מלכא17

1 און אֵלִיָהוּ דער תִשבי, פון תּשבי גלעד, האָט אמר צו אַחאבן: אַזוי ווי חי ה' אֱלֹקֵי ישראל וואָס איך עמד פאַר אים, אויבּ אין די דאָזיקע שָנִים וועט זיין טוי און מָטָר, סייַדן לויט מיין דבר! 2 און דאָס דבַר-ה' איז געווען צו אים, אַזוי צו אמר: 3 הלך! פון דאַנען, און זאָלסט זיך פנה קיין מזרח, און זיך סתר בּייַ דעם נָחַל כרית וואָס פאַרן ירדן. 4 און עס וועט זיין: פון דעם נָחַל וועסטו שתה, און די עֹרְבים [עֹרב] האָבּ איך צוה דיך דאָרטן צו כִּלְכֵּל [כול]. 5 איז ער הלך און האָט עשׂה אַזוי ווי דאָס דבר-ה'; און ער איז הלך און האָט זיך ישב בּייַם נָחַל כרית וואָס פאַרן ירדן. 6 און די עֹרבים פלעגן אים ברענגען לֶחֶם און בָּשָׂר אין דער בוקר, און לֶחֶם און בָּשָׂר אין עֶרב; און פון נָחַל פלעגט ער שתה. 7 און עס איז געווען מִקֵּץ ימים, איז דער נָחַל יבש געוואָרן, ווייַל עס איז נישט געווען קיין גֶשֶם אין הָאָרֶץ. 8 איז דאָס דבר-ה' געווען צו אים, אַזוי צו אמר: 9 קוּם! הלך! קיין צָרפתה וואָס פון צידון, און זאָלסט דאָרטן ישב ; הנה! איך האָבּ דאָרטן צוה אַן אִשָּה אַן אלמנה דיך צו כִּלְכֵּל [כול]. 10 און איז ער קום און איז הלך קיין צָרפתה. און ווי ער איז בוא אין פתח פון עִיר, און הנה אַן אִשָּה אַן אלמנה קושש [קשש] דאָרטן עצים. האָט ער קרא צו איר און האָט אמר: ברענג מיר, נָא, אַ ביסל מַיִם אין אַ כלי, כדי איך זאָל שתה. 11 און ווי זי איז הלך צו ברענגען, אַזוי האָט ער זי קרא און אמר: ברענג מיר, נָא, אַ שטיקל לֶחֶם אין דייַן יָד. 12 האָט זי אמר: אַזוי ווי חי ה' אֱלֹקֶיךָ, אויבּ איך האָבּ א מָעוֹג, אָבער בּלויז אַ האנטפול קֶמַח אין כַּד, און א ביסל שֶמֶן אין צַפַּחַת! און הנני קשש איך 2 עצים, און איך וועל בוא און וועל עס עשׂה פאַר מיר און בְּנִי, און מיר וועלן עס אכל; דערנאָך וועלן מיר מות. 13 האָט אֵלִיָהוּ צו איר אמר: זאָלסט נישט ירא האָבּן; בוא! עשׂה אַזוי ווי דייַן דבר, אָבער עשׂה מיר דערפון אַ עֻגָה קְטַנָּה צוערשט, און יצא מיר; און פאַר דיר און פאַר בְּנֵךְ וועסטו עשׂה צולעצט. 14 וואָרעם אַזוי האָט אמר ה' אֱלֹקֵי ישראל : דער כַּד הַקֶמַח וועט נישט כלה, און דער צפּחת פון שֶמֶן וועט נישט חסר ווערן, בּיז דעם יוֹם וואָס ה' נתן גֶשֶם אויפן פּני האדמה. 15 איז זי הלך און האָט עשׂה אַזוי ווי דאָס דבר פון אֵלִיָהון, און זי און ער און איר בּית האָבּן געהאַט צו אכל ימים. 16 דער כַּד הַקֶמַח איז נישט כלה, און דער צפּחת הַשֶמֶן איז נישט חסר געוואָרן, אַזוי ווי דאָס דבר-ה' וואָס ער האָט דבר דורך אֵלִיָהון. 17 און עס איז געווען נאָך די דאָזיקע דברים, איז חלה געוואָרן בּן הָאשָּה, דער בעלת-הבּית, און זיין חֳלִי איז געווען חזק מְאֹד, בּיז אין אים איז מער נשמה נישט יתר. 18 האָט זי אמר צו אֵלִיָהון: מַה לִּי וָלָךְ, אִיש האלוקים? ביסטו בוא צו מיר צו זכר מייַנע עֲוון , און צו מות בְּנִי? 19 האָט ער צו איר אמר: נתן מיר בְּנֵךְ. און ער האָט אים לקח פון איר חֵיק, און האָט אים עלה אין דער עֲלִיָּה וואָס ער האָט דאָרטן ישב, און האָט אים שכב אויף זיין מִטָּה. 20 און ער האָט קרא צו ה' און האָט אמר: ה' אֱלֹקָי, צי אויך דער אלמנה וואָס איך זיך גור בּייַ איר, האָסטו הֲרֵעוֹת [רעע] צו מות בְּנָהּ? 21 און ער האָט זיך מדד איבּער דעם יֶלֶד 3 מאָל, און האָט קרא צו ה' און האָט אמר: ה' אֱלֹקָי, זאָל, נָא, די נפש פון דעם דאָזיקן יֶלֶד שוב אין זיין קרב. 22 און ה' האָט שמע צו דעם קוֹל פון אֵלִיָהון, און די נפש פון דעם יֶלֶד האָט זיך שוב אין זיין קרב, און ער האָט חיה. 23 און אֵלִיָהוּ האָט לקח דאָס יֶלֶד, און האָט עס ירד פון הָעֲלִיָּה [אויבערשטוב] אין בּית, און האָט עס נתן צו אִמּוֹ; און אֵלִיָהוּ האָט אמר: ראה! חי בְּנֵךְ 24 האָט די אִשָּה אמר צו אֵלִיָהון: אַצונד זֶה ידע איך אַז דו ביסט אִיש אלוקים, און דאָס דבר-ה' אין דייַן פֶּה איז אמת.