ירמ15

1 און ה' האָט צו מיר אמר: אויבּ זאָל עמד משה און שמואל פאַר מיר, איז מייַן נפש נישט מיט דעם דאָזיקן עם ; שלח זיי פוּן מייַן פנים, און זאָלן זיי יצא. 2 און עס וועט זייַן, אַז זיי וועלן אמר צו דיר: וווּהין זאָלן מיר יצא? זאָלסטו אמר צו זיי: אַזוי האָט ה' אמר: ווער צום מות , צום מות, און ווער צום חֶרֶב, צום חֶרֶב, און ווער צום רָעָב, צום רעָב, און ווער צו שְבִי, צו שְבִי. 3 און איך וועל פקד אויף זיי 4 משפחות [סאָרטן], אמר ה': די חֶרֶב צו הרגען, און די כּלבים צו סהב, און דעם עוֹף הַשָמָיִם, און די בּהמה פוּן הָאָרֶץ, צו אכל און צו שחת. 4 און איך וועל זיי נתן צו זְוָעָה בּייַ כּל ממלכוֹת הָאָרֶץ, פוּן וועגן מנשה בּן יחזקִיָהון מלך יהודה, פאַר וואָס אַז ער האָט עשׂה אין ירושָלַיִם. 5 וואָרעם ווער וועט דיך חָמַל, ירושָלַיִם? און ווער וועט דיך נָד [נוד]? און ווער וועט זיך סור צו שאל וועגן שלוֹם פוּן איר? 6 דו האָסט מיך נטש, אמר ה', אהינטער טוסטו הלך; דעריבער נטה איך מייַן יָד אויף דיר און שחת דיך; איך בין נלאה [לאה] געוואָרן זיך צו נחם. 7 און איך זרה זיי מיט מזרה אין די שְעָרִים פוּן הָאָרֶץ; איך שכּל און אבד עַמִּי, ווייַל זיי שוב זיך נישט אום פוּן זייערע דרכים. 8 זייערע אַלמנות ווערן דורך מיר עָצַם ווי חוֹל פוּן די ימען; איך ברענג אויף זיי, אויף דער אֵם בּחוּר אַ שוֹדֵד אין צהרים. איך הנפל [נפל] אויף זיי פִּתְאוֹם עִיר און בֶּהָלָה. 9 אֻמְלַל ווערט די יֹלֶדֶת [ילד] פוּן 7, זי נפח איר נפש; איר שֶמֶש בּוא אונטער ווען נאָך יוֹמָם, זי ווערט בוש און חפר. און זייער שְאֵרִית וועל איך נתן צום חֶרֶב פאַר זייערע פייַנט, אמר ה'. 10 אוֹי לִי, מוּטער מייַנע, וואָס דו האָסט מיך ילד אַן אִיש ריב, אַן אִיש מָדוֹן קעגן כּל הָאָרֶץ; נישט איך נשה, און נישט מע נשה בּייַ מיר, [נאָך] אַלע קלל זיי מיך. 11 האָט ה' אמר: פאַרוואָר, איך וועל דיך שרה צום טוֹב; פאַרוואָר, איך וועל דעם פיינט זיך הפגיע בּייַ דיר אין עֵת רָעָה און אין עֵת צָרָה. 12 קען מען בּרזל רעע, בּרזל פוּן צפון, און נחשת? 13 דייַן חֵיל און דייַנע אוֹצרות וועל איך נתן צו בַּז אָן מְחִיר; יאָ, פאַר אַלע דייַנע חַטֹּאות אין אַלע דייַנע געמאַרקן. 14 און איך וועל דיך עבר בּייַ דייַנע פייַנט, אין אַן אֶרֶץ וואָס דו ידע נישט; וואָרעם אן אֵש איז קדח אין מייַן אף, אויף אייַך וועט עס הוקד [יקד]. 15 דו, ה' ידע דאָך, זכר מיך, און פקד זיך אָן מיר, און זיי זיך נוֹקם [נקם] אָן מייַנע רֹדפים; פוּן וועגן דייַן ארך אף נישט לקח מיך; ידע! מייַן לייַדן [נשׂא] פוּן דייַנעטוועגן חֶרְפָּה. 16 דייַנע דברים זייַנען מצא געוואָרן, און האָבּ איך זיי אכל, און דייַן דבר איז צו מיר געווען פאַר שָׂשׂוֹן און פאַר שִׂמְחַה פוּן מייַן לֵב, ווייַל דייַן שֵם איז אויף מיר קרא געוואָרן, ה' אלוקי צבָאות. 17 איך בין נישט ישב אין סוֹד פוּן משׂחקים [שׂחק] און זיך עלז; פוּן וועגן דייַן יָד בין איך ישב אַליין [בָּדָד], וואָרעם מיט זַעַם האָסטו מיך מלא. 18 לָמָּה איז נֶצַח מייַן כְּאֵב, און מייַן מַכָּה איז אָנוּש, וואָס מאן זיך רפא ? ווילסטו מיר זייַן ווי אַן אַכְזָב, ווי מים לֹא נֶאֱמָנוּ [אמן]? 19 דעריבער האָט ה' אַזוי אמר: אויבּ דו וועסט זיך שוב , און איך וועל דיך שוב, וועסטו עמד פאַר מיר; און אויבּ דו וועסט יצא יָקָר נישט זוֹלֵל [זלל], וועסטו אַזוי ווי מייַן פֶּה זייַן; זיי וועלן זיך שוב צו דיר, און דו וועסט נישט זיך שוב צו זיי. 20 און איך וועל דיך נתן אַקעגן דעם דאָזיקן עם פאַר אַ חוֹמָה נחשת בּצוּרָה [בצר], און זיי וועלן לחם קעגן דיר, און וועלן דיך נישט יכל; וואָרעם איך בין מיט דיר, דיך צו ישע, און דיך צו נצל , אמר ה'. 21 און איך וועל דיך נצל פוּן דער יָד פוּן די רָעִים, און וועל דיך פדה פוּן דעם כף פוּן די ערצים [עָרִיץ].