ברא9

1 ויברך אלוקים את-נוח און זיין בנים, און האט צו זיי אמר: פרוכפערט אייך און מערט אייך, און מלא הארץ. 2 און אייער מורא און אייער חת זאל זיין אויף כל חית הארץ, און אויף כל עוף השמים, אויף כל וואס רמש אויף האדמה, און אויף כל דגים פון ים; אין ידכם זיינען זיי נתן. 3 כל רמש וואס הוא חי, זאל זיין פאר אייך פאר אכלה; אזוי ווי ירק עשב האב איך אייך דאס כל נתן. 4 נאר בשר מיט זיין נפש, זיין דם, זאלט איר נישט אכל. 5 און פארוואר, אייער דם, פון אייערע נפשות, וועל איך דרש ; פון דער יד פון כל חיה וועל איך עס דרש, און פון דער יד האדם, פון דער יד פון איש אחיו, וועל איך דרש דאס נפש האדם. 6 שופך דם האדם, זאל דורך אדם זיין דם שפך ווערן; ווייל אין דער צלם אלוקים האט ער עשה האדם. 7 און אתם, פרה אייך און מערט אייך; שרץ אייך אויף הארץ, און רבה אייך אויף איר. 8 און אלוקים האט אמר צו נוח און צו זיין בנים מיט אים, לאמור: 9 און איך, הנני, איך קום מיין ברית מיט אייך, און מיט אייער זרע נאך אייך, 10 און מיט כל נפש החיה וואס מיט אייך, סיי עוף, סיי בהמה, סיי כל חית הארץ מיט אייך, פון די כל וואס זיינען יצא פון דער תבה, כל חית הארץ. 11 און איך וועל קום מיין ברית מיט אייך, און עס וועלן מער נישט כרת כל בשר פון מים המבול, און עס וועט מער נישט זיין קיין מבול צו שחת הארץ. 12 און אלוקים האט אמר: דאס איז דער אות הברית וואס איך נתן צווישן מיר און צווישן אייך, און צווישן כל נפש חיה וואס מיט אייך, דורות עולם : 13 מיין קשת האב איך נתן אין ענן, און עס וועט זיין פאר אן אות ברית צווישן מיר און צווישן הארץ. 14 און עס וועט זיין, ווען איך וועל ענן אן ענן אויף הארץ, אזוי וועט זיך ראה דער קשת בענן, 15 און איך וועל זיך זכר מיין ברית וואס צווישן מיר און צווישן אייך, און צווישן כל נפש חיה פון כל בשר, און המים וועט מער נישט ווערן א מבול צו שחת כל בשר. 16 און דער קשת בענן איך וועל ראה אים, כדי זיך צו זכר ברית עולם צווישן אלוקים און צווישן כל נפש חיה פון כל בשר וואס אויף הארץ. 17 און אלוקים האט אמר צו נוח: דאס איז דער אות הברית וואס איך האב קום צווישן מיר און צווישן כל בשר וואס אויף הארץ. 18 און די בני-נוח וואס זיינען יצא פון דער תבה, זיינען געווען שם, חם, און יפת; און חם, דאס איז דער אבי כנען. 19 די דאזיקע 3 זיינען געווען די בני-נוח, און פון זיי האט זיך נפץ כל הארץ. 20 ויחל [חלל] נוח איש האדמה און האט נטע א כרם. 21 און ער האט שתה פון דעם יין, און איז געווארן שכר און האט זיך גלה אין זיין אוהל. 22 און האט חם אבי כנען ראה די ערות אביו, און האט נגד זיינע 2 אחים דרויסן. 23 האבן שם און יפת לקח א שמלה, און שום אויף זייערע 2 שכם, און זיי זיינען הלך אחרנית, און האבן כסה די ערות פון אביהם, מיט זייערע פנימער אחרנית, און זיי האבן נישט ראה די ערות פון אביהם. 24 און נוח האט זיך יקץ פון זיין יין, און האט דעת וואס בנו הקטן האט אים עשה. 25 און ער האט אמר: ארור זאל זיין כנען. עבד עבדים זאל ער זיין ביי אחיו. 26 און ער האט אמר: ברוך ה' אלוקי שם; און כנען זאל זיין עבד ביי אים. 27 פתה זאל אלוקים יפת, און ער [יפת] זאל שכן אין די אהלים פון שם; און כנען זאל זיין עבד ביי אים. 28 און נוח האט חיה נאכן המבול 350 שנה. 29 און כל ימי נוח זיינען געווען 950 שנה; און ער איז מות.