ירמ4

1 אַז דו וועסט זיך שוב , ישׂראל, אמר ה', צו מיר זיך שוב, און אַז דו וועסט סור דייַנע שקּוּצים [שקוץ] פוּן מייַן פנים, און וועסט זיך נישט נוד , 2 און וועסט שבע: אַזוי ווי ה' חי מיט אמת, מיט מִשְפָּט, און מיט צדקה, וועלן זיך התברך אין אים גּוֹיִם, און אין אים וועלן זיי זיך הלל. 3 וואָרעם אַזוי האָט ה' אמר צו די אִיש יהודה און צו ירושָלַיִם: ניר אייַך נִיר, און איר זאָלט נישט זרע אויף קוֹצים. 4 נִמוֹל [מול] אייַך צו ה', און סור! די פאָרהויטן פוּן לבבכם, איר אִיש יהודה און יושבי ירושָלַיִם, כדי מייַן חֵמָה זאָל נישט יצא ווי אֵש, און בער אַז קיין לעשער [כבה] זאָל נישט זייַן, פוּן וועגן אייַערע רֹעַ מַעֲלָל. 5 נגד אין יהודה, און השמיע [שמע] אין ירושָלַיִם, און אמר: תקע שוֹפר אין אֶרֶץ; קרא מלא, און אמר: אסף אייַך אַיין, און לאָמיר בוא צו די ערים המבצר. 6 נשׂא אַ נֵס קיין צִיוֹן, העיז [עוז]! איר זאָלט אייַך נישט עמד, וואָרעם איך ברענג אַ רָעָה פוּן צפון, און אַ שֶבֶר גָדוֹל. 7 אַן אַרְיֵה איז עלה פוּן זייַן סְבֹךְ, און די משחית [שחת] גּוֹיִם [בָּבֶל] האָט נסע, איז יצא פוּן זייַן מקוֹם, צו שׂום דייַן אֶרֶץ צו שַמָּה, דייַנע ערים זאָלן נצה זייַן, אָן יוֹשבים. 8 איבּער דעם חגר אָן שַׂקִּים, ספד! און ילל; וואָרעם נישט שוב האָט זיך חֲרוֹן אַף ה' פוּן אונדז. 9 און עס וועט זייַן אין יום ההוא, אמר ה', וועט אבד דאָס לֵב המלך, און דאָס לֵב השׂרים; און די כֹּהנים וועלן שמם ווערן, און די נביאים וועלן תמה. 10 האָבּ איך אמר: וויי, אֲדֹנָי ה', פאַרוואָר, הִשּיא [נשא] הִשּיא [נשא] האָסטו דאָס דאָזיקע עם און ירושָלַיִם, אַזוי צו אמר: שלום וועט זייַן צו אייַך, און די חֶרֶב נגע ביזן נפש. 11 אין יענער צייַט וועט אמר ווערן צו דעם דאָזיקן עם און צו ירושָלַיִם אַ צַח ווינט פוּן די שפיים [שְפִי] אין מדבר, אויפן דֶּרֶךְ צו דער בת-עַמִּי; נישט צו זרה, און נישט צו הבריר [ברר]; 12 אַ ווינט שטאַרקער פוּן דעם וועט בוא פוּן מיר; אצוּנד וועל איך אויך דבר משפטים אויף זיי. 13 הִנֵּה! ווי עננים [ענן] עלה ער, און ווי דער סוּפָה זייַנען זייַנע מרכּבות; קלל פוּן נשרים [נֶשֶר] זייַנען זייַנע סוּסים: וויי אונדז, וואָרעם מיר זייַנען שדד. 14 כבס פוּן רָעָה דייַן לֵב, ירושָלַיִם, כדי זאָלסט נוֹשַע [ישע] ווערן. עַד מָתַי וועלן לון אין דיר דייַנע מכשבות פוּן אָוֶן? 15 וואָרעם אַ קוֹל נגד פוּן דָן, און השמיע [שמע] אָוֶן פוּן הר אפרים: 16 הזכיר [זכר] צו די גּוֹיִם: הִנֵּה! השמיע [שמע]! צו ירושָלַיִם: נֹצרים [נצר] בוא פוּן אֶרֶץ מֶרְחָק, און נתן אויף די ערים פוּן יהודה זייער קוֹל. 17 ווי שוֹמרים פוּן שׂדי זייַנען זיי אויף איר פוּן רונד אַרום, ווייַל זי האָט מיר מרה, אמר ה'. 18 דייַן דֶּרֶךְ און דייַנע מעלל האָבּן דיר דאָס עשׂה; די דאָזיקע רעה דייַנע, עס איז מָר! עס נגע בּיז דייַן לֵב. 19 מייַנע מֵעֶה, מייַנע מֵעֶה! איך חול מיך פוּן קירות לבי [ווי מקום פוּן ווייטיק]! אָ די המה פוּן מייַן לֵב! איך קען נישט חרש! וואָרעם אַ קוֹל פוּן שוֹפר האָסטו מייַן נפש שמע, אַ תּרוּעה פוּן מלחמה. 20 שֶבֶר אויף שֶבֶר נקרא [קרא], וואָרעם שדד געוואָרן איז דאָס כּל הָאָרֶץ, פִּתְאֹם זייַנען שדד געוואָרן מייַנע אוהלים, אין רגע מייַנע יריעֹת [יריעה]. 21 עַד מָתַי וועל איך ראה די נֵס, וועל איך שמע דעם קוֹל פוּן דעם שוֹפר? 22 וואָרעם נאַריש איז עַמִּי , מיך ידע זיי נישט ; בָּנִים סכלים [סכל] זייַנען זיי; אָן בִּינָה זייַנען זיי; זיי זייַנען חכמים צו רעע, און צו היטיב [יטב] ידע זיי נישט. 23 איך ראה הָאָרֶץ, און הִנֵּה זי איז תֹהוּ וָבֹהוּ און די הימלען און זייער אוֹר איז נישטאָ. 24 איך האָבּ ראה די הָרִים, און הִנֵּה זיי רעש, און כּל גבעה האָבּן זיך קלל. 25 איך האָבּ ראה, און הִנֵּה קיין אדם איז נישטאָ, און כּל עוֹף הַשָמָיִם זייַנען נדד. 26 איך האָבּ ראה, און הִנֵּה דער כַרמֶל איז אַ מדבר, און כּל זייַנע ערים זייַנען נתץ, פאַר ה', פאַר דעם חרוֹן פוּן זייַן אף. 27 וואָרעם אַזוי האָט ה' אמר: אַ שְמָמָה וועט ווערן דאָס כּל הָאָרֶץ, הגם קיין כָּלָה וועל איך נישט עשׂה. 28 אויף דעם וועט אבל הָאָרֶץ, און קדר ווערן וועלן די הימלען פוּן אויבן, ווייַל איך האָבּ דבר, איך האָבּ זמם, און איך האָבּ נישט נחם, און וועל זיך נישט שוב דערפון. 29 פאַר דעם קוֹל פוּן פּרשים און בויגנשיסער, ברח כּל העִיר; זיי זייַנען בוא אין עבים [עָב], און אויף כֵּפים [כֵּף] זייַנען זיי עלה ; כּל הָעִיר איז עזב , און אין זיי ישב נישט קיין אִיש. 30 און ווען דו זייַן שדד, וואָס טוסטו, וואָס דו לבש דיך אין רויט, וואָס דו עדה דיך מיט צירונג פוּן זָהָב, וואָס דו תקרע [קרע] אויף דייַנע אויגן מיט פּוּךְ? אומזיסט מאַכסטו זיך התיפה [יפה]; דייַנע עֹגבים [עגב] מאס דיך, זיי בקש דייַן נפש. 31 וואָרעם אַ קוֹל ווי פוּן אַ חוֹלָה האָבּ איך שמע , אנגסט [צָרָה] ווי פוּן מַבְכִּירָה. דעם קוֹל בַּת צִיוֹן וואָס התיפח [יפח] זיך, וואָס פרשׂ אירע כּפים [כַּף]: וויי מיר נָא, וואָרעם מייַן נפש איז עיף פאַר די טייטער [הרג].