שמלא14

1 און עס איז געווען היוֹם, האָט יונָתן בּן שָאולן אמר צו דעם נַעַר, זיין נֹשֵׂא כלי: הלך! און לאמיר עבר צו דער מצב פון די פלשתים וואָס אויף יענער זייט; און זיין אָב האָט ער נישט נגד. 2 און שָאול איז ישב אין קצה גִבעָה אונטער דעם רמּוֹן וואָס אין מִגרון; און הָעָם וואָס מיט אים איז געווען ארום 600 איש. 3 און אַחִיָה בּן אחיטוב דעם אח פון איכבוד בּן פינחס בּן עֵלי דעם כהן פון ה' אין שִלוֹ, האָט נשׂא דעם אפוד. און הָעָם האָט נישט ידע אַז יונָתן איז הלך. 4 און צווישן די מעבּרוֹת וואָס יונָתן האָט בקש צו עבר צו דער מצב פון די פלשתים, איז געווען א שפּיץ פעלדז פון דער זייט און א שפיץ פעלדז פון דער אנדער זייט, און דער שֵם פון איינעם איז געווען בוֹצֵץ, און דער שֵם פון אנדערן סֶנֶה. 5 שפיץ האחד מצוּק פון צפון אקעגן מִכמָש, און איינער פון נֶגֶב אקעגן גֶבַע. 6 און יהוֹנָתָן האָט אמר צו דעם נַעַר, זיין נֹשֵׂא כלי: הלך! און לאמיר עבר צו דער מצב פון די דאזיקע ערלים. אפשר וועט ה' עשׂה פאר אונדז; ווארעם בּייַ ה' איז קיין מעצור נישטא צו ישע מיט רב אָדער מיט מעט. 7 האָט זיין נֹשֵׂא כלי צו אים אמר: עשׂה כּל וואָס אין דייַן לֵב; נטה! זיך; הנה, איך בין מיט דיר ווי נאָך דייַן לֵב. 8 האָט יונָתן אמר: הנה עבר מיר צו די אנשים, און מיר וועלן זיך גלה צו זיי; 9 אויב זיי וועלן אמר צו אונדז אַזוי: דמם! בּיז מיר נגע צו אייַך, וועלן מיר עמד אונדזער מקוֹם, און וועלן נישט עלה צו זיי; 10 אויב אָבער זיי וועלן אמר אַזוי: עלה! צו אונדז, וועלן מיר עלה , ווארעם ה' האָט זיי נתן אין אונדזער יָד. און דאָס וועט אונדז זיין דער אוֹת. 11 האָבּן זיי זיך ביידע גלה צו דער מצב פון די פלשתים, און די פלשתים האָבּן אמר: הנה! די עִברים יצא פון די חורים [חֹר] וואָס זיי האָבּן זיך דארטן חבא. 12 און די אנשים פון דער מצבה האָבּן זיך ענה צו יונָתן און זיין נֹשֵׂא כלי, און האָבּן אמר: עלה! צו אונדז, און מיר וועלן אייַך עפעס צו וויסן טאָן. האָט יונָתן אמר צו זיין נֹשֵׂא כלי: עלה! נאָך מיר, ווארעם ה' האָט זיי נתן אין דער יָד פון ישראל. 13 און יונָתן האָט עלה אויף זייַנע הענט און אויף זייַנע רגלים , און זיין נֹשֵׂא כלי נאָך אים. און זיי זייַנען נפל פאר יונָתנען, און זיין נֹשֵׂא כלי האָט מות הינטער אים. 14 און דער ערשטער מַכָּה וואָס יונָתן און זיין נֹשֵׂא כלי האָבּן נכה, איז געווען ארום 20 איש, אין ארום א האלבער מענה פון אן אקער שָׂדֶה. 15 איז געוואָרן א חֲרָדָה אין מַחֲנֶה אויפן שָׂדֶה, און צווישן כּל הָעָם ; די מצב און די משחית, אפילו זיי האָבּן חרד; און הָאָרֶץ האָט זיך רגז, און עס איז געוואָרן א חֲרָדָה פון אלוקים. 16 און די צֹפים [צפה] פון שָאולן אין גבעת-בנימין האָבּן ראה און הנה די המון מוג און הלך הֲלֹם. 17 האָט שָאול אמר צו הָעָם וואָס מיט אים: פקד אַקאָרשט נאָך, און ראה ווער איז הלך פון אונדז. האָבּן זיי פקד, און הנה יונָתן און זיין נֹשֵׂא כלי זייַנען נישטא. 18 האָט שָאול אמר צו אחִיהן: נגש דעם אָרון האלוקים; ווארעם דער אָרון האלוקים איז געווען אין יום ההוא מיט די בְּנֵי-יִשְראל. 19 און עס איז געווען, בעת שָאול האָט דבר מיט דעם כהן, איז דער המון וואָס אין מַחֲנֶה פון די פלשתים געוואָרן אלץ גרעסער און גרעסער. האָט שָאול אמר צום כהן: אסף דייַן יָד. 20 און שָאול און דאָס כּל הָעָם וואָס מיט אים האָבּן זיך זעק, און זיי זייַנען בוא צו דער מלחמה, און הנה חֶרֶב איש איז קעגן אנדערן מהומה גדוֹלה מאֹד. 21 און די עִברים וואָס זייַנען געווען מיט די פלשתים אַזוי ווי פריער, די וואָס זייַנען עלה מיט זיי אין מַחֲנֶה רונד ארום, זיי אויך היה מיט ישראל וואָס מיט שָאולן און יונָתנען. 22 און כּל איש ישראל וואָס האָבּן זיך חבא אין דעם הר אפריִם, האָבּן שמע אַז די פלשתים זייַנען נוס, און זיי אויך האָבּן זיי דבק אין דער מלחמה. 23 און ה' האָט ישע ישראל אין יום ההוא. און די מלחמה איז עבר בּיז בּית-אָוֶן. 24 און די איש ישראל זייַנען געווען נגשׂ אין יום ההוא, אָבער שָאול האָט אָלָה הָעָם, אַזוי צו אמר: ארוּר דער איש וואָס וועט אכל לֶחֶם בּיזן עֶרֶב, ווען איך וועל זיך האָבּן נוקם געווען אָן מייַנע פייַנט! און דאָס כּל הָעָם האָט נישט טעם קיין לֶחֶם. 25 און דאָס כּל הָאָרֶץ איז בוא אין וואלד; און דבש איז געווען אויפן פּני השָׂדֶה. 26 און ווי הָעָם איז בוא אין וואלד, און הנה א הֵלֶך פון דבש, אָבער קיינער האָט נישט נשׂג זיין יָד צו זיין פֶּה, ווארעם הָעָם האָט יָרֵא געהאט פאר דער שבועה. 27 אָבער יונָתן האָט נישט שמע ווי זיין אָב האָט שבע הָעָם, און ער האָט שלח דעם שפיץ פון דעם מַטֶּה וואָס אין זיין יָד, און האָט אים טבל אין דעם יערה פון דבש, און שוב זיין יָד צו זיין פֶּה, און זייַנע אויגן האָבּן אור. 28 האָט זיך ענה אן איש פון הָעָם , און האָט אמר: שבע האָט אָבִיךָ שבע הָעָם, אַזוי צו אמר: ארוּר דער איש וואָס וועט הַיּוֹם אכל לֶחֶם! דעריבער איז הָעָם עוף. 29 האָט יונָתן אמר: עכר האָט אָבִי הָאָרֶץ; ראה! נא, ווי מייַנע אויגן האָבּן אור, ווייַל איך האָבּ טעם א ביסל פון דעם דאזיקן דבש. 30 הַיּוֹם ווי שוין אַז אכל וואלט אכל הָעָם פון דעם שלל פון זייַנע פייַנט וואָס ער האָט מצא? צי וואלט נישט אצונד דער מַכָּה צווישן די פלשתים געווען נאָך גרעסער? 31 און זיי האָבּן נכה אין יום ההוא צווישן די פלשתים פון מִכמָש בּיז אילון, און הָעָם איז געוואָרן עוף מאֹד. 32 און הָעָם האָט זיך עיט צום שלל , און זיי האָבּן לקח צֹאן און בקר און יונגע, און האָבּן שחט אויף דער אֶרֶץ, און הָעָם האָט אכל מיטן דָּם. 33 האָט מען נגד שָאולן, אַזוי צו אמר: הנה! הָעָם חטא צו ה', צו אכל מיטן דָּם. האָט ער אמר: איר האָט בגד; גלל היוֹם צו מיר א אבן גדול. 34 און שָאול האָט אמר: פוץ זיך צווישן עַם , און איר זאלט אמר צו זיי: נגש צו מיר איטלעכער זיין שוֹר, און איטלעכער זיין שֶׂה , און איר זאלט שחט דאָ און אכל, און איר זאלט נישט חטא צו ה', צו אכל מיטן דָּם. האָט דאָס כּל הָעָם נגש איטלעכער זיין שוֹר מיט זיין יָד יענע לָיְלָה; און זיי האָבּן דארטן שחט. 35 און שָאול האָט בנה א מזבח צו ה'. דאָס איז געווען דער ערשטער מזבח וואָס ער האָט בנה צו ה'. 36 און שָאול האָט אמר: לאמיר ירד נאָך די פלשתים בּייַ לָיְלָה, און בּזז צווישן זיי בּיזן אוֹר פון בֹקֶר, און לאמיר נישט שאר פון זיי אן איש. האָבּן זיי אמר: כּל וואָס איז טוֹב אין דייַנע אויגן, עשׂה! האָט דער כהן אמר: לאמיר קרב אַהער צו האלוקים. 37 און שָאול האָט שאל בּייַ אלוקים: זאָל איך ירד נאָך די פלשתים? וועסטו זיי נתן אין דער יָד פון ישראל? אָבער ער האָט אים נישט ענה אין יום ההוא. 38 האָט שָאול אמר: נגש! אַהער, כּל פּנוֹת [פנה] הָעָם , און ידע! און ראה! וואָס היה די דאזיקע חַטָּאת הַיּוֹם? 39 ווארעם חי ה' וואָס ישע ישראל, אפילו ווען דאָס איז אין בְנִי יונָתנען, אַז מות מוז ער מות! אָבער קיינער פון כּל הָעָם האָט אים נישט ענה. 40 האָט ער אמר צו כּל ישראל: איר וועט היה אויף איין זייט, און איך און בני יונָתן וועלן היה אויף דער אנדער זייט. האָט הָעָם אמר צו שָאולן: וואָס איז טוֹב אין דייַנע אויגן, עשׂה. 41 האָט שָאול אמר צו ה' אלֹקֵי ישראל: יהב! די תמים. זייַנען לכד געוואָרן יונָתן און שָאול, און הָעָם איז יצא. 42 האָט שָאול אמר: נפל! צווישן מיר און צווישן בני יונָתן; און יונָתן איז לכד געוואָרן. 43 האָט שָאול אמר צו יונָתנען: נגד מיר וואָס דו האסט עשׂה . האָט אים יונָתן נגד און האָט אמר: טעם האָבּ איך טעם מיטן שפיץ פון דעם מַטֶּה וואָס אין מיין יָד א ביסל דבש. אָט בין איך; לאמיך מות. 44 האָט שָאול אמר: זאָל אלוקים עשׂה אַזוי און נאָך מער, אַז מות מוזטו מות, יונָתן! 45 האָט הָעָם אמר צו שָאולן: זאָל יונָתן מות, דער וואָס האָט עשׂה די דאזיקע גרויסע ישועה אין ישראל? חלילה! חי ה', אויב א האָר פון זיין קאָפּ וועט נפל צו דער ארצה! ווארעם מיט אלוקים האָט ער דאָס עשׂה היום הזה. און הָעָם האָט פדה יונָתנען, און ער איז נישט מות. 46 און שָאול איז עלה פון הינטער די פלשתים, און די פלשתים זייַנען הלך צו זייער מקוֹם. 47 און שָאול האָט לכד די מלוכה איבער ישראל, און ער האָט לחם רונד ארום מיט כּל זייערע פייַנט, מיט מואב, און מיט בני-עמון, און מיט אדום, און מיט די מלכים פון צוֹבה, און מיט די פלשתים; און אומעטום ווי ער פלעגט זיך פנה, פלעגט ער זיי רשע. 48 און ער האָט עשׂה חיל, און האָט נכה עַמָלֵק, און נצל געווען ישראל פון דער יָד פון זיין שסה. 49 און בני שאול זייַנען געווען יונָתן, און יִשוִי, און מַלכישועַ; און די שֵמוֹת פון זייַנע 2 בנוֹת זייַנען געווען: דער שֵם פון דער בכירה, מֵרַב, און דער שֵם פון דער קלענערער מִיכל. 50 און דער שֵם פון אֵשֶת שאול איז געווען אַחינוֹעם בת אַחימַעַצן; און דער שֵם פון זיין שׂר צָבָא אַבינֵר בּן נֵר, דָוִד שאול. 51 אי קיש דער אָב פון שָאולן, אי נֵר דער אָב פון אַבנרן, איז געווען בּן אַביאֵלן. 52 און די מלחמה אויף די פלשתים איז געווען חזקה כּל יְמֵי שָאולן. און ווי שָאול פלעגט ראה עמעץ אן איש גִבור, אָדער עמעץ א בּן חיל, אַזוי האָט ער אים אסף צו זיך.