שמו10

1 און ה' האט אמר צו משהן: בוא צו פרעהן, ווייל איך האב כבד לבו און דאס לב פון עבדיו, כדי איך זאל שית מיינע דאזיקע אותות צווישן אים; 2 און כדי זאלסט ספר אין די אוזנים פון בנך, און פון בן בנך, וואס איך האב עלל אין מצרים, און מיינע אותות וואס איך האב שום צווישן זיי; און איר זאלט האבן דעת, אז איך בין ה'. 3 זיינען משה און אהרן בוא צו פרעהן, און זיי האבן צו אים אמר: אזוי האט אמר ה' אלוקי העברים: עד מתי וועסטו זיך נישט וועלן ענה פאר מיר? שלח עמי, זיי זאלן מיר עבד. 4 ווייל אויב דו וויסלט מאן צו שלח עמי, הנני ברענג איך מחר ארבה אין דיין גבול. 5 און ער וועט כסה עין הארץ, אז מע וועט נישט יכל צו ראה הארץ; און ער וועט אכל דעם יתר פון דער פליטה, וואס אייך איז שאר פון דעם ברד, און וועט אכל כל העץ וואס צמח ביי אייך אויפן שדה. 6 און מלא וועלן ווערן דיינע בתים, און די בתים פון כל עבדיך, און די בתים פון כל מצרים; וואס אבותיך און אבות אבותיך האבן נישט ראה פון דעם יום, וואס זיי זיינען געווען אויף אדמה, און ביז יום הזה. און ער האט זיך פנה, און איז יצא פון פרעהן. 7 האבן עבדים פון פרעה צו אים אמר: עד מתי וועט דער דאזיקער אונדז זיין פאר א מוקש? שלח די אנשים, און זאלן זיי עבד ה' אלוקיהם. צי נאך ידע נישט אז מצרים אבד ? 8 האט מען שוב משהן און אהרנען צו פרעהן, און ער האט צו זיי אמר: הלך! עבד! ה' אלוקיכם; נאר מי און מי זיינען די הולכים? 9 האט משה אמר: מיט אונדזערע נערים און מיט אונדזערע זקנים וועלן מיר הלך; מיט אונדזערע בנים און מיט אונדזערע בנות, מיט אונדזערע צאן און מיט אונדזערע בקר וועלן מיר הלך; ווייל א חג (יום-טוב) צו ה' איז ביי אונדז. 10 האט ער צו זיי אמר: זאל ה' אזוי זיין מיט אייך, ווי איך וועל אייך שלח מיט אייערע טף! ראה! ווארום רע איז פאר אייער פנים. 11 נישט אזוי! הלך נא איר גברים [גבר] און עבד ה', ווייל דאס איז דאך וואס איר בקש. און מע האט זיי גרש פון פאר פרעהן. 12 האט ה' אמר צו משהן: נטה ידך אויפן ארץ מצרים וועגן דעם ארבה, און ער וועט עלה אויפן ארץ מצרים, און וועט אכל כל עשב הארץ, כל וואס דער ברד האט שאר. 13 און משה האט נטה זיין מטה אויפן ארץ מצרים, און ה' האט נהג א רוח קדים אויפן הארץ כל היום ההוא און כל לילה; ווי עס איז געווארן בוקר, אזוי האט דער רוח קדים נשא דעם ארבה. 14 און דער ארבה איז עלה אויפן כל ארץ מצרים, און האט זיך נוח אין כל גבול מצרים כבד מאד; נישט פאר אים איז געווען אזא ארבה ווי ער, און נישט נאך אים וועט זיין אזא. 15 און ער האט כסה דעם עין פון כל הארץ, און הארץ איז חשך געווארן; און ער האט אכל כל עשב הארץ, און כל פרי העץ, וואס דער ברד האט יתר; און עס איז נישט יתר קיין ירק אין עץ אדער עשב השדה אין כל ארץ מצרים. 16 האט פרעה מהר צו קרא משהן און אהרנען, און האט אמר: איך האב חטא צו ה' אלוקיכם, און צו אייך. 17 און איצט נשא, נא, מיין חטא בלויז דאס מאל, און עתר צו ה' אלוקיכם, ער זאל סור פון מיר נאר די דאזיקע מות. 18 איז ער יצא פון פרעהן, און האט עתר צו ה'. 19 און ה' האט הפך רוח-ים חזק מאד, וואס האט נשא דעם ארבה, און האט אים תקע אין ים-סוף; נישט אן איינציקער ארבה איז שאר אין כל גבול פון מצרים. 20 נאר ה' האט חזק לב פרעה, און ער האט נישט שלח די בני-ישראל. 21 און ה' האט אמר צו משהן: נטה ידך אקעגן שמים, און זאל ווערן חשך איבערן ארץ מצרים, אז מע זאל קענען משש די חשך. 22 האט משה נטה ידו אקעגן שמים, און עס איז געווען א חשך אפלה אין כל ארץ מצרים 3 ימים. 23 זיי האבן איינער דעם אנדערן נישט ראה, און זיי האבן זיך קיינער נישט קום פון זיין ארט 3 יום . נאר ביי כל בני-ישראל איז געווען אור אין זייערע מושבות. 24 האט פרעה קרא משהן, און האט אמר: הלך! עבד! ה'; נאר אייערע צאן און אייערע בקר זאלן זיך יצג; אייערע טף זאלן גם הלך מיט אייך. 25 האט משה אמר: אי דו מוזט אונדז נתן זבחים און עולות, כדי מיר זאלן עשה צו ה' אלוקינו, 26 אי אונדזער מקנה מוז הלך מיט אונדז; נישט א פרסה זאל שאר; ווייל דערפון וועלן מיר לקח צו עבד ה' אלוקינו; און מיר ידע נישט מיט וואס מיר וועלן דארפן עבד ה', ביז מיר בוא אהין. 27 אבער ה' האט חזק לב פרעה, און ער האט זיי נישט אבה שלח. 28 און פרעה האט צו אים אמר: הלך! פון מיר; שומר זיך, זאלסט יסף מיין פנים נישט ראה, ווייל אין דעם יום וואס דו ראה מיין פנים, וועסטו מות. 29 האט משה אמר: האסט נכון דבר; איך וועל יסף עוד דיין פנים נישט ראה.