שמו11

1 און ה' האט אמר צו משהן: עוד איין נגע וועל איך ברענגען אויף פרעהן און אויף מצרים; דערנאך וועט ער אייך שלח פון דאנען; אז ער אייך שלח, וועט ער אייך גרש אין כלה גרש פון דאנען. 2 דבר! נא אין די אוזנים פון העם, זיי זאלן שאל איטלעכער פון זיין רֵעַ, און איטלעכע פון איר חברטע, כלי כסף און כלי זהב. 3 און ה' האט נתן העם חן אין די אויגן פון מצרים. גם איז האיש משה געווען גדול מאד אין ארץ מצרים, אין די אויגן פון עבדים פון פרעה, און אין די אויגן פון העם. 4 און משה האט אמר: אזוי האט אמר ה': ארום חצות הלילה וועל איך יצא צווישן מצרים; 5 און עס וועט מות כל בכור אין ארץ מצרים, פון דעם בכור פון פרעהן וואס דארף ישב אויף זיין כסא, ביז דעם בכור פון דער שפחה וואס הינטער די רחים; גם כל בכור בהמה. 6 און עס וועט ווערן א צעקה גדולה אין כל ארץ מצרים, וואס אזא איז נישט געווען, און אזא וועט יסף נישט זיין. 7 נאר קעגן כל בני-ישראל וועט א כלב נישט חרץ זיין לשון, סיי קעגן איש, סיי קעגן בהמה; כדי איר זאלט האבן דעת, אז ה' פלה צווישן מצרים און צווישן ישראל. 8 און כל די דאזיקע עבדים דיינע וועלן ירד צו מיר, און וועלן זיך שחה צו מיר, לאמור: יצא! דו מיט דיין כל העם וואס ברגליך ; און נאכדעם וועל איך יצא. און ער איז יצא פון פרעהן אין חרי אף. 9 און ה' האט אמר צו משהן: פרעה וועט נישט שמע צו אייך; כדי צו רבה מיינע מופת אין ארץ מצרים. 10 און משה און אהרן האבן עשה כל די דאזיקע מופתים פאר פרעהן; אבער ה' האט חזק לב פרעה, און ער האט נישט שלח די בני-ישראל פון זיין ארץ.