שמלב14

1 און יוֹאָב בּן צרויָהן האָט ידע אַז דעם לֵב המלך איז צו אַבשָלומען. 2 האָט יוֹאָב שלח קיין תקוֹע, און האָט געבראכט פון דאָרטן אן אִשָּה חֲכָמָה, און האָט צו איר אמר: מאך זיך, נָא, טרויערנדיק [אבל], און לבש, נָא, בגדים פון אבל, און זאָלסט זיך נישט סוּך מיט שֶמֶן, און זאָלסט זיין ווי אַן אִשָּה וואָס אבל שוין ימים רבים נאָך א מֵת. 3 און זאָלסט בוא צום מלך, און דבר צו אים אַזוי ווי דאָס דאָזיקע דבר. און יוֹאָב האָט שׂום די דברים אין איר פּה. 4 האָט די אִשָּה פון תקוֹע אמר צום מלך, און זי איז נפל אויף איר פנים צו ארצה, און האָט זיך שחה און אמר: ישע! מלך. 5 האָט דער מלך צו איר אמר: וואָס איז דיר? האָט זי אמר: אמנם, אַן אִשָּה אַן אלמנה בין איך, וואָרעם מיין אִיש איז מות. 6 און דייַן שפחה האָט געהאַט 2 בּנים, האָבּן זיי זיך ביידע נצה אין שָׂדֶה, און נישט געווען ווער זאָל נצל צווישן זיי, האָט איינער נכה דעם אַנדערן און אים מות. 7 און הנה איז קום די כּל משפחה אויף דייַן שפחה, און זיי אמר: נתן אונדז דעם וואָס האָט נכה אחִיו, און מיר וועלן אים מות פאַר דעם נפש פון אחִיו וואָס ער האָט הרג, און מיר וועלן שמד אויך דעם יורש. און זיי ווילן כבה מיין גחלת וואָס איז שאר, נישט צו שׂום צו מיין אִיש א שֵם און א שארית אויפן פני האדמה. 8 האָט דער מלך אמר צו דער אִשָּה: גיי אהיים, און איך וועל צוה וועגן דיר. 9 האָט די אִשָּה פון תקוֹע אמר צום מלך: אויף מיר, אֲדֹנִי הַמֶלֶך, די עָוון, און אויף בּית אָבִי, און דער מלך און זיין כִּסֵּא איז נקִי. 10 האָט דער מלך אמר: דער וואָס דבר צו דיר, זאלסטו אים ברענגען צו מיר, און ער וועט דיך יסף נישט נגע . 11 האָט זי אמר: זאָל, נָא, דער מלך זכר ה' אלֹקֶיךָ, אַז דער גֹאֵל הַדָּם זאָל נישט נאָך מער שחת , און זיי זאָלן נישט שמד בּני. האָט ער אמר: אַזוי ווי חי ה', אויב א שׂערה פון דייַן בּן וועט נפל צו ארצה! 12 האָט די אִשָּה אמר: זאָל, נָא, דייַן שפחה דבר צו אֲדֹנִי דעם מלך א דבר. האָט ער אמר: דבר! 13 האָט די אִשָּה אמר: און לָמָּה חשב אזוינס אקעגן עַם אלוקים? וואָרעם אַז דער מלך דבר דאָס דאָזיקע דבר, איז ער אליין אַזוי ווי אן אָשֵם, וואָס דער מלך שוב נישט אום זיין נדח. 14 וואָרעם מות מוזען מיר מות; יא, אַזוי ווי מַיִם נגר אויף ארצה, וואָס קען נישט אסף ווערן; און אלוקים נישט נשׂא קיין נפש; אָבער ער חשב מחשבוֹת אַז פון אים זאָל נישט נדח ווערן קיין נדח. 15 און אַצונד, וואָס איך בין בוא צו דבר צו אֲדֹנִי דעם מלך דאָס דאָזיקע דבר, איז דאָס ווייַל הָעָם האָט מיך ירא, און דייַן שפחה האָט אמר: לאמיך נָא דבר צום מלך, אפשר וועט דער מלך עשׂה דעם דבר פון זיין אַמָּה. 16 וואָרעם דער מלך וועט זיך שמע, צו נצל זיין אַמָּה פון דער כּף פון דעם אִיש וואָס וויל שמד מיך און בּני אין איינעם פון נחלה פון אלוקים. 17 און דייַן שפחה האָט אמר: זאָל, נָא, דאָס דבר פון אֲדֹנִי הַמֶלֶך זיין פאַר א מנוּחה; וואָרעם ווי א מלאך האלוקים, אַזוי איז אֲדֹנִי הַמֶלֶך אויף צו פארשטיין הטוֹב און הָרָע. און זאָל ה' אלֹקֶיךָ זיין מיט דיר. 18 האָט ענה דער מלך און האָט אמר צו דער אִשָּה: זאָלסט אָבער נישט כחד פון מיר קיין זאַך וואָס איך שאל דיך. האָט די אִשָּה אמר: זאָל, נָא, אֲדֹנִי דער מלך דבר . 19 האָט דער מלך אמר: איז יָד יוֹאָב געווען מיט דיר אין דעם אלעם? האָט די אִשָּה ענה און אמר: אַזוי ווי חי דייַן נפש , אֲדֹנִי הַמֶלֶך, אויב מע קען ימן אָדער שמאל פון אַלץ וואָס אֲדֹנִי הַמֶלֶך האָט דבר! וואָרעם דייַן עֶבֶד, יוֹאָב, ער האָט מיר צוה, און ער האָט שׂום אין פּה פון דייַן שפחה אַלע די דאָזיקע דברים. 20 כדי צו סבב דעם פנים פון דער זאַך, האָט דייַן עֶבֶד יוֹאָב עשׂה די דאָזיקע זאַך. אָבער אֲדֹנִי איז חָכָם אַזוי ווי די חכמה פון מלאך האלקים, צו ידע אַלץ וואָס אויף הָאָרֶץ. 21 און דער מלך האָט אמר צו יוֹאָבן: הנה, איך עשׂה די דאָזיקע זאַך, און הלך! שוב! אום דעם נער אַבשָלומען. 22 איז יוֹאָב נפל אויף זיין פנים צו ארצה, און האָט זיך שחה, און האָט ברך דעם מלך. און יוֹאָב האָט אמר: הַיּוֹם ידע דייַן עֶבֶד אַז איך האָבּ מצא חֵן אין דייַנע אויגן, אֲדֹנִי הַמֶלֶך, וואָרעם דער מלך האָט עשׂה דעם פארלאנג פון דייַן עֶבֶד. 23 און יוֹאָב איז קום , און איז הלך קיין גשור, און האָט געבראכט אַבשָלומען קיין ירושלים. 24 און דער מלך האָט אמר: זאָל ער סבב צו זיין בּית, אָבער מיין פנים זאָל ער נישט ראה. האָט אַבשָלום סבב צו זיין בּית, און דעם פנים פון המלך האָט ער נישט ראה. 25 און אין כּל ישראל איז נישט געווען אַזאַ אִיש יָפֶה ווי אַבשָלום, צו הלל מאֹד; פון זיין כּף רגלים בּיז זיין קָדְקֹד איז אין אים נישט געווען א מוּם. 26 און אַז ער האָט גלח זיין קאָפּ און געשען פלעגט עס פון סָוף שָנָה צו שָנָה, אַז ער זאָל זיך גלח; וואָרעם אַז עס איז אים צו כבֵד געוואָרן, האָט ער עס גלח האָט ער שקל די שְׂעַר פון זיין קאָפּ מיט 200 שקלים אויפן באבן המלך. 27 און בּייַ אַבשָלומען זייַנען ילד געוואָרן 3 בּנים, און 1 בַּת וואָס איר שֵם איז געווען תָמָר. זי איז געווען אַן אִשָּה יפת מראה. 28 און אַבשָלום איז ישב אין ירושלים 2 שָנָה צייַט, און דעם פני המלך האָט ער נישט ראה. 29 האָט אַבשָלום שלח נאָך יוֹאָבן, כדי אים צו שלח צום מלך, אָבער ער האָט נישט אבה צו בוא צו אים. האָט ער ווידער שלח אַ צווייט מאָל, און ער האָט נישט אבה צו בוא. 30 האָט ער אמר צו זייַנע עבדים: ראה! חֶלְקָה יוֹאָב איז לעבן מייַנעם, און ער האָט דאָרטן שְׂעֹרים; הלך! און הצית [יצת] עס אין אֵש. און די עבדים פון אַבשָלומען האָבּן הצית [יצת] דאָס חֶלְקָה אין אֵש. 31 איז יוֹאָב קום , און איז בוא צו אַבשָלומען אין בּית, און האָט צו אים אמר: לָמָּה האָבּן דייַנע עבדים יצת מיין חֶלְקָה אין אֵש? 32 האָט אַבשָלום אמר צו יוֹאָבן: הנה, איך האָבּ שלח צו דיר, אַזוי צו אמר: בוא אַהער, און איך וועל דיך שלח צום מלך, אַזוי צו אמר: לָמָה בין איך בוא פון גשור? בעסער פאַר מיר, איך זאָל נאָך דאָרטן זיין. און אַצונד, לאָמיך ראה דעם פנים פון המלך, און אויב אין מיר איז דאָ אן עָוון , זאָל ער מיך מות. 33 איז יוֹאָב בוא צום מלך, און האָט אים נגד. האָט ער קרא אַבשָלומען, און ער איז בוא צום מלך, און האָט זיך שחה אויף זיין פנים צו ארצה פאַרן המלך. און דער מלך האָט נשק אַבשָלומען.