יהו5

1 און עס איז געווען, ווי כּל מלכים פון דעם אֶמוֹרי וואס אויף דער זייט יַרדן, צו מערב, און כּל מלכים פון דעם כּנעֲני וואס בייַם ים, האָבּן שמע אז ה' האט יבש וואסערן פון יַרדן פון פאר די בְּנֵי-יִשְראל, ביז זיי זייַנען עבר, אזוי איז זייער לב מסס, און רוּח איז מער נישט געבליבן אין זיי מִפְּנֵי בְּנֵי-יִשְראל. 2 אין יענער צייַט האט ה' אמר צו יהוֹשעַ: מאך דיר חרבות צֻרים [צוּר] און שוב מול די בְּנֵי-יִשְראל שֵׁנית. 3 האט יהוֹשעַ זיך געמאכט חרבות צֻרים [צוּר] און האט מול די בְּנֵי-יִשְראל אין גִבעַת-הָעֲרָלוֹת. 4 און דאס איז די זאך פארוואס יהוֹשעַ האט מול: דאס כּל הָעָם וואס איז יצא פון מִצריִם, די זכרים, כּל אנשי המלחמה, זייַנען מות אין דער מדבר בדֶרֶך נאך זייער יצא פון מִצריִם. 5 ווארעם דאס כּל הָעָם וואס זייַנען יצא זייַנען געווען מול, אָבער דאס כּל הָעָם וואס זייַנען ילד געווארן אין דער מדבר בדֶרֶך נאך זייער יצא פון מִצריִם, האט מען נישט מול. 6 ווארעם 40 שָנָה זייַנען די בְּנֵי-יִשְראל הלך אין דער מדבר, ביז עס איז תמם געווארן די כּל הגּוֹי, די אנשי המלחמה וואס זייַנען יצא פון מִצריִם, וואס האָבּן נישט שמע צו דעם קוֹל ה', די וואס ה' האט זיי שבע זיי נישט צו לאזן ראה הָאָרֶץ וואס ה' האט שבע זייערע אבות, אונדז צו נתן ארץ זבת חָלָב וּדבש; 7 אָבער זייערע בנים האט ער קום תחת זיי. זיי האט דאס יהוֹשעַ מול , ווייַל זיי זייַנען געווען עֲרֵלִים, ווארעם מע האט זיי נישט מול בדֶרֶך. 8 און עס איז געווען, אז דאס כּל הַגּוֹי האָבּן תמם זיך מול, זייַנען זיי ישב אויף זייער אָרט אין מַחֲנֶה ביז זיי זייַנען חיה געווארן. 9 און ה' האט אמר צו יהוֹשעַ: הַיּוֹם האב איך גלל פון אייַך די חרפּה פון מִצרַיִם. דעריבער קרא מען יענעם מקום גִלגָל ביז היוֹם הזה. 10 און די בְּנֵי-יִשְראל האָבּן חנה אין גִלגָל; און זיי האָבּן געמאכט דעם פסַח אין 14טן יוֹם פון חוֹדש, אין עֶרֶב, אין די פלוינען פון יריחו. 11 און זיי האָבּן אכל פון דער עָבוּר פון הָאָרֶץ אויף מחרת נאָכן פֶסַח, מצוֹת און קלוּי [קלה] אין עצם יוֹם הזה. 12 און דער מַן האט שבת אויף מחרת, אז זיי האָבּן אכל פון דער עבוּר פון הָאָרֶץ; און די בְּנֵי ישראל האָבּן מער נישט געהאט קיין מַן; און זיי האָבּן אכל פון דער תבואה פון ארץ כְּנַעַן אין יענעם שָנָה. 13 און עס איז געווען, אז יהוֹשעַ איז געווען אין יריחו, האט ער נשׂא זייַנע אויגן און ראה, הנה אַן אִיש עמד אקעגן אים, מיט זיין חֶרֶב שלף אין זיין יָד. איז יהוֹשעַ הלך צו אים, און האט צו אים אמר: ביסטו פאר אונדז, אָדער פאר צרֵינוּ? 14 האט ער אמר: לֹא, נייַערט איך בין שַׂר צָבָא ה'; נָא בין איך בוא. איז יהוֹשעַ נפל אויף זיין פנים צו דער ארצה, און האט זיך חוה, און האט צו אים אמר: וואס וויל אֲדֹנָי דבר צו זיין עֶבֶד? 15 האט דער שַׂר צָבָא ה' אמר צו יהוֹשעַ: נשל! דייַן נַעַל פון דייַן רגל, ווארעם דער מקום וואס דו עמד אויף אים, ער איז קֹדֶש. און יהוֹשעַ האט אזוי עשׂה.