שמו33

1 און ה' האט דבר צו משהן: הלך! עלה! פון דאנען, דו און העם וואס דו האסט עלה פון ארץ מצרים, צו הארץ וואס איך האב געשווארן צו אברהמען, צו יצחקן, און צו יעקבן, לאמור: צו דיין זרע וועל איך עס נתן 2 און איך וועל שלח דיר פארויס מלאך, און וועל גרש דעם כנעני, דעם אמורי, און דעם חתי, און דעם פרזי, דעם חוי, און דעם יבוסי 3 צו ארץ זבת חלב און דבש ווייל איך וועל נישט עלה צווישן דיר, ווייל עם קשה-עורף ביסטו; טאמער איך דיך וועל כלה אויפן דרך. 4 האט העם שמע דעם דאזיקן דבר הרע, און זיי האבן אבל, און האבן קיינער נישט שית זיין עדי אויף זיך. 5 און ה' האט אמר צו משהן: אמר צו די בני-ישראל: איר זייט עם קשה-עורף; איין רגע ווען איך זאל עלה צווישן דיר, וועל איך דיך כלה. און איצט ירד דיין עדי פון זיך, און איך וועל ידע וואס איך זאל עשה צו דיר. 6 האבן די בני-ישראל זיך נצל זייער עדים [עדי] פון הר חורב אן. 7 און משה פלעגט לקח דאס אוהל, און פלעגט עס זיך נטה מחוץ מחנה, רחק פון מחנה, און פלעגט עס קרא אוהל-מועד. און עס איז געווען, איטלעכער וואס האט בקש ה', פלעגט יצא צום אוהל-מועד וואס מחוץ מחנה. 8 און עס איז געווען, ווי משה איז יצא צום אוהל, אזוי פלעגט דאס כל העם זיך קום, און נצב איטלעכער אין פתח פון זיין אוהל, און נבט משהן, ביז ער בוא אריין אין אוהל. 9 און עס איז געווען, ווי משה איז בוא אין אוהל, פלעגט ירד דער עמוד הענן, און עמד ביים פתח פון אוהל, און ה' פלעגט דבר מיט משהן. 10 און דאס כל העם פלעגט ראה דעם עמוד הענן עמד ביים פתח פון אוהל, און דאס כל העם פלעגט קום, און זיך שחה איטלעכער ביים פתח פון זיין אוהל. 11 און ה' פלעגט דבר צו משהן פנים אל פנים, אזוי ווי אן איש דבר צו זיין רֵעַ. און ער פלעגט זיך שוב אין מחנה, נאר זיין משרת יהושוע בן נון , א נער, פלעגט נישט מוש פון אוהל. 12 און משה האט אמר צו ה': ראה, דו אמר צו מיר: עלה! דאס דאזיקער עם, נאר דו האסט מיך נישט געלאזט האבן דעת, וועמען דו וועסט שלח מיט מיר. דו האסט אמר: איך האב דיך ידע בשם, און האסט גם מצא חן אין מיינע אויגן. 13 און איצט, אויב, נא, איך האב מצא חן אין דיינע אויגן, לאז מיך האבן דעת, נא, פון דיינע דרך, אז איך זאל דיך ידע, כדי איך זאל מצא חן אין דיינע אויגן; און ראה! אז דאס דאזיקער גוי איז עמך. 14 האט ער אמר: מיין פנים וועט הלך, און איך וועל דיך נוח. 15 האט ער צו אים אמר: אויב דיין פנים הלך נישט, זאלסטו אונדז נישט עלה פון דאנען. 16 ווייל מיט וואס דען זאל ידע ווערן, אז איך האב מצא חן אין דיינע אויגן, איך און עמך, אויב נישט דורך דיין הלך מיט אונדז, אז מיר זאלן זיין פלה, איך און עמך, פון כל העם וואס אויפן פני האדמה? 17 האט ה' אמר צו משהן: גם די דאזיקע זאך וואס דו האסט דבר, וועל איך עשה, ווייל דו האסט מצא חן אין מיינע אויגן, און איך האב דיך ידע בשם. 18 האט ער אמר: לאז מיך ראה דיין כבוד, נא. 19 האט ער אמר: איך וועל עבר כל מיין טוּב פאר דיין פנים, און איך וועל קרא פאר דיר דעם שם ה'; און איך וועל חנן וועמען איך וועל חנן, און וועל רחם וועמען איך וועל רחם. 20 און ער האט אמר: יכל נישט ראה מיין פנים, ווייל האדם קען מיך נישט ראה און בלייבן חי. 21 און ה' האט אמר: הנה איז א מקום ביי מיר; זאלסטו זיך נצב אויפן צור. 22 און עס וועט זיין, ווען מיין כבוד עבר, וועל איך דיך שום אין א נקרה פון דעם צור, און איך וועל סכך מיין כף אויף דיר, ביז איך וועל עבר. 23 און אז איך וועל סור מיין כף, וועסטו ראה מיין אחור; אבער מיין פנים קען נישט ראה ווערן.