ישע44

1 און אַצונד, שמע, יעקב מייַן עֶבֶד, און ישׂראל, וועמען איך האָבּ בחר; 2 אַזוי האָט אמר ה' דייַן עֹשֶׂה, און דייַן יֹצֶר פוּן בּטֶן , וואָס עזר דיך: זאָלסט נישט ירא האָבּן, מייַן עֶבֶד יעקב, און ישורון, וועמען איך האָבּ בחר. 3 וואָרעם איך וועל יצק מַיִם אויף דאָרשטיק לאַנד, און נֹזֵל אויף יבּשה; איך וועל יצק מייַן רוּחַ אויף דייַן זֶרע , און מייַן ברכה אויף דייַנע צאצא. 4 און זיי וועלן צמח ווי צווישן חציר, ווי ערבים [ערבה] בּייַ יָבל מַיִם. 5 דער וועט אמר: איך געהער צו ה'; און דער וועט זיך קרא מיטן שֵם פוּן יעקב, און דער וועט כתב מיט זייַן יָד צו ה' , און מיטן שֵם ישׂראל זיך כנה. 6 אַזוי האָט אמר ה' דער מֶלֶךְ פוּן ישׂראל, און זייַן גואל , ה' צבָאות: איך בין דער רִאשוֹן, און איך בין דער אַחֲרוֹן, און מבּלעדי מיר איז נישטאָ קיין אלוקים. 7 און ווער ווי איך קען יקרא [קרא], און זאָל ער עס נגד און ערך פאַר מיר זינט איך האָבּ שׂום דאָס עם עוֹלָם? און דאָס קומעדיקע און וואָס וועט געשען זאָלן זיי נגד וועגן זיי. 8 איר זאָלט נישט פַּחַד און נישט רהה; אמנם, פוּן לאַנג אָן האָבּ איך דיך געלאָזט שמע און נגד, און איר זייַט מייַנע עדות. איז דען דאָ אֱלוֹ-הַּ מבּלעד מיר, אַז נישטאָ אַ צוּר איך זאָל נישט ידע? 9 די יֹצֶר פוּן אַ פֶּסֶל זייַנען תֹּהוּ כּל, און זייערע חֲמוּדים נישט יעל; און זיי וואָס זאָגן עדות פאַר זיי און זייַנען זייערע עדות, זיי שמע נישט און ידע נישט; דעריבּער וועלן זיי בוש ווערן. 10 ווער יצר אַן אֵ-ל, און נסך אַ פֶּסֶל וואָס הוֹעִיל [יעל] נישט! 11 הִנֵּה, כּל חברים אין אים וועלן זיך בוש, און די חרשים זיי זייַנען פוּן אָדָם; זאָלן זיי כּל זיך קבץ און עמד און זייַן פּחד, און זיך בוש, אין איינעם. 12 דער חרש מיט אַ בּרזל מעצד, און פעל אין פחם, מיט מַקֶּבֶת ער זי יצר, און פעל זי מיט כֹּחַ פוּן זייַן זרוֹעַ; אויך ווערט ער הונגעריק [רעב], און איז אָן כוח, ער שתה נישט קיין מַיִם, און ווערט יעף. 13 דער האָלצמייַנסטער נטה אַ קָו; ער תאר עס מיט אַ שֶׂרֶד, ער עשׂה עס מיט מקצוּעה, און מיט אַ מחוּגה ער עס תאר, און ער עשׂה עס לויט דער תבנית פוּן אַן אִיש, לויט דער תּפארת פוּן אַן אָדָם, אויף צו ישב אין אַ בּית. 14 ער כרת זיך צעדערן, און לקח אַ תרזה אָדער אַן אַלּוֹן, און אמץ זיך צווישן די עצים פוּן וואַלד; ער נטע אַן אֹרֶן, און דער גֶשֶם יגדל [גדל]. 15 און עס איז פאַר דעם אָדָם אויף צו בער; און ער לקח דערפון, און חמם זיך, אויך שׂלק ער, און אפה לֶחֶם; דערצו פעל ער אֵ-ל און שחה זיך; עשׂה עס צום פֶּסֶל, און סגד דערצו. 16 טייל דערפון האָט ער שׂרף אין אֵש, אויף טייל דערפון אכל ער בּשָׂר, ער צלה צלי און שׂבע זיך, אויך חמם ער זיך, און אמר: אה! מיר איז חמם, איך ראה דאָס אוּר; 17 און דעם שְאֵרִית דערפון עשׂה ער פאַר אַן אֵ-ל פאַר זייַן פֶּסֶל; סגד צו אים און שחה זיך און פלל צו אים, און אמר: נצל מיך! וואָרעם בּיסטוּ מייַן אֵ-ל. 18 זיי ידע נישט, און זיי פאַרשטייען נישט, וואָרעם טחח פוּן צו זען זייַנען זייערע אויגן, פוּן צו פאַרשטיין [שׂכל] זייערע לִבּוֹת. 19 און קיינער שוב נישט אין זייַן לֵב, און נישטאָ קיין דַּעַת און קיין תבוּנה צו אמר: טייל דערפון האָבּ איך שׂרף אין אֵש, און אויך אפה אויף זייַנע גַּחֶלֶת לֶחֶם, צלה בּשָׂר און אכל; און דעם רעשט דערפון זאָל איך פאַר אַ תוֹעֵבה עשׂה? צו אַ בול האָלץ זאָל איך סגד? 20 ער רעה זיך אֵפֶר, אַ לֵב הוּתַל האָט אים הטּהוּ [נטה], און ער איז נישט נצל זייַן נֶפֶש, און אמר נישט: אמנם, שֶקֶר איז אין מייַן ימין. 21 זכר דאָס דאָזיקע, יעקב, און ישׂראל, אַז מייַן עֶבֶד בּיסטוּ; איך האָבּן דיך יצר, אַן עֶבֶד בּיסטוּ צו מיר; ישׂראל, זאָלסט נישט זייַן פארגעסן [נשה] דורך מיר. 22 איך האָבּ מחה ווי אַן עָב דייַנע פשָעִים, און ווי אַן ענן דייַנע חַטֹּאות; שוב זיך אום צו מיר, וואָרעם איך האָבּ דיך גאל. 23 רנן איר הימלען, וואָרעם ה' האָט עשׂה [עס]; רוע! איר טיפענישן פוּן אֶרֶץ, פצח! איר הָרים, אין רִנָּה, אַ וואַלד און כּל עֵץ אין אים; וואָרעם ה' האָט גאל יעקב, און אין ישׂראל ער התפּאר. 24 אַזוי האָט אמר ה' דייַן גוֹאֵל, און דייַן יֹצֶר פוּן בֶּטֶן: איך בין ה' וואָס האָבּ כּל עשׂה, וואָס האָבּ נטה די הימלען אַליין, וואָס האָבּ רקע הָאָרֶץ; וואָס איז מיט מיר? 25 וואָס פרר די אֹתוֹת פוּן די בַּדִּים [בַּד], און די קֹסמים [קסם] ער יהוֹלל [הלל]; וואָס שוב די חכמים אַהינטער, און זייער דַּעַת ער ישׂכּל [שׂכּל, מאכט נאַריש]; 26 וואָס איז מקיים [קום] דאָס דבר פוּן זייַן עֶבֶד, און דעם עצה פוּן זייַנע מלאכים ער ישלים [שלם]; וואָס אמר אויף ירושלים: זיי זאָל ישב ווערן; און אויף די ערים פוּן יהודה: זיי זאָלן בנה ווערן, און אירע חורבות וועל איך אקוֹמם [קום]; 27 וואָס אמר צו דער צוּלָם: ווער חרב, און דייַנע נהרות [נָהָר] וועל איך יבש; 28 וואָס אמר אויף כוֹרֶשן ער איז מייַן רֹעֶה, און כּל מייַן חֵפֶץ וועט ער ישלם [שלם], צו אמר אויף ירושָלַיִם: זי זאָל תִּבָּנֶה ווערן, און צום הֵיכַל: זאָלסט נוסד [יסד] ווערן.