ישע42

1 הן איז מייַן עֶבֶד וואָס איך תמך אים, מייַן בָּחִיר וואָס מייַן נֶפֶש רצה; איך האָבּ נתן מייַן רוּחַ אויף אים, מִשְפָּט צו די גּוֹיִם וועט ער יצא. 2 ער וועט נישט צעק, און נישט נשׂא, און נישט ישמיע [שמע] אין חוּץ זייַן קוֹל. 3 אַ קָנֶה רצוּץ [רצץ] וועט ער נישט שבר, און אַ פּשתּה כֵּהֶה וועט ער נישט כבה; לויטן אמת וועט ער יצא מִשְפָּט. 4 ער וועט נישט כהה ווערן און נישט רצץ ווערן, בּיז ער וועט שׂום אויף הָאָרֶץ מִשְפָּט; און אִיִּים וועלן יחל אויף זייַן תּוֹרה . 5 אַזוי האָט אמר האֵ-ל ה', וואָס האָט בּרא די הימלען און זיי נטה, וואָס האָט רקע הָאָרֶץ מיט אירע צאצא, וואָס נתן נְשָמָה צו הָעָם אויף איר, און רוּחַ צו די וואָס הלך אויף איר: 6 איך ה' האָבּ דיך קרא אין צֶדֶק, און איך וועל חזק דייַן יָד, און דיך נצר, און דיך נתן פאַר אַ בְּרִית מיט די עַם, פאַר אַן אוֹר פוּן די גּוֹיִם ; 7 צו פקח בלינדע אויגן, יצא פוּן מַסְגֵּר דעם אַסִּיר, פוּן תפיסה די וואָס ישב אין חֹשֶךְ. 8 איך בין ה' דאָס איז מייַן שֵם; און מייַן כבוד וועל איך צו קיין אַנדערן נישט נתן , און מייַן תהלה צו קיין פָּסִיל. 9 דאָס ראשוֹנוֹת, הִנֵּה, איז בוא, און חָדָשוֹת וועל איך נגד; איידער עס צמח וועל איך עס אייַך אשמיע [שמע]. 10 שיר צו ה' אַ שיר חָדָש, זייַן תהלה פוּן עק הָאָרֶץ, איר וואָס ירד אויפן ים און זייַן מְלֹא, אִיִּים און זייערע יוֹשבים. 11 זאָלן נשׂא דער מדבר און זייַנע ערים, די חצרים [חצר] וואָס קֵדר ישב; זאָלן רנן די יושבי סֶלַע, פוּן שפיץ הָרִים זאָלן זיי צוח. 12 זאָלן זיי שׂום כבוד צו ה', און זייַן תהלה אין די אִיִּים נגד. 13 ה' וועט יצא ווי אַ גִבּוֹר, ווי אַן אִיש מלחמוֹת וועט ער עור זייַן קִנְאָה; ער וועט רוע און וועט צרח, איבּער די פייַנט זייַנע וועט ער זיך גבר. 14 איך האָבּ חשה פוּן עוֹלָם, איך פלעג חרש זייַן, זיך אפק; אַצונד וועל איך פעה ווי אַ געווינערין, איך וועל נשם און שאף אין איינעם. 15 איך וועל חרב די הָרִים און די גבעוֹת, און כּל זייער עשׂב וועל איך יבש; און איך וועל שׂום טייַכן פאַר אִיִּים, און אגמּים וועל איך יבש. 16 און איך וועל הוֹלך [הלך] בלינדע אויף אַ דֶּרֶךְ וואָס זיי האָבּן נישט ידע, אויף נְתִיבָה וואָס זיי האָבּן נישט ידע וועל איך זיי פירן [דרך]; איך וועל שׂום זיי פאַרויס חֹשֶךְ צו אוֹר, און מעקשים [מַעֲקָש] צו מישוֹר. די דאָזיקע זאַכן, זיי עשׂה איך, און עזב זיי נישט. 17 סוג אַהינטער, בושֶת וועלן זיך יבוש [בוש], די וואָס בּטח זיך אויפן פֶּסֶל, די וואָס אמר צו מַסֵּכָה: איר זייַט אלוקינוּ. 18 איר חרשים [חֵרֵש] שמע!, און איר בלינדע, נבט צו ראה. 19 ווער איז בלינד אויבּ נישט מייַן עֶבֶד ? אָדער חֵרֵש ווי מייַן מַלְאָךְ וואָס איך שלח? ווער איז בלינד ווי דער מְשֻלָּם, און בלינד ווי עֶבֶד ה'? 20 ראה רַבּוֹת, אָבער דו זייַן שמוֹר נישט; פקח די אוזנַיִם, אָבער ער שמע נישט. 21 ה' האָט חפץ פוּן וועגן זייַן צֶדֶק, ער זאָל גדל די תּוֹרה און האדיר [אדר]. 22 אָבער עס איז אַ בזז און שסה עם, פחח אין חוּרים [חוּר] האָט מען זיי כּל, און אין תפיסות זייַנען זיי חבאן [חבא]; זיי זייַנען געוואָרן צו בּזז, און נישטאָ ווער זאָל נצל זייַן; צו משסה [שסה], און נישטאָ ווער זאָל אמר: שוב אום! 23 ווער צווישן אייַך וויל האזין [אזן] דאָס דאָזיקע, קשב און שמע לאחור? 24 ווער האָט נתן צו למשיסה [משסה] יעקב, און ישׂראל צו בזז? איז דאָס נישט ה', וואָס מיר האָבּן חטא צו אים, און אין זייַנע דרך האָט מען נישט אבה צו הלך, און זייַן תּוֹרה האָט מען נישט שמע ? 25 דעריבּער האָט ער שפך אויף אים דעם חֵמָה פוּן זייַן אַף, און די עֱזוּז פוּן מלחמה; און זי האָט אים להט רונד אַרום, און ער האָט נישט יָדָע, און זי האָט אים בער, און ער שׂום צום לֵב.