שמואל ב

שמלב1

1 און עס איז געווען נאָך מוֹת שָאול , אַז דָוִד האָט זיך געהאַט שוב פון נכה עַמָלִק, און דָוִד איז ישב אין ציקלָג 2 טעג, 2 און אויפן יוֹם הַשְלִיש , און הנה אן אִיש בוא פון דעם מַחֲנֶה, פון שָאולן, און זייַנע קליידער זייַנען קרע, און אֲדָמָה איז אויף זיין קאָפּ. און עס איז געווען, ווי ער איז בוא צו דָוִדן, אַזוי איז ער נפל צו ארצה, און האָט זיך שחה. 3 האָט דָוִד צו אים אמר: פון וואנען בוא? האָט ער צו אים אמר: פון דעם מַחֲנֶה פון ישראל בין איך מלט געוואָרן. 4 האָט דָוִד צו אים אמר: ווי איז די זאַך געווען? נגד מיר, נָא. האָט ער אמר: הָעָם איז נוס פון דער מלחמה, און אויך זייַנען רבה פון הָעָם נפל און מות, און אויך שָאול און בְּנוֹ יהונתן זייַנען מות . 5 האָט דָוִד אמר צו דעם נער וואָס האָט דאָס אים נגד: ווי אַזוי ידע אַז שָאול און בְּנוֹ יהונתן זייַנען מות? 6 האָט דער נער וואָס האָט אים דאָס נגד, אמר: איך האָבּ זיך גראד נִקְרָה [געטראָפן] אויף הַר גִלבּוֹע, און הנה שָאול איז נשען [שען] אויף זיין חֲנִית, און הנה האָבּן די מרכּבות און די בעלי הפרשים אים דבק. 7 האָט ער זיך פנה הינטער זיך, און האָט מיך ראה, און ער האָט קרא צו מיר, און איך האָבּ אמר: הִנֵּנִי! 8 האָט ער צו מיר אמר: ווער ביסטו? האָבּ איך צו אים אמר: אַן עַמָלקי בין איך. 9 האָט ער צו מיר אמר: עמד! זיך, נָא, לעבן מיר, און מות! מיך, וואָרעם די שָבָץ האָט מיך אחז; וואָרעם נאָר וואָס מיין נפש האלט זיך אין מיר. 10 האָבּ איך זיך עמד לעבן אים, און האָבּ אים מות, ווייַל איך האָבּ ידע, אַז ער קען מער נישט חיה נאָך זיין נפל. און איך האָבּ לקח די נֶזֶר וואָס אויף זיין קאָפּ, און דעם אצעדה וואָס אויף זיין זרוֹעַ , און האָבּ זיי געבראכט אַהער צו אֲדֹנִי. 11 האָט דָוִד חזק זייַנע קליידער, און האָט זיי קרע, און דאָס גלייַכן כּל האנשים וואָס מיט אים. 12 און זיי האָבּן ספד און בכה, און האָבּן צום [געפאסט] ביזן עֶרֶב אויף שָאולן און אויף יהונתן בְּנוֹ, און אויף הָעָם ה', און אויף דעם בּית ישראל, וואָס זיי זייַנען נפל דורכן חֶרֶב. 13 און דָוִד האָט אמר צו דעם נער וואָס האָט דאָס אים נגד: פון וואנען ביסטו? האָט ער אמר: איך בין בּן אִיש גֵּר, אַן עַמָלקי. 14 האָט דָוִד צו אים אמר: ווי האָסטו נישט ירא געהאַט צו שלח דייַן יָד צו שחת ] דעם משיח פון ה' ? 15 און דָוִד האָט קרא איינעם פון די נערים, און האָט אמר: נגש! פגע! אויף אים. און ער האָט אים נכה, און ער איז מות. 16 און דָוִד האָט צו אים אמר: דייַן דָּם אויף דייַן קאָפּ! וואָרעם דייַן פּה האָט ענה אויף דיר, אַזוי צו אמר: איך האָבּ מות דעם משיח פון ה'. 17 און דָוִד האָט קונה [קין] די דאָזיקע קִינָה אויף שָאולן און אויף יהונתן בְּנוֹ, 18 און ער האָט אמר כדי צו לערנען [למד] בּני-יהודה דעם קשת; הנה דאָס איז שוין כתב אין סֵפֶר פון ישר: 19 די צְבִי ישראל איז חָלָל אויף דייַנע הייכן; ווי זייַנען די גבורים נפל 20 נישט נגד זאָלט איר אין גַת, נישט בָּשָׂר אין די חוּצות פון אַשקלון, כדי די בָּנוֹת פון די פלִשתים זאָלן זיך נישט שׂמח, כדי די בָּנוֹת פון די ערלים זאָלן נישט עלז. 21 איר הרים פון גִלבּוֹע, נישט טַל און נישט מָטָר אויף אייַך, אָדער שׂדוֹת פון תרוּמֹת [תרוּמה]! וואָרעם דאָרט איז געל געוואָרן דער מָגֵן פון גבורים, דער מָגֵן פון שָאולן, מיט שֶמֶן נישט משח, 22 פון דָּם פון חללים, פון חֵלֶב פון גבורים, האָט קשת יהונתן זיך אחור נישט סור, און די חֶרֶב פון שָאולן זיך נישט שוב ליידיק. 23 שָאול און יהונתן, די באַליבטע און נָעִים אין זייער חיים, צו מאָל אין זייער מות האָבּן זיי זיך נישט פרד. פון נשרים זייַנען זיי געווען קלל, פון אֲרָיוֹת זייַנען זיי געווען גבר. 24 איר בָּנוֹת פון ישראל, אויף שָאולן בכה, וואָס האָט אייַך אין רויטן לבש, מיט תענוגים דערצו, וואָס האָט עלה צירונג פון זָהָב אויף אייַער קלייד. 25 ווי זייַנען די גבורים אין מלחמה נפל -- יהונתן אויף דייַנע הייכן חלל! 26 מיך צרר נאָך דיר, יהונתן אָחי, נעם געווען ביסטו מיר מאֹד; פלא געווען איז דייַן אהבה צו מיר, מער ווי די אהבה פון נָשִים. 27 ווי זייַנען די גבורים נפל און אבד די כְּלֵי פון מלחמה!