שמו8

1 און ה' האט אמר צו משהן: אמר! צו אהרנען: נטה! ידך מיט דיין מטה אויף די נהרות [נהר], אויף די יאורים [יאור], און אויף די אגמים , און ברענג ארויף צפרדע אויפן ארץ מצרים. 2 און אהרן האט נטה ידו אויף די מים פון מצרים, און די צפרדעים זיינען עלה, און האבן כסה ארץ מצרים. 3 האבן די חרטומים [חרטום] עשה דעס גלייכן מיט זייערע לטים [לט], און זיי האבן ארויפגעבראכט צפרדעים אויפן ארץ מצרים. 4 און פרעה האט קרא משהן און אהרנען, און האט אמר: עתר! צו ה', ער זאל סור די צפרדעים פון מיר און פון עמי, און איך וועל שלח העם, זיי זאלן זבח צו ה'. 5 האט משה אמר צו פרעהן: התפאר (פָאַר) איבער מיר; אויף ווען זאל איך עתר פאר דיר, און פאר דיינע עבדים, און פאר עמך, צו כרת די צפרדעים פון דיר, און פון בתיך, אז נאר אין ניל זאלן זיי שאר? 6 האט ער אמר: אויף מחר. האט ער אמר: אזוי ווי דיין דבר! כדי זאלסט האבן דעת, אז נישטא אזא ווי ה' אלוקינו. 7 און די צפרדעים וועלן זיך סור פון דיר, און פון בתיך, און פון דיינע עבדים, און פון עמך; נאר אין ניל וועלן זיי שאר. 8 זיינען משה און אהרן יצא פון פרעהן, און משה האט צעק צו ה' פון וועגן די צפרדעים וואס ער האט שום אויף פרעהן. 9 און ה' האט עשה אזוי ווי דאס דבר פון משהן, און די צפרדעים זיינען מות פון די בתים, פון די חצרות [חצר], און פון די שדות [שדה]. 10 און מע האט זיי צבר חמרם [חומר] אויף חמרם, און הארץ איז באש געווארן. 11 און ווי פרעה האט ראה, אז עס איז געווארן רוחה, אזוי האט ער כבד זיין לב, און האט נישט שמע צו זיי; אזוי ווי ה' האט דבר. 12 און ה' האט אמר צו משהן: אמר! צו אהרנען: נטה דיין מטה, און נכה דעם עפר הארץ, און ער זאל ווערן כנם (כֵן) אין כל ארץ מצרים. 13 האבן זיי אזוי עשה; און אהרן האט נטה זיין יד מיט זיין מטה, און ער האט נכה דעם עפר הארץ, און עס איז געווארן כנם (כֵן) אויף אדם און אויף בהמות [בהמה]; דער כל עפר הארץ איז געווארן כנם (כֵן) אין כל ארץ מצרים. 14 און די חרטומים [חרטום] האבן דעס גלייכן עשה מיט זייערע לטים [לט] צו יצא כנם (כֵן), נאר זיי האבן נישט יכל. און דאס כנם (כֵן) איז געווען אויף אדם און אויף בהמות [בהמה]. 15 און די חרטומים [חרטום] האבן אמר צו פרעהן: אצבע אלוקים איז דאס. נאר לב פרעה איז חזק, און ער האט נישט שמע צו זיי; אזוי ווי ה' האט דבר. 16 און ה' האט אמר צו משהן: שכם! זיך אין דער בוקר, און יצב זיך פאר פרעהן; הנה, ער יצא צום מים, זאלסטו אמר צו אים: אזוי האט אמר ה': שלח! עמי, זיי זאלן מיר עבד. 17 ווייל אויב דו נישט שלח עמי, הנני שלח איך אויף דיר, און אויף דיינע עבדים, און אויף עמך, און אין דיינע בתים, ערוב, און די בתים פון מצרים וועלן מלא ווערן מיט דעם ערוב, און גם די אדמה וואס זיי זיינען אויף. 18 און איך וועל פלה אין יום ההוא ארץ גושן, וואס עמי עמד זיך אויף דערין, אז דאס ערוב זאל דארטן נישט זיין, כדי זאלסט האבן דעת, אז איך, ה', בין אין קרב הארץ. 19 און איך וועל שום א פדות צווישן עמי און צווישן עמך. אויף מחר היה דער דאזיקער אות . 20 און ה' האט אזוי עשה: און עס איז בוא כבד ערוב אין בית פרעהן, און אין בית עבדיו, און אין כל ארץ מצרים. הארץ איז שחת געווארן פון וועגן דעם ערוב. 21 האט פרעה קרא משהן און אהרנען, און האט אמר: הלך זבח צו אלוקיכם אין הארץ. 22 האט משה אמר: עס איז נישט כון אזוי צו עשה, ווייל די תועבה פון די מצרים וועלן מיר זבח צו ה' אלוקינו; זע, אז מיר וועלן זבח די תועבה פון די מצרים פאר זייערע אויגן, צי וועלן זיי אונדז נישט סקל? 23 דרך 3 ימים וועלן מיר הלך אין דער מדבר, און מיר וועלן זבח צו ה' אלוקינו, אזוי ווי ער וועט אונדז אמר. 24 האט פרעה אמר: איך וועל אייך שלח, איר זאלט זבח צו ה' אלוקיכם אין דער מדבר, נאר רחק נישט זייער רחק זאלט איר הלך. עתר פאר מיר. 25 האט משה אמר: הנה, איך יצא פון דיר, און וועל עתר צו ה', אז דאס ערוב זאל זיך סור פון פרעהן, פון עבדיו, און פון עמו מחר; זאל נאר פרעה נישט יסף התל [תלל], נישט שלח העם צו זבח צו ה'. 26 און משה איז יצא פון פרעהן, און האט עתר צו ה'. 27 און ה' האט עשה אזוי ווי דאס דבר פון משהן, און האט סור דאס ערוב, פון פרעהן, פון עבדיו, און פון עמו; נישט אן איינציקע איז שאר. 28 אבער פרעה האט גם דאס מאל געמאכט כבד זיין לב, און האט נישט שלח העם.