שמו13

1 און ה' האט דבר צו משהן, לאמור: 2 קדש! צו מיר כל בכור; פטר כל רחם צווישן די בני-ישראל, פון אדם אדער פון בהמה, זאל געהערן צו מיר. 3 און משה האט אמר צו העם: זכר דעם דאזיקן יום וואס איר זייט יצא פון מצרים, פון דעם בית עבדים; ווייל מיט א חוזק יד האט אייך ה' יצא פון דאנען; דעריבער זאל נישט אכל ווערן חמץ. 4 היום איר יצא, אין חודש אביב, 5 איז, אז ה' וועט דיך ברענגען אין ארץ הכנעני, און דעם חתי, און דעם אמורי, און דעם חוי, און דעם יבוסי, וואס ער האט געשווארן צו אבותיך, דיר צו נתן, אן ארץ זבת חלב און דבש, זאלסטו עבד דעם דאזיקן עבודה אין דעם דאזיקן חודש. 6 7 ימים זאלסטו אכל מצה און אויפן 7טן יום זאל זיין א חג צו ה'. 7 מצה זאל אכל ווערן אין 7 ימים, און עס זאל נישט ראה ווערן ביי דיר חמץ, און עס זאל נישט ראה ווערן ביי דיר שאור, אין כל דיין גבול. 8 און זאלסט נגד בנך אין יום ההוא, לאמור: דאס איז פון וועגן דעם וואס ה' האט מיר עשה ביי מיין יצא פון מצרים. 9 און עס זאל דיר זיין פאר אן אות אויף ידך, און פאר א זכרון צווישן דיינע אויגן, כדי די תורה פון ה' זאל זיין אין דיין פה; ווייל מיט א חזקה יד האט דיך ה' יצא פון מצרים. 10 און זאלסט זיין שמר איבער דאס דאזיקער חוקה אין זיין מועד, פון ימים צו ימים. 11 און עס וועט זיין, אז ה' וועט דיך ברענגען אין ארץ הכנעני, אזוי ווי ער האט געשווארן דיר און אבותיך, און ער וועט עס דיר נתן, 12 זאלסטו עבר איטלעכס וואס פטר דעם רחם, צו ה'; און איטלעך פטר וואס שגר פון בהמה וואס דו וועסט האבן, אויב זכרים, זאל געהערן צו ה'. 13 און כל פטר פון א חמור זאלסטו פדה מיט שה , און אויב דו וועסט נישט פדה, זאלסטו אים ערף. און כל בכור אדם צווישן בניך זאלסטו פדה. 14 און עס וועט זיין, אז בנך וועט דיך שאל מחר, לאמור: וואס איז דאס? זאלסטו אמר צו אים: מיט חוזק יד האט אונדז ה' יצא פון מצרים, פון דעם בית עבדים. 15 און עס איז געווען, אז פרעה האט זיך קשה קעגן אונדז צו שלח, האט ה' געהרגעט כל בכור אין ארץ מצרים, פון בכור פון אדם ביז בכור פון בהמה; דעריבער זבח איך צו ה' כל פטר רחם זכרים; און כל בכור פון מיינע בנים איך פדה. 16 און עס זאל זיין פאר אן אות אויף ידך, און פאר א טוטפות צווישן דיינע אויגן; ווייל מיט א חוזק יד האט אונדז ה' יצא פון מצרים. 17 און עס איז געווען, אז פרעה האט שלח העם, האט זיי ה' נישט נחה אויף דרך ארץ פלשתים, הגם ער איז געווען קרוב; ווייל אלוקים האט אמר: העם וועט נאך נחם האבן, אז זיי וועלן ראה מלחמה, און זיי וועלן זיך שוב קיין מצרים. 18 און ה' האט סבב העם ארום, אויפן דרך מדבר ים-סוף. און די בני-ישראל זיינען חמושים [חמש] עלה פון ארץ מצרים. 19 און משה האט לקח מיט זיך די עצמות [עצם] פון יוספן; מחמת באשווערן האט ער באשווארן די בני-ישראל, לאמור: פקד וועט זיך ה' פקד אייך; זאלט איר עלה מיינע עצמות פון דאנען מיט אייך. 20 און זיי האבן נסע פון סוכות, און האבן חנה אין אֵתָם ביים קצה מדבר. 21 און ה' איז הלך זיי פארויס, ביי יומם אין עמוד ענן, זיי צו נחה אויפן דרך, און ביי לילה אין עמוד אש, זיי צו לייכטן; כדי צו הלך יומם ולילה. 22 דער עמוד ענן פלעגט זיך נישט מוש ביי יומם, און דער עמוד אש ביי לילה, פון פארן העם.