ברא19

1 און די 2 מלאכים זיינען בוא קיין סדום אין ערב; און לוט איז ישב אין שער סדום. און לוט האט זיי ראה, און ער האט זיך קום זיי אנטקעגן, און האט זיך שחה מיטן פנים צו ארצה. 2 און ער האט צו זיי אמר: הנה, נא, אדוני, סור איין אין בית אייער עבד! לון, און רחץ אייערע רגלים ; און איר וועט זיך שכם, און וועט הלך אויף אייער דרך. האבן זיי אמר: לא, נייערט אויף דער רחוב וועלן מיר לון. 3 איז ער זייער פצר צו זיי מאד, און זיי האבן סור צו אים, און זיינען בוא אין זיין בית, און ער האט פאר זיי עשה א משתה, און אפה מצה, און זיי האבן אכל. 4 איידער נאך זיי האבן זיך שכב, האבן די אנוש פון העיר, די אנשים פון סדום, סבב דאס בית, פון נער ביז זקן, כל העם פון עק צו עק. 5 און זיי האבן קרא צו לוטן, און האבן צו אים אמר: ווו זיינען די אנוש וואס זיינען צו דיר בוא די לילה? יצא זיי ארויס צו אונדז, מיר זאלן זיי ידע. 6 און איז לוט יצא צו זיי אין פתח, און די דלח האט ער סגר הינטער זיך. 7 און ער האט אמר: אל-נא, אחי, רעע. 8 הנה, נא, זיינען ביי מיר 2 בנות וואס ידע נישט פון קיין איש, לאמיך זיי יצא צו אייך, און עשה מיט זיי ווי עס איז טוב אין אייערע אויגן, נאר די דאזיקע אנוש זאלט איר קיין זאך נישט עשה, אזוי ווי זיי זיינען בוא אין דעם צל פון מיין קורה. 9 האבן זיי אמר: נגש הלאה! און זיי האבן אמר: בוא איינער צו גור, און שפט וויל ער שפט! איצט מיר וועט זיין רעע צו דיר ווי מיט זיי. און זיי זיינען זייער פצר צו דעם איש, צו לוטן, און האבן נגש שבר די דלת. 10 האבן די אנוש שלח זייער יד, און בוא לוטן צו זיך אין בית, און די דלת האבן זיי סגר . 11 און די אנוש וואס ביים פתח פון בית האבן זיי נכה מיט סנורים פון קטן ביז גדול, און זיי האבן לאה צו מצא דעם פתח. 12 און די אנוש האבן אמר צו לוטן: וועמען נאך האסטו דא? אן חתן אדער בניך און דיינע בנות, אדער וועמען נאר דו האסט אין דער עיר, יצא פון דעם מקום; 13 ווייל מיר שחת דעם דאזיקן מקום, ווייל דאס צעקה וועגן זיי איז גדול פאר ה', און ה' האט אונדז שלח זי צו שחת. 14 איז לוט יצא, און האט דבר צו זיינע איידעמס, די וואס האבן לקח זיינע בנות, און ער האט אמר: קום, יצא פון דעם דאזיקן מקום, ווייל ה' שחת די עיר. און ער איז געווען ווי איינער וואס מאכט צחק אין די אויגן פון זיינע איידעמס. 15 און ווי דער שחר איז עלה, אזוי האבן די מלאכים אוץ לוטן, לאמור: קום, לקח אשתך, און דיינע 2 בנות וואס מצא זיך דא, כדי זאלסט נישט ספה ווערן דורך דער עוון פון דער עיר. 16 און אז ער האט מהה, האבן די אנוש חזק ידו, און די יד פון זיין אשה, און די יד פון זיינע 2 בנות; פון וועגן חמלה פון ה' אויף אים. און זיי האבן אים יצא, און האבן אים נוח מחוץ עיר. 17 און עס איז געווען, ווי זיי האבן זיי יצא מחוץ, אזוי האט ער אמר: מלט מיט דיין נפש; זאלסט זיך נישט נבט הינטער דיר, און זיך נישט עמד אין דער כל הככר ההר; מלט, כדי זאלסט נישט ספה ווערן. 18 האט לוט צו זיי אמר: אל-נא, אדוני. 19 הנה, נא, עבדך האט מצא חן אין דיינע אויגן, און האסט גדל דיין חסד וואס דו האסט עשה מיט מיר, צו חיה מיין נפש; אבער איך יכל נישט מלט צום הר, כדי נישט הרעה וועט מיך דבק, און איך וועל מות. 20 הנה, נא, איז יענע עיר, קרובה אהין צו נוס, און זי איז א מצער; לאמיך, נא, אהין מלט. זי איז דאך א מצער: און מיין נפש וועט חיה. 21 האט ער צו אים אמר: הנה, איך נשא דיין פנים גם אין דער דאזיקער זאך, איך זאל נישט הפך די עיר וואס דו האסט דבר. 22 מהר, מלט אהין, ווייל איך יכל נישט עשה קיין זאך, ביז דו בוא אהין. דעריבער האט מען קרא דעם שם פון דער עיר צוער. 23 די שמש איז געווען יצא אויף הארץ, ווען לוט איז בוא קיין צוער. 24 און ה' האט מטר אויף סדום און אויף עמורה גפרית און אש, פון ה', פון השמים . 25 און ער האט הפך די דאזיקע ערים, און די כל ככר, און כל ישב פון די ערים, און די צמח האדמה . 26 און זיין אשה האט זיך נבט פון הינטער אים, און איז געווארן א נציב מלח. 27 און אברהם האט זיך שכם אין דער בוקר צו דעם מקום וואס ער איז דארטן עמד פאר ה'. 28 און ער האט שקף אויף סדום און עמורה, און אויף דעם כל פני ארץ פון דער ככר, און ער האט ראה, און הנה דער קיטור הארץ עלה אזוי ווי דער קיטור פון א כבשן. 29 אזוי עס איז געווען, ווען ה' האט שחת די ערים פון דער ככר, אז אלקים האט זכר אן אברהמען, און האט שלח לוטן פון מיטן פון דער הפכה, ביים הפך פון די ערים וואס לוט איז אין זיי ישב. 30 און לוט איז עלה פון צוער, און האט זיך ישב אויפן הר, און זיינע 2 בנות מיט אים; ווייל ער האט מורא געהאט צו ישב אין צוער; און ער איז ישב אין א מערה, ער און זיינע 2 בנות. 31 האט די בכירה אמר צו דער יינגערער: אבינו איז זקן, און קיין איש איז נישטא בארץ צו בוא צו אונדז, אזוי ווי הדרך כל הארץ. 32 הלך, לאמיר שקה אבינו מיט וויין, און מיר וועלן שכב מיט אים, און מיר וועלן חיה פון אבינו זרע. 33 האבן זיי שקה אביהן מיט וויין אין יענער לילה, און די בכירה איז בוא און איז שכב מיט אביה; און ער האט נישט ידע פון איר שכב זיך אדער פון איר קום. 34 און עס איז געווען אויף מחרת, האט די בכירה אמר צו דער יינגערער: זע, אמש בין איך שכב מיט אבי; לאמיר אים שקה מיט וויין גם די לילה, און בוא דו שכב מיט אים, און מיר וועלן חיה פון אבינו זרע. 35 האבן זיי גם אין יענער לילה שקה אביהם מיט וויין, און די יינגערע איז קום און איז שכב מיט אים; און ער האט נישט ידע פון איר שכב זיך אדער פון איר קום. 36 און 2 בנות פון לוטן זיינען חרה געווארן פון אביהם. 37 און די בכירה האט ילד בן, און זי האט קרא שמו מואב; דאס איז אבי מואב עד היום. 38 און די יינגערע, זי גם האט ילד בן, און זי האט קרא שמו בן-עמי; דאס איז אבי בני-עמון עד היום.