שמו12

1 און ה' האט אמר צו משהן און צו אהרנען אין ארץ מצרים, לאמור: 2 דער דאזיקער חודש זאל אייך זיין דער ראש פון חדשים; דער 1טן פון די חדשים פון שנה זאל ער אייך זיין. 3 דבר צו דער כל עדת ישראל, לאמור: אין 10טן יום פון דעם דאזיקן חודש, זאלן זיי איטלעכער זיך לקח צו זיי שה פאר א בית אבות, צו שה פאר א בית. 4 און אויב דאס בית איז מעט פאר א שה, זאל ער לקח מיט זיין שכן וואס איז קרוב צו זיין בית, לויט דער מכסה נפשות; איטלעכן לויט זיין אכל זאלט איר כסס אויפן שה. 5 א שה תמים, א זכר א בן שנה, זאל עס אייך זיין; פון כבשים [כבש] אדער פון עזים [עז] זאלט איר לקח. 6 און ער זאל ביי אייך זיין אין משמרת ביזן 14טן יום פון דעם דאזיקן חודש, און די כל קהל עדת ישראל זאל אים שחט בֵּין הערבים. 7 און זיי זאלן לקח פון דעם דם און נתן אויף 2 מזוזות [מזוזה], און אויף דעם משקוף, אויף די בתים וואס זיי וועלן אים אכל אין זיי. 8 און זיי זאלן אכל הבשר אין דער דאזיקער לילה, געבראטן אויפן אש; מיט מצה און מיט מרור זאלן זיי עס אכל. 9 איר זאלט נישט אכל פון אים נא, אדער בשל, מבושל אין מים, נייערט געבראטן אויפן אש; זיין ראש מיט זיינע כרע און מיט זיינע אינגעווייד. 10 און איר זאלט נישט יתר פון אים ביז אין דער בוקר, און וואס וועט יתר פון אים ביז אין דער בוקר, זאלט איר אין אש שרף. 11 און אזוי זאלט איר אים אכל: אייערע מתנים חגר, אייערע נעל אויף אייערע רגלים, און אייער מקל אין ידכם; און איר זאלט אים אכל אין חפזון. פסח איז דאס צו ה'. 12 און איך וועל עבר ארץ מצרים אין לילה הזה, און וועל נכה כל בכור אין ארץ מצרים, פון אדם ביז בהמה; און אויף כל אלוקי מצרים וועל איך עשה שפטים; איך בין ה'. 13 און הדם וועט אייך זיין פאר אות אויף די בתים וואס איר זייט דארטן, און ווען איך וועל ראה הדם , איך וועל פסח איבער אייך, און עס וועט נישט זיין צווישן אייך קיין נגף צו משחית, ווען איך נכה אין ארץ מצרים. 14 און יום הזה זאל אייך זיין פאר א זכרון , און איר זאלט אים חגג א חג צו ה'; אויף אייערע דור-דורות, ווי חוקת עולם, זאלט איר אים חגג. 15 7 ימים זאלט איר אכל מצה; אבער ביים 1טן יום זאלט איר שבת שׂאור פון אייערע בתים, ווייל איטלעכער וואס אכל חמץ פון 1טן יום ביזן 7טן יום, יענע נפש זאל כרת ווערן פון ישראל . 16 און אין 1טן יום זאל זיין א מקרא קודש, און אין 7טן יום זאל זיין א מקרא קודש ביי אייך; קיין מלאכה זאל אין זיי נישט עשה ווערן, נאר וואס דארף אכל ווערן פון כל נפש, דאס אליין מעג עשה ווערן ביי אייך. 17 און איר זאלט שמר איבער די מצה; ווייל אין דעם דאזיקן אייגענעם יום האב איך יצא אייערע צבאות פון ארץ מצרים. און איר זאלט זיין שמר איבער דעם דאזיקן יום אויף אייערע דור-דורות ווי אן חוקת עולם. 18 אין 1טן חודש, פון 14טן יום אין חודש אין ערב, זאלט איר אכל מצה, ביזן 21טן יום אין חודש אין ערב. 19 7 ימים זאל זיך נישט זיין מצא שׂאור אין אייערע בתים, מחמת כל וואס אכל חמץ, יענע נפש זאל כרת ווערן פון דער עדת ישראל, סיי א גר, און סיי אזרח הארץ. 20 קיין חמץ זאלט איר נישט אכל; אין כל אייערע מושבות [מושב] זאלט איר אכל מצה. 21 און משה האט קרא כל זקני ישראל, און האט צו זיי אמר: משך! און לקח! אייך צאן לויט אייערע משפחות, און שחט דעם קרבן-פסח. 22 און איר זאלט לקח אגודה פון אזוב און טבל אין דעם דם וואס אין סף, און איר זאלט נגע צו דעם משקוף און צו די 2 מזוזות פון דעם דם וואס אין סף, און איר זאלט קיינער נישט יצא פון דעם פתח פון זיין בית ביז בוקר. 23 און אז ה' וועט עבר צו נגף מצרים, וועט ער ראה הדם אויפן משקוף און אויף די 2 מזוזות, און ה' וועט פסח איבערן פתח, און ער וועט נישט נתן דעם משחית צו בוא אין אייער בתים צו נגף. 24 און איר זאלט זיין שמר איבער די דאזיקע דבר ווי א חק פאר דיר און פאר בניך עד עולם. 25 און עס וועט זיין, אז איר וועט בוא אין הארץ וואס ה' וועט אייך נתן, אזוי ווי ער האט דבר, זאלט איר זיין שמר איבער דעם דאזיקן עבודה. 26 און עס וועט זיין, אז בניכם וועלן אייך אמר: מה העבודה הזאת לכם? 27 זאלט איר אמר: זבח פסח איז דאס צו ה', ווייל ער האט פסח איבער די בתים פון די בני-ישראל אין מצרים, ווען ער האט נגף מצרים, און אונדזערע בתים האט ער נצל געווען. האט העם זיך קדד און זיך שחה. 28 און די בני-ישראל זיינען הלך און האבן עשה; אזוי ווי ה' האט צוה משהן און אהרנען, אזוי האבן זיי עשה. 29 און עס איז געווען אין חצי לילה, אזוי האט ה' נכה כל בכור אין ארץ מצרים, פון דעם בכור פון פרעהן וואס האט געזאלט ישב אויף זיין כסא, ביז דעם בכור פון דעם שבי וואס אין בית הבור; און כל בכור פון בהמה. 30 איז פרעה קום ביי דער לילה, ער און כל זיינע עבדים, און כל מצרים, און עס איז געווארן צעקה גדול אין מצרים, ווייל עס איז נישט געווען א בית וואס דארטן זאל נישט זיין א מת. 31 און ער האט קרא משהן און אהרנען ביי לילה, און האט אמר: קום! יצא! פון צווישן עמי, אי איר, אי די בני-ישראל, און הלך! עבד! ה', אזוי ווי איר האט דבר. 32 לקח אי אייערע צאן, אי אייערע בקר, אזוי ווי איר האט דבר, און הלך! און ברך מיך גם. 33 און די מצרים זיינען חזק צו העם, זיי צו מהר צו שלח פון הארץ, ווייל זיי האבן אמר: מיר וועלן כל מות. 34 און העם האט נשא זייער בצק איידער ער איז חמץ געווארן; זייערע משארות [משארת] זיינען געווען צרר אין זייערע שמלה אויף זייערע אקסלען. 35 און די בני-ישראל האבן עשה אזוי ווי דאס דבר פון משהן, און זיי האבן שאל פון די מצרים כלי כסף און כלי זהב, און שמלה. 36 ווייל ה' האט נתן העם חן אין די אויגן פון די מצרים, און זיי האבן זיי שאל; און זיי האבן נצל מצרים. 37 און די בני-ישראל האבן נסע פון רעמסס קיין סוכות, ארום 600,000 רגלי הגברים, אחוץ טף. 38 און גם ערב רב איז עלה מיט זיי; און צאן און בקר מקנה כבד מאד. 39 און זיי האבן אפה פון דעם בצק וואס זיי האבן יצא פון מצרים, עוגה מצה, ווייל ער איז נישט חמץ געווארן, ווייל זיי זיינען גרש געווארן פון מצרים, און האבן זיך נישט יכל מהה, און אפילו צידה האבן זיי זיך נישט עשה. 40 און דאס מושב פון די בני-ישראל, וואס זיי זיינען ישב אין מצרים, איז געווען 430 שנה. 41 און עס איז געווען צום קץ פון 430 שנה, איז, גענוי אין דעם יום הזה, זיינען כל צבאות פון ה' יצא פון ארץ מצרים. 42 לילה שמורים איז דאס געווען ביי ה' אז זיי יצא פון ארץ מצרים; איז די דאזיקע אייגענע לילה א שמורים צו ה' ביי כל בני-ישראל אויף זייערע דור-דורות. 43 און ה' האט אמר צו משהן און אהרנען: דאס איז דער חוקת הפסח: קיין בן-נכר טאר פון אים נישט אכל. 44 און כל עבד איש מקנה פאר געלט, אז דו האסט אים געמלט, דעמאלט מעג ער פון אים אכל. 45 א תושב און א שכיר טאר פון אים נישט אכל. 46 אין בית אחד זאל ער אכל ווערן; זאלסט נישט יצא אויסן בית דעם בשר; און א עצם זאלט איר נישט שבר אין אים . 47 כל עדת ישראל זאל אים עשה. 48 און אז ביי דיר וועט זיך אויפהאלטן א גר, און ער וועט וועלן עשה פסח צו ה', זאל ביי אים געמלט ווערן כל זכר, און דעמאלט קען ער קרב אים צו עשה; און ער זאל זיין אזוי ווי אן אזרח הארץ; נאר קיין ערל טאר פון אים נישט אכל. 49 תורה אחד זאל זיין פאר דעם אזרח, און פאר דעם גר וואס גור זיך אויף צווישן אייך. 50 און כל בני-ישראל האבן דאס עשה; אזוי ווי ה' האט צוה משהן און אהרנען, אזוי האבן זיי עשה. 51 און עס איז געווען אין דעם דאזיקן אייגענעם יום, האט ה' יצא די בני-ישראל, פון ארץ מצרים, לויט זייערע צבאות.