שמלב13

1 און עס איז געווען נאָך דעם, אַז אַבשָלום בּן דָוִדן האָט געהאַט א שיינע אחוֹת וואָס איר שֵם איז געווען תָמָר, און אַמנוֹן בּן דָוִדן האָט זי אהב. 2 און אַמנוֹן האָט זיך צרר בּיז צום חלה ווערן, בַּעֲבוּר זיין אחוֹת תָמָרן, ווייל זי איז געווען א בתוּלָה; און עס איז געווען פלא אין אויגן פון אַמנוֹן ווי אַזוי איר עפעס צו עשׂה. 3 און אַמנוֹן האָט געהאַט א רֵעַ וואָס שמוֹ איז געווען יונדב בּן שִמְעָה אחִי דָוִד, און יונדב איז געווען אִיש חכם מאֹד. 4 האָט ער צו אים אמר: מַדוּע ביסטו אַזוי דל בּבֹּקֶר בּבֹּקֶר, דו בּן-המלך? ווילסטו מיר נישט נגד? האָט אַמנוֹן צו אים אמר: איך האָבּ אהב תָמָרן, אחוֹת אחִי אַבשָלום. 5 האָט יהונדב צו אים אמר: שכב! זיך אויף דייַן משכב, און מאך זיך חלה, און אַז אָבִיךָ וועט דיך בוא צו ראה, אַזוי זאלסטו אמר צו אים: זאָל, נָא, בוא מיין אחוֹת תָמָר, און מיר בּרה לֶחֶם, און זאָל זי עשׂה דאָס בִּריָה פאַר מייַנע אויגן, כדי איך זאָל ראה, און אכל פון איר יָד. 6 האָט אַמנוֹן זיך שכב און זיך חלה, און ווי דער מלך איז אים בוא צו ראה, אַזוי האָט אַמנוֹן אמר צום מלך: זאָל, נָא, בוא מיין אחוֹת תָמָר, און זי לבב פאַר מייַנע אויגן 2 לְביבות, און איך וועל בּרה פון איר יָד. 7 האָט דָוִד שלח צו תָמָרן אין הביתה, אַזוי צו אמר: הלך נָא אין בּית אהִיךְ אַמנוֹן, און עשׂה אים בִּריָה. 8 איז תָמָר הלך אין בּית אַמנוֹן אחִיהָ; און ער איז שכב. און זי האָט לקח דעם בָּצֵק, און האָט לוּש און לָבַב פאַר זייַנע אויגן, און בּשל די לְבִיבות. 9 און זי האָט לקח די משׂרת, און האָט יצק פאַר אים; אָבער ער האָט מָאֵן צו אכל. און אַמנוֹן האָט אמר: יצא! כּל אִיש פון מיר. זייַנען כּל אִיש יצא פון אים. 10 און אַמנוֹן האָט אמר צו תָמָרן: ברענג דאָס בִּריָה אין חֶדֶר, און איך וועל בּרה פון דייַן יָד. האָט תָמָר לקח די לְבִיבות וואָס זי האָט עשׂה, און ארייַנגעבראכט צו אַמנוֹן אחִיהָ אין חֶדֶר. 11 און ווי זי האָט אים נגש צו אכל, אַזוי האָט ער זי חזק, און האָט אמר: בוא שכב מיט מיר, מיין אחוֹת. 12 האָט זי צו אים אמר: נישט, אחִי! זאָלסט מיך נישט ענה, וואָרעם אַזוי ווערט נישט עשׂה אין ישראל; זאָלסט נישט עשׂה די דאָזיקע נבלה. 13 און איך, וווּ וועל איך הלך מיין חרפה? און דו וועסט זיין אַזוי ווי איינער פון די נבלים אין ישראל. און אַצונד, דבר, נָא, צום מלך, וואָרעם ער וועט מיך נישט מנע פון דיר. 14 אָבער ער האָט נישט אבה צו שמע צו איר קוֹל, און ער האָט זי חזק, און האָט זי ענה, און איז שכב מיט איר. 15 און אַמנוֹן האָט זי שׂנא א שִׂנאָה גָדוֹלה מאֹד; וואָרעם די שִׂנאָה וואָס ער האָט זי שׂנא, איז געווען גרעסער פון דער אהבה וואָס ער האָט זי אהב געהאַט. און אַמנוֹן האָט צו איר אמר: קוּם! הלך! 16 האָט זי צו אים אמר: ניטע! וואָרעם דאָס דאָזיקע רָעָה מיך שלח איז נאָך גרעסער ווי דאָס אַנדערע וואָס דו האָסט עשׂה מיט מיר. אָבער ער האָט נישט אבה צו שמע צו איר. 17 און ער האָט קרא זיין נער, זיין משרת [שרת], און האָט אמר: שלח! נָא ארויס די דאָזיקע פון מיר החוּצה, און נעל! די דֶּלֶת הינטער איר. 18 און זי האָט געהאַט אויף זיך א כְּתֹנֶת פסּים , וואָרעם אַזעלכע מאַנטלען פלעגן לבש דעם בָּנוֹת המלך הבּתוּלֹת. האָט זיין משרת זי יצא החוּץ, און האָט נעל די דֶּלֶת הינטער איר. 19 און תָמָר האָט לקח אֵפֶר אויף איר קאָפּ, און דאָס כְּתֹנֶת הפסּים וואָס אויף איר האָט זי קרע, און זי האָט שׂום איר יָד אויף איר קאָפּ, און איז הלך הלך און זעק. 20 האָט צו איר אמר אַבשָלום אחִיהָ: איז אַמנוֹן אחִיךְ געווען מיט דיר? און אַצונד, מיין אחוֹת, החריש [חרש]! וואָרעם ער איז אחִיךְ; זאָלסט דיר נישט שית צום לֵב די דאָזיקע זאַך. און תָמָר איז ישב שֹׁמֵמָה [שמם] אין בּית אַבשָלום אחִיהָ. 21 און דער מלך דָוִד האָט שמע כּל די דאָזיקע זאכן. און אים האָט חרה מאֹד. 22 און אַבשָלום האָט נישט דבר מיט אמנוֹנען פון רָע בּיז טוֹב, וואָרעם אַבשָלום האָט שׂנא אמנוֹנען על-דבר וואָס ער האָט ענה זיין אחוֹת תָמָרן. 23 און עס איז געווען אין 2 שָנָה צייַט אַרום, האָט מען גזז בּייַ אַבשָלומען אין בַעַל-חצור וואָס בּייַ אפריִם, און אַבשָלום האָט קרא צו כּל בְּנֵי המלך. 24 און אַבשָלום איז בוא צום מלך, און האָט אמר: הנה, נָא, גזז מען בּייַ דייַן עֶבֶד; זאָל, נָא, דער מלך און זייַנע עבדים הלך מיט דייַן עֶבֶד. 25 האָט דער מלך אמר צו אַבשָלומען: ניין, בְּנִי, לאָמיר נָא נישט אַלע הלך, כדי מיר זאָלן נישט נכבּד [כבד] אויף דיר. איז ער פרץ צו אים, אָבער ער האָט נישט אבה צו הלך, און ער האָט אים ברך. 26 האָט אַבשָלום אמר: אויב נישט, זאָל, נָא, הלך מיט אונדז אַמנוֹן אחִי. האָט דער מלך צו אים אמר: לָמָּה זאָל ער הלך מיט דיר? 27 איז אַבשָלום פרץ צו אים, און ער האָט שלח מיט אים אמנוֹנען און כּל בְּנֵי המלך. 28 און אַבשָלום האָט צוה זייַנע נערים, אַזוי צו אמר: ראה! נָא, ווי לֵב אַמנוֹן איז טוב פון ווייַן, און איך וועל אייַך אמר: נכה! אמנוֹנען, אַזוי זאָלט איר אים מות; איר זאָלט נישט ירא האָבּן, וואָרעם איך האָבּ דאָך אייַך צוה. חזק! אייַך און זייט בְּנֵי חיל. 29 האָבּן די נערים פון אַבשָלומען עשׂה צו אמנוֹנען אַזוי ווי אַבשָלום האָט צוה, און כּל בְּנֵי המלך זייַנען קום , און האָבּן זיך רכב איטלעכער אויף זיין פרד, און זייַנען נוס. 30 און עס איז געווען, ווי זיי זייַנען בּדֶּרֶךְ, אַזוי איז די שְמֻעָה בוא צו דָוִדן, אַזוי צו אמר: אַבשָלום האָט נכה כּל בְּנֵי המלך, און נישט יתר פון זיי אן איינציקער. 31 איז דער מלך קום , און ער האָט קרע זייַנע קליידער, און האָט זיך שכב אויף ארצה; און כּל זייַנע עבדים זייַנען נצב מיט קליידער קרע. 32 האָט זיך ענה יונדב בּן שִמעה אחִי דָוִד, און האָט אמר: זאָל נישט אֲדֹנִי אמר אז כּל הנערים בְּנֵי המלך האָט מען מות, וואָרעם בּלויז אַמנוֹן איז מות ; ווייַל דאָס איז געווען שׂום פון פּה אַבשָלום פון דעם יוֹם וואָס ער האָט ענה זיין אחוֹת תָמָרן. 33 און אַצונד זאָל אֲדֹנִי הַמֶלֶך זיך נישט שׂום די זאַך צום לֵב, אַזוי צו אמר: כּל בְּנֵי המלך זייַנען מות , וואָרעם בּלויז אַמנוֹן איז מות. 34 און אַבשָלום איז ברח. און דער נער דער צֹפה [צפה] האָט נשׂה זייַנע אויגן און ראה, און הנה עם רב הלך פון דעם דֶּרֶךְ הינטער אים, פון זייט הַר. 35 און יונדב האָט אמר צום מלך: הנה זייַנען בוא דעם בְּנֵי המלך. אַזוי ווי דאָס דבר פון דייַן עֶבֶד, אַזוי איז געווען. 36 און עס איז געווען, ווי ער כלה צו דבר און הנה דעם בְּנֵי המלך זייַנען בוא, און זיי האָבּן נשׂא זייער קוֹל און האָבּן בכה, און אויך דער מלך און כּל זייַנע עבדים האָבּן בכה בכִי גדוֹל מאֹד. 37 און אַבשָלום איז ברח, און איז הלך צו תלמַי בּן עַמיחודן, מלך גשור. און [דָוִד] האָט אבל אויף בְּנוֹ כּל הימים. 38 אַזוי איז אַבשָלום ברח, און איז הלך קיין גשור, און ער איז דאָרטן געווען 3 שָנָה. 39 און דָוִד המלך איז כּלה צו יצא צו אַבשָלומען, וואָרעם ער האָט זיך שוין נחם וועגן אמנוֹנען, וואָס ער איז מות .