שמלב12

1 און ה' האָט שלח נתנען צו דָוִדן, און ער איז צו אים בוא און האָט צו אים אמר: 2 אנשים זייַנען געווען אין עִיר אחת: איינער אַן עושר און איינער אַן אָרעמאן. 2 בּייַם עושר זייַנען געווען צֹאן און בָקָר רבה מאֹד, 3 און בּייַם אָרעמאן איז גאָרנישט געווען אחוץ אחת קָטֹן כּבשׂה, וואָס ער האָט קנה און עס חיה, און עס איז גדל אין איינעם מיט אים און מיט זייַנע בּנים. פון זיין ביסן פלעגט עס אכל, און פון זיין כֹּס פלעגט עס שתה, און אין זיין חֵיק פלעגט עס שכב, און עס איז אים געווען ווי א בַּת. 4 איז בוא א דורכגייער צו דעם אִיש דעם עושר, און אים איז געווען חמל צו לקח פון זייַנע צֹאן און פון זייַנע בָקָר, אויף צו עשׂה פאַר דעם אורח וואָס איז צו אים בוא האָט ער לקח דאָס כּבשׂה פון דעם אָרעמאן, און האָט עס עשׂה פאַר דעם אִיש וואָס איז צו אים בוא. 5 האָט דער אף דָוִדן חרה אויף דעם אִיש מאֹד, און ער האָט אמר צו נתנען: אַזוי ווי חי ה', אַז דעם אִיש וואָס עשׂה דאָס דאָזיקע איז בּן מָוֶת! 6 און פאַר דעם כּבשׂה דארף ער שלם פירפאכיק, עֵקֶב וואָס ער האָט עשׂה די דאָזיקע זאַך, און פאַר וואָס ער האָט נישט חמל געהאַט. 7 האָט נתן אמר צו דָוִדן: דו ביסט דער אִיש! אַזוי האָט אמר ה' אלֹקֵי ישראל: איך האָבּ דיך משח פאַר מלך איבער ישראל, און איך האָבּ דיך נצל געווען פון יָד שָאול; 8 און איך האָבּ דיר נתן דאָס בּית אדֹנֶיךָ, און די נָשִים פון אדֹנֶיךָ אין דייַן חֵיק, און האָבּ דיר נתן דאָס בּית ישראל און יהודה. און אויב דאָס איז מְעָט, וועל איך דיר יסף כּהֵנה און כָּהֵנה. 9 מַדוּע האָסטו בזה דאָס דבר-ה', צו עשׂה וואָס איז הָרַע אין מייַנע אויגן? אוריה דעם חִתי האָסטו נכה מיטן חֶרֶב, און זיין אִשָּה האָסטו דיר לקח פאַר אַן אִשָּה; און האָסט אים הרג דורך דער חֶרֶב פון בְּנֵי עמּון. 10 און אַצונד, זאָל זיך עַד עוֹלָם נישט סור א חֶרֶב פון דייַן בּית, עֵקֶב וואָס דו האָסט מיך בזה , און האָסט לקח די אִשָּה פון אוריה דעם חִתי דיר צו זיין פאַר אַן אִשָּה. 11 אַזוי האָט ה' אמר: הנני! איך קום אויף דיר רָעָה פון דייַן בּית, און איך וועל לקח דייַנע נָשִים פאַר דייַנע אויגן, און זיי נתן צו אייער רֵעַ, און ער וועט שכב מיט דייַנע נָשִים פאַר די אויגן פון דער דאזיקער שֶמֶש. 12 וואָרעם דו האָסט עשׂה אין סתר, און איך וועל עשׂה די דאָזיקע זאַך פאַר כּל ישראל, און פאַר דער שֶמֶש. 13 האָט דָוִד אמר צו נתנען: איך האָבּ חטא צו ה' . האָט נתן אמר: ה' האָט אויך הֶעֱביר [עבר] דייַן חַטָּאת; וועסט נישט מות. 14 אָבער ווייַל נִאֵץ האָסטו נאץ די פייַנט פון ה' מיט דער דאזיקער זאַך, וועט אויך דאָס בּן וואָס איז דיר ילד געוואָרן, מוֹת יָמוּת. 15 און נתן איז הלך צו זיין בּית. און ה' האָט נגף דאָס יֶלֶד וואָס אִשָּה פון אוריה האָט ילד דָוִדן, און ער איז געוואָרן אנש. 16 האָט דָוִד בקש האלוקים פאַר דעם נער, און דָוִד האָט געפאסט א צוֹם, און אַז ער בוא, און ער לון און שכב אויף ארצה. 17 זייַנען קום צו אים זקנים פון זיין בּית, אים צו קום פון דער אֶרֶץ, אָבער ער האָט נישט געוואָלט, און ער האָט אבה און נישט ברה מיט זיי קיין לֶחֶם. 18 און עס איז געווען אויפן יוֹם 7, איז דאָס יֶלֶד מות, און עבדים פון דָוִד האָבּן ירא געהאַט אים צו נגד אַז דאָס יֶלֶד איז מות; וואָרעם זיי האָבּן אמר: הנה, אַז דאָס יֶלֶד איז חַי, האָבּן מיר צו אים דבר, און ער האָט נישט שמע צו אונדזער קוֹל, הייַנט ווי וועלן מיר אמר צו אים: דאָס יֶלֶד איז מות? ער וועט זיך נאָך עשׂה רָעָה. 19 האָט דָוִד ראה אַז זייַנע עבדים לחש זיך, און דָוִד האָט בּין אַז דאָס יֶלֶד איז מות, און דָוִד האָט אמר צו זייַנע עבדים: איז דאָס יֶלֶד מות? האָבּן זיי אמר: מות. 20 איז דָוִד קום פון הָאָרֶץ, און ער האָט זיך רחץ און סוך, און חלף זייַנע שִׂמְלָה; און ער איז בוא אין בּית ה', און האָט זיך שחה. און ער איז בוא אין זיין בּית, און האָט שאל, און מע האָט שׂום פאַר אים לֶחֶם, און ער האָט אכל. 21 האָבּן זייַנע עבדים צו אים אמר: וואָס איז די דאָזיקע זאַך, וואָס דו האָסט עשׂה? בַּעֲבוּר דעם יֶלֶד, אַז עס האָט חַי, האָסטו צום און בכה, און ווי דאָס יֶלֶד איז מות, ביסטו קום און האָסט אכל לֶחֶם? 22 האָט ער אמר: אַז דאָס יֶלֶד האָט נאָך חַי האָבּ איך צום און בכה, ווייַל איך האָבּ אמר: ווער ידע ה' מיך חנן, און דאָס יֶלֶד וועט חיה. 23 אַצונד אָבער אַז ער איז מות, לָמָּה זאָל איך צום? צי יכל איך אים ווידער שוב? איך הלך צו אים, אָבער ער וועט זיך נישט שוב צו מיר. 24 און דָוִד האָט נחם זיין אִשָּה בַּת-שֶבען, און ער איז בוא צו איר, און איז שכב מיט איר. און זי האָט ילד בּן, און ער האָט קרא שמוֹ שלֹמֹה , און ה' האָט אים אהבה געהאַט. 25 און ער האָט שלח דורך נתן דעם נביא, און האָט קרא שמוֹ ידידיָה בַּעֲבוּר ה'. 26 און יוֹאָב האָט לחם אויף רָבָה פון בּני עמּון, און ער האָט לכד די עִיר המלוכה. 27 און יוֹאָב האָט שלח מלאכים צו דָוִדן, און האָט אמר: איך האָבּ לחם אויף רָבָה, אויך האָבּ איך לכד די עִיר המּים. 28 און אַצונד, אסף! דאָס יֶתר הָעָם , און חנה אויף דער עִיר, און לכד זי; אזיסט וועל איך לכד די עִיר, און מיין שֵם וועט קרא ווערן אויף איר. 29 האָט דָוִד אסף דאָס כּל הָעָם, און ער איז הלך קיין רָבָה, און האָט לחם אויף איר, און האָט זי לכד. 30 און ער האָט לקח עֲטֶרֶה פון מַלְכָּם פון זיין קאָפּ; און איר וואָג איז געווען א כִּכַּר זָהָב, דערצו טייַער געשטיין; און זי איז אנגעטאָן געוואָרן אויף קאָפּ דָוִד . און שלל פון דער עִיר האָט ער יצא רבה מאֹד. 31 און הָעָם וואָס אין איר האָט ער יצא, און שׂום אונטער מגרה, און אונטער חריץ פון ברזל, און אונטער מגזרה פון ברזל, און האָט זיי העביר [עבר] אין מַלְבֵּן. און אַזוי פלעגט ער עשׂה צו כּל ערים פון בּני עמּון. און דָוִד און דאָס כּל הָעָם האָבּן זיך שוב קיין ירושלים.