שמו19

1 אין 3טן חודש נאכן יצא פון די בני-ישראל פון ארץ מצרים, אין דעם דאזיקן יום, זיינען זיי בוא אין מדבר סיני. 2 און אז זיי האבן נסע פון רפידים, און זיינען בוא אין מדבר סיני, האבן זיי חנה אין מדבר; און ישראל האט דארטן חנה אקעגן ההר. 3 און משה איז עלה צו האלוקים, און ה' האט קרא צו אים פון ההר, לאמור: אזוי זאלסטו אמר צום בית יעקב, און נגד די בני-ישראל: 4 איר האט ראה וואס איך האב עשה צו מצרים, און ווי איך האב אייך נשא אויף כנפי נשרים, און האב אייך געבראכט צו מיר. 5 און איצט, אויב שמע וועט איר שמע צו מיין קול, און איר וועט זיין שומר איבער מיין ברית , וועט איר זיין צו מיר סגולה פון כל עמים; ווארום צו מיר געהערט כל הארץ. 6 און איר וועט מיר זיין א ממלכה פון כהנים, און א גוי קדוש. דאס זיינען די דברים וואס דו זאלסט דבר צו די בני-ישראל. 7 און משה איז בוא און האט קרא די זקני העם, און ער האט פאר זיי שום כל די דאזיקע דברים וואס ה' האט אים צוה. 8 האט ענה דאס כל העם אין איינעם און אמר: כל וואס ה' האט דבר, וועלן מיר עשה. און משה האט שוב די דברי העם צו ה'. 9 און ה' האט אמר צו משהן: הנה, איך בוא צו דיר אין עב ענן, כדי העם זאל שמע ווי איך דבר מיט דיר, און גם אין דיר זאלן זיי אמן לעולם . און משה האט נגד די דברי העם צו ה'. 10 און ה' האט אמר צו משהן: הלך! צום עם, און זאלסט זיי קדש היום און מחר, און זיי זאלן כבס זייערע שמלה; 11 און זיי זאלן זיין כון אויפן 3טן יום , ווייל אויפן 3טן יום וועט ה' ירד פאר די אויגן פון כל העם אויפן הר סיני. 12 און זאלסט גבל צו העם רונד ארום, לאמור: שומר נישט אייך עלה אויפן הר, אדער זיך נגע אן זיין קצה. איטלעכער וואס נגע זיך אן ההר זאל מות יומת; 13 א יד זאל זיך נישט נגע אן אים, נייערט סקל זאל ער סקל ווערן, אדער ירה זאל ער ירה ווערן; סיי א בהמה, סיי אן איש, לא יחיה. ערשט אז דער משך היובל, מעגן זיי עלה אויפן הר. 14 האט משה ירד פון ההר צום עם, און האט קדש העם, און זיי האבן כבס זייערע שמלה. 15 און ער האט אמר צום עם: זייט כון אופן 3טן יום; איר זאלט נישט נגש צו אשה. 16 און עס איז געווען אויפן 3טן יום, ווי עס איז געווארן בוקר, אזוי זיינען געווארן קולות און ברקים [ברק], און א כבד ענן אויפן ההר, און דער קול פון שופר איז געווען חזק מאד, און דאס כל העם וואס אין מחנה האט חרד. 17 און משה האט יצא העם פון מחנה צו אנטקעגן האלוקים, און זיי האבן זיך יצב צופוסנס ההר. 18 און דער הר סיני איז געווען עשן, פון וועגן וואס ה' האט ירד אויף אים מיט אש; און זיין עשן איז עלה אזוי ווי דער עשן פון א כבשן, און דער כל ההר האט חרד מאד. 19 און דער קול פון שופר איז געווארן הלך און חזק מאד; משה האט דבר, און האלוקים האט אים ענה מיט קול. 20 און ה' האט ירד אויפן הר סיני, אויפן ראש ההר, און ה' האט קרא משהן אויפן ראש ההר, און משה איז עלה. 21 און ה' האט אמר צו משהן: ירד! עוד! העם; זיי וועלן זיך הרס צו ה' צו ראה, און עס וועלן נפל פון זיי רב. 22 און גם די כהנים וואס נגש צו ה', זאלן זיך קדש, כדי ה' זאל נישט פרץ צווישן זיי. 23 האט משה אמר צו ה': העם נישט יכל צו עלה אויפן הר סיני, ווייל דו האסט עוד אונדז, לאמור: גבל! ההר, און זאלסט אים קדש. 24 האט ה' צו אים אמר: הלך! ירד! און זאלסט עלה, דו, און אהרן מיט דיר; נאר די כהנים און העם זאלן זיך נישט הרס צו עלה צו ה', כדי ער זאל נישט פרץ צווישן זיי. 25 האט משה ירד צום עם, און זיי ער אמר.