שמלא26

1 און די זיפער [זפים פון זִיף] זייַנען בוא צו שָאולן קיין גִבעָה, אַזוי צו אמר: אמנם, דָוִד סתר זיך אויף דעם גבעה פון חַכילָה פאר ישימוֹן. 2 איז שָאול קום, און האָט ירד צום מדבר זיף מיט 3,000 איש בחר פון ישראל, צו בקש דָוִדן אין מדבר זיף. 3 און שָאול האָט חנה אויפן גבעה פון חַכילָה וואָס פאר ישימוֹן, בּייַם דֶּרֶךְ. און דָוִד איז ישב אין מדבר, און ער האָט ראה, אַז שָאול איז בוא נאָך אים אין מדבר. 4 און דָוִד האָט שלח מרגלים, און איז געוואר ידע אל נכוֹן, אַז שָאול איז בוא. 5 איז דָוִד קום, און איז בוא צו דעם מקוֹם וואָס שָאול האָט דארטן חנה, און דָוִד האָט ראה דעם מקוֹם וואָס דארטן איז שכב שָאול און אבנר בּן נרן, זיין שׂר צָבא. און שָאול איז שכב אין לאגעררינג, און דאָס עַם האָט חנה רונד ארום אים. 6 האָט זיך ענה דָוִד און האָט אמר צו אחימֶלֶך דעם חִתי, און צו אבישַי בּן צרויָהן, אחִי יוֹאב, אַזוי צו אמר: ווער וויל ירד מיט מיר צו שָאולן אין מַחֲנֶה? האָט אבישַי אמר: איך וועל ירד מיט דיר. 7 איז בוא דָוִד און אבישַי צו הָעָם בּייַ לָיְלָה, און הנה שָאול שכב און שלאָפט אין לאגעררינג, און זיין חֲנִית איז מעך אין דער אֶרֶץ אים צוקאפנס, און אבנר און הָעָם שכב רונד ארום אים. 8 האָט אבישַי אמר צו דָוִדן: אלוקים האָט הַיּוֹם סגר דייַן פייַנט אין דייַן יָד; און אצונד, לאמיך אקארשט אים פעם אחת נכה מיטן חֲנִית בּיז אין דער אֶרֶץ, און איך וועל נישט דארפן שָנָה צו אים. 9 האָט דָוִד אמר צו אבישַין: זאלסט אים נישט שחת, ווארעם ווער האָט שלח זיין יָד אויף דעם משיח פון ה', און איז נקָּה? 10 און דָוִד האָט אמר: אַזוי ווי חי ה', אַז נאָר ה' זאָל אים נגף! אוֹ זיין יוֹם וועט בוא, און ער וועט מות, אָדער ער וועט ירד אין מלחמה און ספה. 11 חלילה לי פון ה', צו שלח מיין יָד אויף משיח פון ה'. און אצונד, לקח, נא, דעם חֲנִית וואָס בּייַ אים צוקאפנס, און דעם צפּחת הַמַיִם, און לאמיר זיך הלך. 12 און דָוִד האָט לקח דעם חֲנִית און דעם צפּחת הַמַיִם פון צוקאפנס שאול, און זיי זייַנען זיך הלך; און קיינער האָט נישט ראה און נישט ידע, און קיינער האָט זיך נישט קיץ , ווייַל זיי זייַנען אלע געשלאפן, ווארעם א תרדמה פון ה' איז נפל אויף זיי. 13 און דָוִד איז עבר אויף דער אנדער זייט, און ער האָט זיך עמד אויפן שפיץ הַר פון דער ווייַטן, מיט א רב המקוֹם צווישן זיי. 14 און דָוִד האָט קרא צו הָעָם און צו אבנר בּן נרן, אַזוי צו אמר: ווילסטו נישט ענה, אבנר? האָט אבנר זיך ענה און האָט אמר: ווער ביסטו, וואָס דו קרא צום מלך? 15 האָט דָוִד אמר צו אבנרן: דו ביסט דאָך אן איש, און ווער איז דייַן גלייַכן אין ישראל, לָמָּה האסטו נישט שמר אֲדֹנֶיךָ דעם מלך? ווארעם איינער פון הָעָם איז בוא צו שחת אֲדֹנֶיךָ המלך. 16 נישט טוֹב איז די דאזיקע זאַך וואָס דו האסט עשׂה . אַזוי ווי חי ה', אַז בני מות זייט איר ווערט, וואָס איר האָט נישט שמר אדֹנֵיכֶם דעם משיח פון ה'! און אצונד ראה, וווּ איז דער חֲנִית פון דעם מלך, און דער צפחת הַמַיִם וואָס איז געווען בּייַ אים צוקאפנס? 17 האָט שָאול נכר קוֹל דָוִד, און ער האָט אמר: איז דאָס דייַן קוֹל, בני דָוִד? האָט דָוִד אמר: מיין קוֹל, אֲדֹנִי המלך. 18 און ער האָט אמר: לָמָּה רדף זיך אֲדֹנִי נאָך זיין עֶבֶד? וואָס האָבּ איך דען עשׂה ? און וואָס פאר א רָעָה איז אין מיין יָד? 19 און אצונד, זאָל, נא, אֲדֹנִי דער המלך שמע די ווערטער פון זיין עֶבֶד: אויב ה' האָט דיך סות אויף מיר, וועט ער ריח א מִנְחָה; אויב אָבער בני האדם, זאלן זיי זיין ארוּר פאר ה', וואָס זיי האָבּן מיך גדש הַיּוֹם פון צו ספח אין דער נחלה פון ה', אַזוי צו אמר: הלך, עֶבֶד אלוקים אחרים. 20 און אצונד, זאָל מיין דם נישט נפל צו ארצה אוועק פון פּני ה'; ווארעם מלך ישראל איז יצא בקש אן איינציקע פרעֹש, אַזוי ווי מע רדף קֹּרא אין די הרים. 21 האָט שָאול אמר: איך האָבּ חטא; שוב זיך אום, בני דָוִד, ווארעם איך וועל דיר מער נישט רעע דערפאר וואָס מיין נפש איז יקר געווען אין דייַנע אויגן היום הזה. הנה, איך האָבּ זיך נאריש [סכל], און האָבּ שגה רבה מאֹד. 22 האָט זיך ענה דָוִד און האָט אמר: הנה איז דעם חֲנִית המלך, און זאָל איינער פון די נערים [פון שָאוּל] עבר, און אים לקח. 23 און ה' וועט שוב איטלעכן זיין צדקה און זיין אֱמֻנָה; ווארעם ה' האָט דיך הַיּוֹם נתן אין מיין יָד, און איך האָבּ נישט אבה צו שלח מיין יָד אויף דעם משיח פון ה'. 24 און הנה אַזוי ווי דייַן נפש איז געווען גדל אין מייַנע אויגן היום הזה, אַזוי זאָל מיין נפש זיין גדל אין די אויגן פון ה', אַז ער זאָל מיך נצל פון כּל צרה. 25 האָט שָאול אמר צו דָוִדן: ברך זאלסטו זיין, בני דָוִד; אי עשׂה וועסטו עשׂה אי יכל וועסטו יכל. און דָוִד איז הלך אויף זיין דֶּרֶךְ, און שָאול האָט זיך שוב צו זיין מקוֹם.