ירמ9

1 ווער נתן מיר אין מדבר אַ מָלוֹן פאַר אֹרְחִים [אֹרֵחַ], כדי איך וואָלט עזב עַמִּי, און הלך פוּן זיי! וואָרעם אַלע זייַנען זיי נוֹאפים, אַן עֲצֶרֶת פוּן בֹּגְדִים [בּגד]. 2 און זיי הדריךְ זייער לשוֹן ווי זייער קשת פוּן שֶקֶר, און נישט פאַר אֱמוּנָה [אמת] זייַנען זיי גבר אין אֶרֶץ; וואָרעם פוּן רָעָה צו רָעָה יצא זיי און מיך ידע זיי נישט, אמר ה'. 3 זייַן שומר איבּער אייַך אִיש זייַן רֵעַ, און אויף כּל אָח זאָלט איר אייַך נישט בטח, וואָרעם צו עקב עקב כּל אָח, און כּל רֵעַ רכיל הלך. 4 און איינער דעם אַנדערן יהתלו [תלל] זיי, און אמת דבר זיי נישט; זיי האָבּן למד זייער לשוֹן צו דבר שֶקֶר, זיי נִלְאָה [לאה] זיך צו הֶעֱוָה [עוה]. 5 איר [ירמיה] ישב אין צווישן פוּן מרמה ; פוּן וועגן מרמה ווילן זיי מֵאֲנוּ [מאן] דַעַת פוּן מיר , אמר ה'. 6 דעריבער האָט ה' צבָאות אַזוי אמר: הִנֵּה, איך צרף זיי, און וועל זיי בחן, וואָרעם וואָס אַנדערש קענען איך עשׂה פוּן וועגן דער בַת-עַמִּי? 7 אַ חֵץ שחוט [שחט] איז זייער לשוֹן, זי דבר מרמה ; מיטן פֶּה דבר מען שלום מיטן רֵעַ, און אין קרב שׂום מען אַן אֹרֶב אויף אים. 8 זאָל איך דערפאַר זיך נישט פקד זיי, אמר ה'; זאָל אַ גּוֹי [יהודה] ווי דאָס דאָזיקע זיך נישט תתנקם [נקם] מייַן נפש ? 9 וועגן די הָרִים וועל איך נשׂא אַ בְּכִי און נְהִי, און וועגן די נְאוֹת פוּן מדבר אַ קִינָה, וואָרעם זיי זייַנען נצת [יצת], אַז קיין אִיש עבר נישט, און זיי שמע נישט קיין קוֹל פוּן מִקְנֶה; פוּן עוֹף הַשָמָיִם בּיז בּהמה זייַנען נדד, הלך. 10 און איך וועל נתן ירושָלַיִם פאַר גלים [גַּל], אַ מָעוֹן פוּן תַּנִּים [תַּן], און די ערים פוּן יהודה וועל איך נתן אַ שְמָמָה, אָן אַ יוֹשֵב. 11 ווער איז דער אִיש חָכָם, ער זאָל דאָס פאַרשטיין [בין]? און דער וואָס פֶּה ה' האָט צו אים דבר, ער זאָל דאָס נגד? על מָה איז אבד הָאָרֶץ, נצּה [יצת] ווי אַ מדבר, אָן עֹבֵר? 12 און ה' האָט אמר: ווייל זיי האָבּן עזב מייַן תוֹרה, וואָס איך האָבּ נתן פאַר זיי, און זיי האָבּן נישט שמע צו מייַן קוֹל, און נישט הלך אין איר; 13 נייַערט הלך אין דער שרִירוּת פוּן זייער לֵב, און נאָך די בעַלים וואָס אבותם האָבּן זיי למד. 14 דעריבער האָט אַזוי אמר ה' צבָאות, דער אֱלֹקֵי ישׂראל: הִנֵּה, איך מאך זיי אכל, דאָס דאָזיקע עם , לַעֲנָה, און איך וועל זיי מאכן שקה מֵי רֹאש. 15 און איך וועל זיי פוץ צווישן די גּוֹיִם, וואָס נישט זיי און נישט אבותם האָבּן ידע, און איך וועל שלח נאָך זיי די חֶרֶב, בּיז איך זיי כלה. 16 אַזוי האָט אמר ה' צבָאות: התבּוֹננוּ [בין] זיך, און קרא די מקוֹננוֹת [קונה], זיי זאָלן בוא , און נאָך די חָכָמוֹת, שלח! זיי זאָלן בוא; 17 און זאָלן זיי מהר און נשׂא אויף אונדז אַ נְהִי, אַז אונדזערע אויגן זאָלן ירד אין דִּמְעָה, און אונדזערע עפעף זאָלן נזל מיט מַיִם. 18 וואָרעם אַ קוֹל נְהִי איז שמע זיך פוּן צִיוֹן: ווי זייַנען מיר שדד געוואָרן! מיר זייַנען בוש מְאֹד, ווייַל מיר האָבּן עזב אֶרֶץ, ווייַל שלך האָבּן אונדז אונדזערע משכּנוֹת [משכן]. 19 וואָרעם שמע! איר נָשִים, דאָס דבַר-ה', און זאָל לקח אייער אוזנַיִם [אזן] דבר פוּן מייַן פֶּה און למד אייַערע בָּנוֹת נְהִי, און איינע די אַנדערע קִינָה. 20 וואָרעם דער מָוֶת איז עלה אין אונדזערע חַלּוֹן, בוא אין אונדזערע ארמוֹן, צו כרת עוֹלָל פוּן דער חוּץ, בַּחוּרִים פוּן די רחֹבוֹת. 21 דבר: אַזוי אמר ה': און די נְבֵלָה האדם וועלן נפל ווי דֹּמֶן אויף פּני הַשָׂדֶה, און ווי עָמִיר הינטערן קֹצֵר, וואָס קייַנער אסף נישט. 22 אַזוי האָט ה' אמר: זאָל זיך נישט הלל דער חָכָם מיט זייַן חָכְמָה, און זאָל זיך נישט הלל דער גיבור מיט זייַן גבורה; זאָל זיך נישט הלל דער עוֹשר מיט זייַן עשירות; 23 אָבּער דערמיט זאָל זיך הלל דער וואָס הלל זיך, מיט שׂכל און ידע מיך , אַז איך ה' עשׂה חֶסֶד, מִשְפָּט, און צדקה, אויף הָאָרֶץ; וויל די דאָזיקע חֵפֶץ איך, אמר ה'. 24 הִנֵּה, ימים בוא , אמר ה', און איך וועל זיך פקד מיט כּל מוּל אין עָרְלָה (בּלויז) : 25 מיט מִצרַיִם, און מיט יהודה, און מיט אֶדוֹם, און מיט בּני-עמּוֹן, און מיט מואב, און מיט אַלע וואָס קצץ פֵאָה, וואָס ישב אין מדבר; וואָרעם כּל הגּוֹיִם זייַנען עֲרֵלִים, און דאָס כּל בּית ישׂראל זייַנען עַרלֵי לֵב.