, אוּן זיך התערה [ערה]. 22 תמם איז דייַן עוֹן, בַּת צִיוֹן, ער וועט דיך מער נישט גלה; ער וועט פקד דייַן עוֹן, בַּת אֶדוֹם, ער וועט גִלָּה דייַנע חַטָּאת.