איוב7

1 אמנם, צבא האָט דער אנוש אויף אֶרֶץ, אוּן ווי יְמֵי שׂכיר זייַנען זייַנע טעג. 2 ווי אַן עֶבֶד וואָס שאף נאָך צל, אוּן ווי אַ שׂכיר וואָס קוה אויף זייַן לוין, 3 אַזוי האָבּ איך מיר נחל חדשים פוּן שוא, אוּן נעכט פוּן עמל האָט מען מיר מנה. 4 אַז איך שכב זיך, אמר איך: ווען וועל איך קום ? אוּן די ערב מדד זיך, אוּן איך ווער שבע מיט נדדים ביזן נשף. 5 מייַן בשׂר איז באַקליידט מיט רִמָּה אוּן גוש עָפָר, מייַן הויט רגע אוּן ווערט נמאס. 6 מייַנע טעג זייַנען קלל פוּן אַ ארג, אוּן ווערן כלה אָן תקוה. 7 זכר, אַז אַ רוּחַ איז מייַן חיּים, מייַן אויג וועט נישט ראה מער טוֹב. 8 מיך וועט מער נישט שור דאָס אויג פוּן מייַן זעער, דייַנע אויגן זייַנען אויף מיר, אוּן שוין בין איך נישטא. 9 כלה ווערט אַן עָנָן אוּן הלך, אַזוי דער וואָס ירד אין שְאוֹל, וועט נישט עלה . 10 ער וועט זיך מער נישט שוב אין זייַן בּית, אוּן זייַן מקוֹם וועט אים מער נישט הכּיר [נכר]. 11 דעריבּער וועל איך נישט חשׂך מייַן פֶּה, איך וועל דבר אין דער צר פוּן מייַן רוּחַ, איך וועל שׂיח אין דער מַר פוּן מייַן נפש . 12 בין איך אַ ים, אָדער אַ תנין, וואָס דו שׂים אַ משמר איבּער מיר? 13 אַז איך אמר: מייַן ערשׂ וועט מיך נחם, מייַן מִשְכָּב וועט נשׂא מייַן שׂיח, 14 דו חתת מיך מיט חלומות, אוּן מיט חזינות בּעת מיך. 15 אוּן מייַן נפש וויל בחר מחנק, מות , איידער די דאָזיקע עצם מייַנע. 16 מיר איז מאס ; איך וועל לְעֹלָם נישט חיה, חדל פוּן מיר, וואָרעם הבל זייַנען מייַנע טעג. 17 וואָס איז אֱנוֹש [אנוש], אַז דו זאָלסט אים גדל, אוּן אַז דו זאָלסט שית אויף אים דייַן לֵב, 18 אוּן אים פקד אין בקרים, רגעים אים בחן? 19 ווי לאַנג וועסטוּ זיך נישט שעה פוּן מיר? מיך נישט הרפּה [רפה] בּיז איך בלע מייַן רֹק ? 20 חטאתי? וואָס פעל איך דיר, נֹצֵר הָאָדָם? לָמָּה האָסטוּ מיך שׂים פאַר דייַן מפגע, אַז דיר איך בין געוואָרן זיך אַליין משׂא? 21 אוּן וואָס פארגיסטוּ נישט מייַן פּשע, אוּן טוּסט נישט עבר מייַן עָוֹן
? וואָרעם אַצונד וועל איך שכב אין עָפָר, אוּן וועסט מיך שחר, אוּן איך וועל נישט זייַן.