שמו9

1 און ה' האט אמר צו משהן: בוא צו פרעהן, און דבר צו אים: אזוי האט אמר ה', אלוקי העברים: שלח עמי, זיי זאלן מיר עבד. 2 ווייל אויב דו ווילסט מאן, און עוד דו זיי חזק, 3 הנה, וועט די יד ה' זיין אויף דיין מקנה וואס איז אין שדה, אויף די סוסים, אויף די חמורים, אויף די גמלים, אויף די בקר, און אויף די צאן; א זייער כָבֵד דֶבֶר. 4 און ה' וועט פלה צווישן דעם מקנה פון ישראל און צווישן דעם מקנה פון מצרים, און פון כל וואס געהערט צו די בני-ישראל וועט גארנישט מות. 5 און ה' האט שום א מועד, לאמור: מחר וועט ה' עשה די דאזיקע זאך אין ארץ. 6 און ה' האט עשה די דאזיקע זאך אויף מחר, און דאס כל מקנה פון מצרים איז מות, אבער פון דעם מקנה פון די בני-ישראל איז אן איינציקס נישט מות. 7 און פרעה האט שלח, און הנה פון דעם מקנה פון ישראל איז צו מאל אן איינציקס נישט מות. אבער לב פרעה איז געבליבן כבד, און ער האט נישט שלח העם. 8 און ה' האט אמר צו משהן און צו אהרנען: לקח אייך אייערע פולע חפנים [חֹפֶן] פיח פון א כבשן, און משה זאל עס זרק אקעגן שמים, פאר די אויגן פון פרעהן. 9 און עס וועט ווערן צו אבק איבערן כל ארץ מצרים, און ווערן א שחין וואס פרח אין אבעבועות, אויף אדם און אויף בהמה, אין כל ארץ מצרים. 10 האבן זיי לקח פיח פון א כבשן, און זיי האבן זיך עמד פאר פרעהן, און משה האט עס זרק אקעגן שמים, און עס איז געווארן א שחין וואס פרח אין אבעבועות, אויף אדם און אויף בהמה. 11 און די חרטומים [חרטום] האבן נישט יכל עמד פאר משהן פון וועגן דעם שחין, ווייל דער שחין איז געווען אויף די חרטומים אזוי ווי אויף כל מצרים. 12 און ה' האט חזק לב פרעה, און ער האט נישט שמע צו זיי; אזוי ווי ה' האט דבר צו משהן. 13 און ה' האט אמר צו משהן: שכם זיך אין דער בוקר, און יצב! זיך פאר פרעהן, און אמר צו אים: אזוי האט אמר ה' אלוקי העברים: שלח עמי, זיי זאלן מיר עבד. 14 ווייל דאס מאל שלח איך כל מיינע מגפות [מגפה] אויף לבך, אויף דיינע עבדים, און אויף עמך, כדי זאלסט האבן דעת, כי אֵין כמוני בכל הארץ. 15 ווייל איך וואלט איצט שלח ידי, און וואלט נכה דיך און עמך מיט דֶבֶר, אז דו וואלסט כחד געווארן פון הארץ. 16 און נאר דעריבער האב איך דיך עמד, כדי דיר צו ווייזן מיין כוח, און כדי מע זאל ספר שמי איבער כל הארץ. 17 נאך דו סלל זיך אקעגן עמי, זיי נישט צו שלח. 18 הנני, איך מטר מחר אין דער צייט ברד כבד מאד, וואס אזא ווי ער איז נישט געווען אין מצרים פון דעם יום וואס זי איז יסד געווארן און ביז איצט. 19 און איצט שלח! עוז! אריינטרייבן דיין מקנה, און כל וואס דו האסט אין שדה; כל האדם און בהמה וואס וועט זיך מצא אין שדה, און וועט נישט אסף ווערן אין בית, וועט אויף זיי ירד דער ברד, און זיי וועלן מות. 20 דער עבדים פון פרעה וואס האט מורא [ירא] געהאט פאר דבר ה', האט נוס עבדיו און זיין מקנה אין די בתים. 21 און ווער עס האט נישט שום לבו אויף דבר ה', האט עזב עבדיו און זיין מקנה אין שדה. 22 און ה' האט אמר צו משהן: נטה! ידך אקעגן שמים, און זאל ווערן א ברד אין כל הארץ מצרים, אויף אדם, און אויף בהמה, און אויף כל עשב השדה, אין ארץ מצרים. 23 האט משה נטה זיין מטה אקעגן שמים, און ה' האט נתן קולות און ברד, און אש איז הלך אויף ארצה; און ה' האט מטר ברד אויפן ארץ מצרים. 24 און עס איז געווען ברד, מיט אש לקח אין מיטן ברד, כבד מאד, וואס אזא ווי ער איז נישט געווען אין כל ארץ מצרים, פון זינט עס איז געווארן צום גוי. 25 און דער ברד האט נכה אין כל ארץ מצרים כל וואס אויפן שדה, פון אדם ביז בהמה; גם כל עשב השדה האט דער ברד נכה, און כל עץ השדה האט ער שבר. 26 נאר אין ארץ גושן, וואס דארטן זיינען געווען די בני-ישראל, איז קיין ברד נישט געווען. 27 האט פרעה שלח און קרא משהן און אהרנען, און ער האט צו זיי אמר: איך האב חטא דאס מאל; ה' איז הצדיק, און איך און עמי זיינען הרשעים [רשע]. 28 עתר! ה', און זאל זיין גענוג די קולות אלוקים און ברד, און איך וועל אייך שלח, און איר וועט נישט יסף עמד. 29 האט משה צו אים אמר: ווי איך יצא פון עיר, וועל איך פרש מיינע כף צו ה'; וועלן די קולות חדל, און דער ברד וועט מער נישט זיין; כדי זאלסט האבן דעת אז הארץ געהערט צו ה'. 30 און דו און דיינע עבדים איך ידע, אז איר האט נאך כל נישט מורא [ירא] פנים ה' אלוקים ]. 31 און דער פשתה און דער שעורה זיינען נכה געווארן, ווייל דער שעורה איז געווען אין אביב, און דער פשתה אין בליונג. 32 און דער חטה און דער כוסמת זיינען נישט נכה געווארן, ווייל זיי ווערן אפיל. 33 און משה איז יצא פון פרעהן אויסן עיר, און האט פרש זיינע כף צו ה', און די קולות און דער ברד האבן חדל, און דער מטר האט מער נישט נתך אויף ארצה. 34 און ווי פרעה האט ראה, אז דער מטר און דער ברד און די קולות האבן חדל, אזוי האט ער יסף צו חטא, און האט כבד לבו, ער און עבדיו. 35 און לב פרעה איז חזק, און ער האט נישט שלח די בני-ישראל; אזוי ווי ה' האט דבר דורך משהן.