שמו7

1 האט ה' אמר צו משהן: ראה, איך האב דיך געמאכט ווי אלוקים צו פרעהן, און אהרן אחיך וועט זיין דיין נביא. 2 דו וועסט דבר כל וואס איך וועל דיר צוה, און אהרן אחיך וועט דבר צו פרעהן, ער זאל שלח די בני-ישראל פון זיין ארץ. 3 און איך וועל קשה לב פרעה, און וועל רבה מיינע אותות און מיינע מופתים אין ארץ מצרים. 4 אבער פרעה וועט נישט שמע צו אייך, און איך וועל נתן ידי אויף מצרים, און וועל יצא מיינע צבאות, עמי, בני-ישראל, פון ארץ מצרים, מיט שפטים גדולים. 5 און די מצרים וועלן האבן דעת, אז איך בין ה', ווען איך וועל נטה ידי אויף מצרים, און וועל יצא די בני-ישראל פון צווישן זיי. 6 האבן משה און אהרן אזוי עשה; אזוי ווי ה' האט זיי צוה, אזוי האבן זיי עשה. 7 און משה איז געווען אן איש פון 80 שנה, און אהרן אן איש פון 83 שנה, ווען זיי האבן דבר צו פרעהן. 8 און ה' האט אמר צו משהן און צו אהרנען, לאמור: 9 אז פרעה וועט דבר צו אייך, לאמור: נתן פון אייך א מופת; זאלסטו אמר צו אהרנען: לקח דיין מטה, און שלך פאר פרעהן, וועט ער ווערן א תנין. 10 זיינען משה און אהרן בוא צו פרעהן, און זיי האבן אזוי עשה, ווי ה' האט צוה; און אהרן האט שלך זיין מטה פאר פרעהן, און פאר עבדיו, און ער איז געווארן א תנין. 11 האט גם פרעה קרא די חכמים [חכם] און די מכשפים [כשף], און גם זיי, די חרטומים [חרטֹם] פון מצרים, האבן עשה דעס גלייכן מיט זייערע להטים [להט]. 12 און זיי האבן שלך איטלעכער זיין מטה, און זיי זיינען געווארן תנינים [תנין]; אבער מטה אהרן האט בלע זייערע מטות [מטה]. 13 און לב פרעה איז חזק, און ער האט נישט שמע צו זיי, אזוי ווי ה' האט דבר. 14 און ה' האט אמר צו משהן: לב פרעה איז כבד, ער וויל מאן צו שלח העם. 15 הלך! צו פרעהן אין דער בוקר; הנה, ער יצא צום מים, וועסטו זיך נצב אים אנטקעגן, ביים שפה ניל, און דעם מטה וואס איז הפך געווארן אין א נחש, זאלסטו לקח אין ידך. 16 און זאלסט אמר צו אים: ה', אלוקי עברים, האט מיך שלח צו דיר, לאמור: לאז שלח עמי, זיי זאלן מיר עבד אין דער מדבר; און הנה, האסט נישט שמע ביז אהער. 17 האט ה' אזוי אמר: דערמיט וועסטו האבן דעת, אז איך בין ה': הנה, איך נכה מיט דעם מטה וואס אין ידי, אויפן מים וואס אין ניל, און עס וועט הפך ווערן אין דם. 18 און די דג וואס אין ניל וועלן מות, און דער ניל וועט באש ווערן, און די מצרים וועלן זיך לאה צו שתה מים אויסן ניל. 19 און ה' האט אמר צו משהן: אמר צו אהרנען: לקח! דיין מטה, און נטה! אויס ידך אויף המים פון מצרים, אויף זייערע נהרות [נהר], אויף זייערע יאורים [יאור], און אויף זייערע אגמים [אגם], און אויף כל זייערע מקוה מים, און זיי זאלן ווערן דם; און עס זאל זיין דם אין כל ארץ מצרים, סיי אין הילצערנע כלים, סיי אין שטיינערנע. 20 האבן משה און אהרן אזוי עשה, ווי ה' האט צוה. און ער האט רום דעם מטה, און האט נכה המים וואס אין ניל, פאר די אויגן פון פרעהן, און פאר די אויגן פון זיינע עבדים; און דאס כל מים וואס אין ניל איז הפך געווארן אין דם. 21 און די דג וואס אין ניל זיינען מות, און דער ניל איז באש געווארן, און די מצרים האבן נישט יכל שתה מים אויסן ניל; און הדם איז געווען אין כל ארץ מצרים. 22 האבן די חרטומים [חרטֹם] פון מצרים עשה דעס גלייכן מיט זייערע לטים [לט]; און לב פרעה איז חזק, און ער האט נישט שמע צו זיי; אזוי ווי ה' האט דבר. 23 און פרעה האט זיך פנה און איז בוא אין זיין בית, און האט גם דאס נישט שית צום לב. 24 און כל מצרים האבן חפר ארום ניל נאך מים צום שתה, ווייל זיי האבן נישט יכל צו שתה פון המים פון ניל. 25 און עס זיינען מלא געווארן 7 ימים, נאכדעם ווי ה' האט נכה דעם ניל. [1: 8]26 און ה' האט אמר צו משהן: בוא! צו פרעהן, און אמר צו אים: אזוי האט אמר ה': לאז שלח עמי, זיי זאלן מיר עבד . [2: 8]27 און אויב דו ווילסט זיי מאן צו שלח, הנה נגף איך דיין כל גבול מיט צפרדעים. [3: 8]28 און דער ניל וועט שרץ צפרדעים, און זיי וועלן עלה, און וועלן בוא אין ביתך, און אין דיין חדר משכב, און אויף דיין מטה, און אין בית פון דיינע עבדים, און אויף עמך, און אין דיינע תנורים [תנור], און אין דיינע משארות [משארת]. [4: 8]29 אי אויף דיר, אי אויף עמך, אי אויף כל דיינע עבדים, וועלן עלה די צפרדעים.