ישע26

1 אין יום ההוא וועט שיר ווערן דאָס דאָזיקע שיר אין אֶרֶץ יהודה: עִיר עַז האָבּן מיר; חומות און חֵל שית ער פאַר ישוּעָה. 2 פּתח די שְעָרים, און זאָל בוא דאָס גוֹי צַדִּיק, וואָס זייַן שומר איבּער אֱמוּנִים . 3 דאָס יֵצֶר וואָס איז סמך דו וועט נצר אין שלום; אין שלום, ווייַל עס בֶּטַח זיך אויף דיר. 4 בֶּטַח אייַך אויף ה' בּיז אייביק, וואָרעם אין יָ-ה ה' איז צוּר עוֹלָמִים. 5 וואָרעם ער האָט השח [שחח] די וואָס ישב אין דער מָרוֹם קִריָה שׂגב; ער שפל זי, ער שפל זי בּיז אֶרֶץ, ער נגע זי ביזן עָפָר. 6 דער רֶגֶל וועט זי רמס, די רגלים פוּן דעם עָנִי, די פעם פוּן דַלִּים [דל]. 7 דער אֹרַח פוּן צדיק איז מֵישָר; יָשָר, דו מאַכסט גלאַט [פּלּס] מַעְגַּל פוּן צַדִּיק; 8 יאָ, אויף דעם אֹרַח פוּן דייַנע משפטים האָבּן מיר קוה אויף דיר, ה'; צו דייַן שֵם און צו דייַן זכר איז די תאוה פוּן נֶפֶש . 9 מיט מייַן נֶפֶש האָבּ איך דיך אוה בּייַ לָיְלָה, יאָ, מיט מייַן רוּחַ אין מיר האָבּ איך דיך שחר, וואָרעם אַז דייַנע משפטים זייַנען אויף הָאָרֶץ, לערנען צֶדֶק די יושבי תֶּבֵל. 10 ווערט דער רָשָע יֻחַן [חנן], לערנט ער נישט צֶדֶק; אין אֶרֶץ נְכֹחַ עשׂה ער עוּל, און ער ראה נישט די גֵּאוּת פוּן ה'. 11 ה', רום איז דייַן יָד, אָבער זיי חזה נישט; זאָלן זיי חזה דייַן קנאה פאַרן עם און זיך יבוש [בוש]; יאָ, אן אֵש זאָל דייַנע פייַנט אכל. 12 ה', שפת אונדז שלום, וואָרעם אויך כּל אונדזערע מַעֲשִׂים האָסט דו פעל פאַר אונדז . 13 ה' אֱלֹקֵינוּ, אדֹנים אחוץ דיר האָבּן בַעַל איבּער אונדז. אָבער נאָר דיך האָבּן מיר זכר דייַן שֵם . 14 די מתים [אדונים] וועלן נישט חיה ווערן , די רפאים וועלן נישט קום ; אמנם האָסט פקד און זיי שמד, און אבד כּל זכר פוּן זיי. 15 האָסט יסף בּייַ די גּוֹי, ה', האָסט יסף בּייַ די גּוֹי; דו האָסט נכבוד [כבד] זיך, דו האָסט רחק כּל קצה אֶרֶץ. 16 ה', אין צר האָבּן זיי דיך פקד, זיי האָבּן צוק אַ לַחַש, ווען דייַן מוּסָר איז געווען אויף זיי. 17 ווי אַ טראָגעדיקע וואָס קרב צו ילד , זי חול זיך, זי זעק אין אירע חֲבָלִים, אַזוי זייַנען מיר געווען פאַר דיר, ה'. 18 מיר האָבּן הרה, מיר האָבּן חול, און אַזוי ווי מיר וואָלטן ווינט ילד ; קיין ישועות האָבּן מיר נישט עשׂה אין אֶרֶץ, און נישט האָבּן נפל [פוּן די טראכט] די יושבי תֶּבֵל. 19 זאָלן חיה דייַנע מתים, מייַנע נָבֵלָה זאָלן קום ! קיץ! און רנן! איר וואָס שכן אין עָפָר ; וואָרעם אַ טוי פוּן אוֹרֹת איז דייַן טוי, און אֶרֶץ וועט די רפאים תפיל . 20 הלך! עַמִּי, בוא ארייַן אין דייַנע חדרים, און סגר דייַן דלת הינטער דיר; חבא זיך מעט רגע, בּיז דער זעם וועט עבר. 21 וואָרעם הִנֵּה, ה' יצא פוּן זייַן מקוֹם, צו פקד די יושבי הָאָרֶץ פאַר זייער עוון , און הָאָרֶץ וועט גלה איר דּמים [שפיכוּת דּמים], און וועט מער נישט כסה אירע הרוגים.