ירמ20

1 און פַשחור בּן אִמֵּר דעם כֹהן, וואָס איז געווען דער פָּקִיד נָגִיד אין בּית ה' האָט שמע יִרמיָהון נביאות זאָגן די דאָזיקע דברים. 2 און פַשחור האָט נכה יִרמיָהו הנביאן, און האָט אים נתן אין דעם מַהְפֶּכֶת וואָס אין אויבערשטן שער פוּן בנימין, וואָס אין בּית ה'. 3 און עס איז געווען אויף מחרת, אַז פַשחור האָט יצא יִרמיָהון פוּן מַהְפֶּכֶת, האָט יִרמיָהו צו אים אמר: נישט פַשחור האָט ה' קרא דייַן שֵם, נייַערט מָגוֹר-מִסָּביב. 4 וואָרעם אַזוי האָט ה' אמר: הִנֵּה, איך נתן דיך פאַר אַ מָגוֹר פאַר דיר אַליין, און פאַר אַלע דייַנע אֹהֵב; און זיי וועלן נפל דורך דער חֶרֶב פוּן זייערע פייַנט, און דייַנע אויגן וועלן עס ראה; און כּל יהודה וועל איך נתן אין דער יָד פוּן מלך בבל, און ער וועט זיי גלה קיין בבל, און וועט זיי נכה מיטן חֶרֶב. 5 און איך וועל נתן אַלע דאָס חֹסֶן פוּן דער דאָזיקער עִיר, און אַלע איר יְגִיעַ, און אַלע איר יְקָר, אויך כּל אוֹצרות פוּן די מלכים פוּן יהודה וועל איך נתן אין דער יָד פוּן זייערע פייַנט, און זיי וועלן זיי בזז, און וועלן זיי לקח און זיי בּרענגען קיין בבל. 6 און דו, פַשחור, און כּל יושבי דייַן בּית, וועט הלך אין שְבִי, און קיין בבל וועסטו בוא, און דאָרטן וועסטו מות, און דאָרטן וועסטו קבר ווערן, דו און אַלע דייַנע אֹהֵב וואָס דו האָסט זיי נביאות זאגן מיט שֶקֶר. 7 האָסט מיך פּתּה, ה', און איך בין נפתה [פּתּה] געוואָרן; האָסט מיך חזק, און בּיסט יכל; איך בין געוואָרן צו שׂחוֹק כּל היוֹם, איטלעכער שפּאָטן מיר. 8 וואָרעם מִדֵּי איך דבר, איך זעק, חָמָס און שוֹד! קרא איך. פאַרוואָר, דאָס דבַר-ה' איז מיר געוואָרן צו חרפּה און אוצו קֶלֶס כּל היוֹם. 9 און איך האָבּ געוועסט אמר: איך וועל אים נישט זכר, און וועל מער נישט דבר אין שמוֹ ; אָבּער עס איז אין מייַן לֵב ווי אַן אֵש בער, עצר אין מייַנע עצמוֹת [עֶצֶם], און איך לאה זיך עס כִּלְכֵּל [כול], אָבּער איך יכל נישט. 10 יאָ, איך האָבּ שמע די דִּבָּה רבּים, מָגוֹר רונד אַרום: נגד! און לאָמיר אים נגד! אַלע מייַנע אנשי שלוֹמנוּ שוֹמר אויף מייַן צֶלַע: אפשר וועט ער פתה ווערן, און מיר וועלן אים יכל, און לקח אונדזער נקמה פוּן אים. 11 אָבּער ה' איז מיט מיר ווי אַ גיבּור עָרִיץ; דעריבער וועלן מייַנע רֹדפים כשל ווערן, און וועלן נישט יכל; זיי ווערן בוש מְאֹד, ווייַל זיי האָבּן נישט שׂכל, אַ כְּלִמָּה עוֹלָם וואָס וועט נישט שכח ווערן. 12 און דו ה' צבָאות, וואָס בּחן דעם צדּיק , און וואָס ראה די כִּלְיָה און דאָס לֵב, לאָמיך ראה דייַן נקמה פוּן זיי, וואָרעם צו דיר האָבּ איך גלה מייַן ריב. 13 שיר צו ה', הלל ה', וואָרעם ער נצל די נפש פוּן דעם אֶבְיוֹן פוּן דער יָד פוּן די מרעים [רעע]. 14 אָרוּר דער יוֹם וואָס איך בין אין אים ילד געוואָרן! דער יוֹם וואָס אִמִּי האָט מיך ילד זאָל זייַן נישט ברך! 15 אָרוּר דער אִיש וואָס האָט אָבִי די בשׂורה געבראַכט [בִּשֵּׂר - צו דערפרייען מיט בשׂורה טובה], אַזוי צו אמר: אַ בֵּן זָכָר איז דיר ילד געוואָרן; שׂמח דערפרייט האָט ער אים! 16 יענער אִיש זאָל זייַן ווי די ערים וואָס ה' האָט הפך און נישט נחם; און ער זאָל שמע אַ זעקה אין דער בוקר, און אַ תרוּעה אין עת צהרים; 17 ווייל ער האָט מיך נישט מות פוּן רֶחֶם, אַז אִמִּי זאָל מייַן קבר זייַן, און איר רֶחֶם הָרָה עוֹלָם. 18 לָמָּה בין איך פוּן רֶחֶם יצא צו ראה עָמָל און יָגוֹן, און כלה אין בֹּשֶת זאָלן מייַנע ימים?