חבק2

1 איך עמד מייַן משמרת, און איך התיצב זיך אויפן מָצוֹר, און צפה צו ראה וואָס ער וועט מיט מיר דבר און איך זאָל שוב, אויף מיין תוֹכַחַת. 2 האָט מיר ה' ענה און אמר, כתב די חֲזוֹן, און באר קלאָר אויף לוּחוֹת, כדי מע זאָל עס רוץ קוֹרֵא. 3 וואָרעם די חֲזוֹן איז נאָך אויף אַ מוֹעֵד, און זי פוח פוּן דעם קֶץ, און נישט כזב; אויב ער וועט זיך מהה, חכה אויף אים, וואָרעם בוא וועט ער בוא, ער וועט נישט אחר. 4 הִנֵּה, עפל, נישט יָשָר, איז זייַן נפש אין אים, אָבער דער צַדִּיק חיה מיט זייַן אמונה . 5 און באמת, ווי דער ווייַן בגד, אַזוי וועט דער גֶּבֶר יָהִיר נישט נוה; דער וואָס מאַכט רחב ווי די שְאוֹל זייַן בּאַגער, און ער וועט ווי דער מָוֶת נישט שׂבע , און אסף צו זיך כּל הַגּוֹיִם, און קבץ צו זיך כּל הָעַמִּים. 6 באמת, אַלע וועלן נשׂא אַ משל אויף אים, און מְלִיצָה חִידָה איבער אים, און מע וועט אמר: וויי, דער וואָס מערט נישט-זייַנס -- עַד מָתַי? און מַכְבִּיד אויף זיך עבטִיט! 7 באמת, פֶתַע וועלן קום דייַנע נֹשכים, און וועלן יקץ זיך דייַנע מזעזעים [זוע], און וועסט ווערן צו מְשִסָּה פאַר זיי. 8 ווייַל דו האָסט שלל גוים רבּים, וועלן דיך שלל כּל יתר עמּים; פוּן וועגן [שָפָךְ] דָּם, און דעם חמס צו אֶרֶץ, צו דער קִרְיָה און כּל יוֹשבים אין איר. 9 וויי, דער וואָס בצע נאָך בֶּצַע רַע פאַר זייַן בּית, צו שׂים אין דער מרוֹם זייַן קֵן, צו נצל פוּן דער כַף פוּן רָע! 10 האָסט יעץ בּשֶת פאַר דייַן בּית; קצה עַמּים רבּים, און חטא דייַן נפש . 11 וואָרעם אַן אֶבֶן פוּן דער קִיר וועט זעק, און אַ כָּפִיס פוּן דעם האָלץ וועט אים ענה. 12 וויי, דער וואָס בנה אַן עִיר מיט דָמִים, און כון אויף אַ קִרְיָה אויף עַוְלָה! 13 באמת, הִנֵּה, עס איז פוּן ה' צבָאות, אַז עַמִּים זאָלן זיך יגע פאַרן אֵש, און אומות זאָלן זיך ריק יעף. 14 וואָרעם הָאָרֶץ וועט מלא ווערן מיט דַּעַת פוּן כּבוֹד ה', אַזוי ווי הַמָּיִם כסה דעם ים. 15 וויי, דער וואָס שקה אָן זייַן רֵעַ! סִפֵחַ דייַן חֵמָה, און מאַכסט אויך שיכור, כדי צו נבט אויף זייער נאַקעטקייט! 16 האָסט זיך שׂבע מיט קָלוֹן אָנשטאָט כבוד. שתה דו אויך און ווער נערל [ערל]. סבב וועט זיך צו דיר דער כּוֹס פוּן ימין ה', און קִיקָלוֹן וועט זייַן אויף דייַן כבוד. 17 וואָרעם דאָס חמס צום לבָנוֹן וועט דיך כסה, און די שֹׁד פוּן די המוֹת וואָס האָט זיי חתת; פוּן וועגן דמים פון אָדָם, און דעם חמס צו אֶרֶץ, צו דער קִרְיָה און כּל יוֹשבים אין איר. 18 וואָס הוֹעִיל [יעל] דער פֶּסֶל, אַז זייַן יֹצֶר האָט אים פסל? וואָס דער מַסֵּכָה, און דער מוֹרֶה שֶקֶר, אַז דער יֹצֶר פוּן זייַן יֵצֶר האָט זיך בטח דערויף, צו עשׂה אֱלִילִים אִלְּמִים [אִלֵּם]? 19 וויי, דער וואָס אמר צו אַ האָלץ: הֵקִיץ [קיץ] זיך! עור דיך! צו אַן אֶבֶן דּוּמָם. ער זאָל ירה? הִנֵּה, ער איז תפשׂ אין זָהָב און כֶּסֶף, און כל רוּח איז אין אים נישטא. 20 אָבער ה' איז אין זייַן הֵיכַל קדש; הַס פאַר אים, כּל הָאָרֶץ!