יחז33

1 און דאָס דבר-ה' איז געווען צו מיר, אַזוי צו אמר: 2 בֶּן אָדָם, דבר! צו בּני-עַמְּךָ , און זאָלסט אמר צו זיי: אויב איך ברענג חרב אויף אַן אֶרֶץ, און עַם הָאָרֶץ לקח אן איש פוּן צווישן זיך, און זיי נתן אים פאַר זייער צֹפֶה, 3 און ער ראה די חרב בוא אויפן הָאָרֶץ, און ער תקע אין שופר, און הזהיר הָעָם, 4 און דער שֹׁמֵעַ שמע דעם קוֹל פוּן שופר, און ער לאָזט זיך נישט נזהר [זהר], און די חרב בוא, און לקח אים צו, וועט זייַן דָּם זייַן אויף זייַן קאָפּ. 5 דעם קוֹל פוּן שופר האָט ער שמע און ער לאזט זיך נישט נזהר [זהר], וועט זייַן דָּם זייַן אויף אים; וואָרעם אויב ער לאָזט זיך נזהר [זהר], וואָלט ער זייַן נפש מלט. 6 אָבּער אויב דער צֹפֶה ראה די חרב בוא, און ער תקע נישט אין שופר, און הָעָם ווערט נישט נזהר [זהר], און די חרב בוא, און לקח צו פוּן זיי נפש, איז ער לקח געוואָרן פאַר זייַנע עָוֹן, אָבּער זייַן דָּם וועל איך דרש פוּן דעם יָד הצֹפֶה . 7 און דו בֶּן אָדָם, אַ צֹפֶה האָבּ איך דיך נתן פאַר בּית ישׂראל, אַז ווען דו וועסט שמע פוּן מייַן פֶּה דבר, זאָלסטו זיי הזהיר [זהר] פוּן מיר. 8 אויב איך אמר צו דעם רשע: דו רשע, מות מוזטו מות; און דו האָסט נישט דבר צו הזהיר [זהר] דעם רשע פוּן זייַן דֶּרֶךְ, וועט ער, דער רשע, מות פאַר זייַנע עָוֹן, און זייַן דָּם וועל איך פוּן דייַן יָד בקש . 9 אָבּער אויב דו האָסט הזהיר [זהר] דעם רשע פוּן זייַן דֶּרֶךְ, זיך שוב פוּן אים, און ער האָט זיך נישט שוב פוּן זייַן דֶּרֶךְ, וועט ער מות פאַר זייַנע עָוֹן, און דו האָסט דייַן נפש נצל געווען. 10 און דו בֶּן אָדָם, אמר צו בּית ישׂראל: איר אמר, אַזוי צו אמר: פאַרוואָר, פְשָעֵינוּ און חטֹאתֵינוּ זייַנען אויף אונדז, און דורך זיי מקק מיר אַיין, און ווי קענען מיר חיה? 11 אמר! צו זיי: חי אָנִי, אמר אֲדֹנָי ה', אויב איך חפץ דעם מות פוּן דעם רשע, נייַערט אַז דער רשע זאָל זיך שוב פוּן זייַן דֶּרֶךְ, און חיה! שוב אייַך אום! שוב אייַך אום פוּן אייַערע דרכים רעים; און לָמָּה זאָלט איר מות, בּית ישׂראל? 12 און דו בֶּן אָדָם, אמר צו בּני-עַמְּךָ : די צִדְקַת הצדּיק וועט אים נישט נצל זייַן אין יוֹם פִּשְעוֹ, און די רשעה פוּן דעם רשע, דורך איר וועט ער נישט כשל ווערן אין דעם יוֹם שוּבוֹ זיך אום פוּן זייַן רֶשָע; און דער וואָס איז אַ צַדִּיק, יכל דערפאַר נישט ער חיה אין דעם יוֹם וואָס ער חטא . 13 ווען איך אמר אויף דעם צדּיק : חיה וועט ער חיה, און ער בטח זיך אויף זייַן צדקה, און עשׂה עָוֶל, וועלן אַלע זייַנע צדקֹת נישט זכר ווערן, און פאַר זייַן עָוֶל וואָס ער האָט עשׂה דערפאַר וועט ער מות . 14 און ווען איך אמר צו דעם רשע: מות מוזטו מות, און ער שוב זיך אום פוּן זייַנע חַטָּאת, און עשׂה משפט און צדקה; 15 אַז דעם חֲבֹל שוב דער רשע אום, די גְּזֵלָה שלם ער, אין די חֻקּוֹת החיּים הלך ער, נישט צו עשׂה קיין עָוֶל -- וועט ער חיה חיה, ער וועט נישט מות. 16 אַלע זייַנע חטּאת וואָס ער האָט חטא, וועלן אים נישט זכר ווערן; משפט און צדקה עשׂה ער, חיה וועט ער חיה. 17 און בּני-עַמְּךְ אמר: נישט ריכטיק [נתכן, תכן] איז דער דֶּרֶךְ אֲדֹנָי, ווען זייער אייגענער דֶּרֶךְ איז נישט ריכטיק. 18 ווען דער צַדִּיק שוב זיך פוּן זייַן צדקה, און עשׂה עָוֶל, מוז ער מות דערפאַר. 19 און ווען דער רשע שוב זיך פוּן זייַן רשעה, און עשׂה משפט און צדקה, וועט ער דערמיט חיה. 20 און איר אמר: נישט ריכטיק איז דער דֶּרֶךְ אֲדֹנָי; איש לויט זייַנע דרכים שפט איך אייַך, בּית ישׂראל. 21 און עס איז געווען אין 12טן שָנָה פוּן גָלוּתֵנוּ, אין 10טן חודש, אין 5טן טאָג פון חודש, איז בוא צו מיר אַ פָלִיט פוּן ירושלים, אַזוי צו אמר: די עִיר איז נכה געוואָרן. 22 און די יָד ה' איז געווען אויף מיר אין עֶרֶב איידער דער פָלִיט איז בוא; און ער האָט פּתח מייַן פֶּה איידער ער איז בוא צו מיר אין דער בוקר; און מייַן פֶּה איז פתח, און איך בין מער נישט נאלם [אלם] געווען. 23 און דאָס דבר-ה' איז געווען צו מיר, אַזוי צו אמר: 24 בֶּן אָדָם, די וואָס ישב אין די דאָזיקע חורבות אויף אַדְמַת ישׂראל, אמר, אַזוי צו אמר: איינער איז געווען אברהם, און ער האָט ירש הָאָרֶץ, און מיר זייַנען רבּים, איז אונדז הָאָרֶץ נתן געוואָרן פאַר אַ מוֹרָשָה. 25 דעריבער אמר צו זיי: אַזוי האָט אמר אֲדֹנָי ה': מיטן דָּם אכל איר, און אייַערע אויגן נשׂא איר אויף צו אייַערע גִּלּוּלִים, און דָּם שפך איר, און הָאָרֶץ ווילט איר ירש? 26 איר זייַט עמד אויף אייַער חרב, איר האָט עשׂה תּוֹעֵבָה, און איש זיין אֵשֶּת רֵעַ האָט איר טמא, און הָאָרֶץ ווילט איר ירש? 27 אַזוי זאָלסטו אמר צו זיי: אַזוי האָט אמר אֲדֹנָי ה': חַי אָנִי, אַז די וואָס אין די חורבות וועלן דורכן חרב נפל, און דער וואָס אויפן פְנֵי הַשָׂדֶה, אים נתן איך צו די חיות, אים צו אכל, און די וואָס אין די מצדוֹת און אין די מערוֹת [מְעָרָה] וועלן פוּן דֶּבֶר מות. 28 און איך וועל נתן הָאָרֶץ שְמָמָה און מְשַמָּה, און שבת ווערן וועט איר גְּאוֹן פון עז, און די הָרִים פוּן ישׂראל וועלן זייַן מֵאֵין עוֹבֵר. 29 און זיי וועלן ידע אַז איך בין ה', ווען איך נתן הָאָרֶץ שְמָמָה און מְשַמָּה, פאַר אַלע זייערע תוֹעֲבֹת וואָס זיי האָבּן עשׂה . 30 און דו בֶּן אָדָם, בּני-עַמְּךָ דבר פוּן דיר, אֵצֶל הקירוֹת [קיר], און אין די פתח פוּן די בּתּים, און איינער דבר מיטן אַנדערן, איטלעכער מיט אחיו, אַזוי צו אמר: בוא נָא, און שמע!, וואָס איז דאָס דבר וואָס יצא פוּן ה'; 31 און זיי בוא צו דיר ווי אַ מָבוֹא פוּן עם ; און זיי ישב פאַר דיר, ווי עַמִּי, און זיי שמע צו דייַנע דברים, אָבּער זיי עשׂה זיי נישט; וואָרעם מיט זייער פֶּה, עֲגָבִים זיי עשׂה, בּעת נאָך זייער בֶּצַע הלך זייער לֵב. 32 און הִנֵּה, ביסט בּייַ זיי ווי שיר עֲגָבִים מיט יְפֵה קוֹל און יטב נַגֵּן; און זיי שמע צו דייַנע דברים, אָבּער זיי עשׂה זיי נישט. 33 אָבּער ווען עס בוא -- הִנֵּה, עס בוא -- וועלן זיי ידע אַז אַ נביא איז געווען צווישן זיי.