מלכב6

1 און די בּני הַנְּבִיאִים האָבּן אמר צו אֱלִישָע. הִנֵּה נָא, דער מקוֹם וווּ מיר ישב פאַר דיר איז צו צַר פאַר אונדז. 2 לאָמיר הלך ביזן ירדן, און לאָמיר לקח פוּן דאָרטן איטלעכער פוּן אונדז קוֹרָה אחת, און לאָמיר אונדז דאָרטן עשׂה א מקוֹם צו ישב דאָרטן. האָט ער אמר: הלך! 3 האָט איינער אמר: יאל! נָא, און הלך מיט דייַנע עבדים. האָט ער אמר: איך וועל הלך. 4 איז ער הלך מיט זיי, און זיי זייַנען בוא צום ירדן, און זיי האָבּן גזר די עצים [עֵץ]. 5 און עס איז געווען, ווי איינער נפל אום א קוֹרָה, אַזוי איז דער בּרזל נפל אין מַיִם, און ער האָט צעק און אמר: וויי, אֲדֹנִי, וואָרעם ער איז אַ געליִענער [שאל]. 6 האָט דער אִיש האלוקים אמר: וווּ איז ער נפל? האָט ער אים געוויזן דעם מקוֹם, און ער האָט קצב עֵץ, און האָט עס אַהין שלך, און דער בּרזל איז הֵצִיף . 7 און ער האָט אמר: רום דיר אים; האָט ער שלח זיין יָד, און האָט אים לקח. 8 און מלך ארם האָט לחם אויף ישראל, און ער האָט יעץ מיט זייַנע עבדים, אַזוי צו אמר: אין יענעם און יענעם מקוֹם וועט זיין מייַן תַּחֲנוֹת. 9 האָט דער אִיש האלוקים שלח צו מלך ישראל, אַזוי צו אמר: שמר זיך עבר דעם דאָזיקן מקוֹם, וואָרעם אַהין לאזן זיך נָחֵת די אַרַמים. 10 און מלך ישראל האָט שלח צו דעם מקוֹם וואָס דער אִיש האלוקים האָט אים אמר און אים זהר; און ער האָט זיך דאָרטן שמר נישט 1 מאל און נישט 2 מאל. 11 איז סער געוואָרן דאָס לֵב מלך ארם איבּער דער דאָזיקער זאַך, און ער האָט קרא זייַנע עבדים, און האָט צו זיי אמר: קענט איר מיר נישט נגד, ווער פוּן אונדזערע איז מיט מלך ישראל? 12 האָט איינער פוּן זייַנע עבדים אמר: לוֹא, אֲדֹנִי מלך, נייַערט אֱלִישָע דער נביא וואָס אין ישראל נגד מלך ישראל די דברים וואָס דו דבר אין דייַן חדר משכּב. 13 האָט ער אמר: הלך! און ראה! וווּ ער איז, און איך וועל שלח און וועל אים לקח. איז אים נגד געוואָרן, אַזוי צו אמר: ער איז אין דוֹתן! 14 און ער האָט שלח אַהין סוּסים און מרכּבות און א חַיִל כָּבֵד, און זיי זייַנען בוא בּייַ לָיְלָה, און האָבּן נקף די עִיר. 15 און דער משרת פוּן דעם אִיש האלוקים האָט זיך שכם צו קום, און ער איז יצא , און הִנֵּה א חַיִל סבב אַרום די עִיר, מיט סוּס און מרכּבה. האָט זיין נער צו אים אמר: וויי, אֲדֹנִי, וואָס זאָלן מיר עשׂה? 16 האָט ער אמר: זאָלסט נישט ירא האָבּן; וואָרעם די וואָס מיט אונדז זייַנען מער ווי די וואָס מיט זיי. 17 און אֱלִישָע האָט פלל געווען און האָט אמר: ה', פקח, נָא, זייַנע אויגן, און זאָל ער ראה. האָט ה' פקח די אויגן פוּן דעם נער, און ער האָט ראה, און הִנֵּה דער הַר איז פול מיט סוּסים און מרכּבות אֵש רונד אַרום אֱלִישָען. 18 און ווי זיי האָבּן ירד צו אים, אַזוי האָט אֱלִישָע פלל געווען צו ה', און האָט אמר: נכה! נָא, דאָס דאָזיקע גוֹי מיט סַנְוֵרִים. האָט ער זיי נכה מיט סַנְוֵרִים, אַזוי ווי דאָס דבר פוּן אֱלִישָען. 19 און אֱלִישָע האָט צו זיי אמר: נישט דאָס איז דער דֶּרֶךְ, און נישט דאָס איז די עִיר. הלך! מיר נאָך און איך וועל אייַך פירן צו דעם אִיש וואָס איר בקש. און ער האָט זיי הלך קיין שומרון. 20 און עס איז געווען, ווי זיי זייַנען בוא קיין שומרון, אַזוי האָט אֱלִישָע אמר: ה', פקח די אויגן פוּן די דאָזיקע, זיי זאָלן ראה. האָט ה' פקח זייערע אויגן, און זיי האָבּן ראה, און הִנֵּה זיי זייַנען אין מיטן שומרון. 21 און מלך ישראל האָט אמר צו אֱלִישָען, ווען ער האָט זיי ראה: זאָל איך נכה ? זאָל איך נכה, אָבִי? 22 האָט ער אמר: זאָלסט נישט נכה. צי די וואָס דו האָסט שבה מיט דייַן חֶרֶב און מיט דייַן קשת נכה דאָס? שום פאַר זיי לֶחֶם און מַיִם, און זאָלן זיי אכל און שתה, און הלך צו זייער אֲדוֹן. 23 האָט ער זיי כרה א כֵּרָה גדוֹלה און זיי האָבּן אכל און שתה, און ער האָט זיי שלח, און זיי זייַנען הלך צו זייער אֲדוֹן. און די גּדוּדים פוּן ארם זייַנען מער ווידער נישט בוא אין אֶרֶץ ישראל. 24 און עס איז געווען נאָך דעם, האָט בּן-הַדַד מלך ארם קבץ זיין כּל מַחֲנֶה, און ער איז עלה און האָט צור אויף שומרון. 25 און עס איז געוואָרן אַ רָעָב גדוֹל אין שומרון, און הִנֵּה זיי האָבּן צור אויף איר, בּיז א קאָפּ פוּן אַן חֲמוֹר איז געווען 80 כֶּסֶף און א פערטל קַב דביונים 5 כֶּסֶף. 26 און עס איז געווען, ווי מלך ישראל איז עבר אויף דער חוֹמָה, האָט אַן אִשָּה צעק צו אים, אַזוי צו אמר: ישע! אֲדֹנִי המלך. 27 האָט ער אמר: אַז ה' ישע דיר נישט, פוּן וואַנען זאָל איך דיר ישע? פוּן גֹּרֶן צי פוּן יֶקֶב? 28 און דער מלך האָט צו איר אמר: וואָס איז דיר? האָט זי אמר: די דאָזיקע אִשָּה האָט צו מיר אמר: נתן אַהער דייַן בּן, און מיר וועלן אים הַיּוֹם אכל, און בּני וועלן מיר אכל מחר. 29 האָבּן מיר בשל בְּנִי, און מיר האָבּן אים אכל; און אַז איך האָבּ צו איר אמר אויפן יוֹם האחר: נתן אַהער דייַן בּן, און מיר וועלן אים אכל, האָט זי חבאן איר בּן. 30 און עס איז געווען, ווי דער מלך האָט שמע די ווערטער פוּן דער אִשָּה, אַזוי האָט ער קרע זייַנע בּגדים, בעת ער איז עבר אויף דער חוֹמָה, און הָעָם האָט ראה, און הִנֵּה זאק איז אויף זיין בָּשָׂר פוּן אונטן. 31 און ער האָט אמר: זאָל מיר אלוקים עשׂה אַזוי און נאָך מער, אויב דער קאָפּ פוּן אֱלִישָע בּן שָפטן וועט עמד אויף אים הַיּוֹם! 32 און אֱלִישָע איז ישב אין זיין בּית, און די זקנים זייַנען ישב מיט אים. און [דער מלך] האָט שלח פוּן זיך אַן אִיש. אָבער איידער דער מַלְאךְ איז בוא צו אים, האָט ער אמר צו די זקנים: איר ראה ווי דער דאָזיקער בּן הַמְרַצֵחַ שלח צו סור מייַן קאָפּ? ראה! ווי דער מַלְאךְ בוא, סגר די דֶּלֶת, און איר זאָלט זיך לחץ דער דֶּלֶת אַקעגן אים. אמנם, דער קוֹל פוּן רגלים פוּן זיין אֲדוֹן איז הינטער אים. 33 ווי ער דבר נאָך מיט זיי, און הִנֵּה דער מַלְאךְ ירד צו אים. און [דער מלך] האָט אמר: הִנֵּה, דאָס דאָזיקע רָעָה איז פוּן ה'; וואָס קען איך נאָך יחל פוּן ה'?