מלכא18

1 און עס איז געווען נאָך ימים רבּים, איז דאָס דבר-ה' געווען צו אֵלִיָהון אויפן 3טן שָנָה, אַזוי צו אמר: הלך! ווייַז זיך פאַר אחאבן, און איך וועל נתן מָטָר אויפן פּני האדמה. 2 איז אֵלִיָהוּ הלך זיך ווייַזן פאַר אַחאבן. און דער רָעָב איז געווען חזק אין שומרון. 3 און אַחאב האָט קרא עוֹבדיָהון וואָס איבערן הבּית; און עוֹבדיָהו האָט יָרֵא ה' מְאֹד; 4 און עס איז געווען, אַז אִזֶבל האָט כרת די נביאים פון ה', האָט עוֹבדיָהו לקח 100 נביאים, און האָט זיי חבא צו 50 אִיש אין אַ מְעָרָה, און האָט זיי כול מיט לֶחֶם און מיט מַיִם 5 און אַחאב האָט אמר צו עוֹבדיָהו: הלך! דורכן הָאָרֶץ בּייַ כּל מַעְיָן המַיִם און בּייַ כּל הנחלים [נחל]; אפשר וועלן מיר מצא חציר, און מיר וועלן נחיה [חיה] די סוּס און די פֶּרֶד, אַז מיר זאָלן נישט כרת די בהמות. 6 האָבּן זיי זיך חלק הָאָרֶץ, כדי צו עבר דורך דעם: אַחאב איז הלך אַליין אין זיין דֶּרֶךְ, און עוֹבדיָהו איז הלך אַליין אין אַן אַנדער דֶּרֶךְ. 7 און ווי עוֹבדיָהו איז געווען אין דֶּרֶךְ, און הנה אֵלִיָהוּ קרא אים. האָט ער אים נכר, און ער איז נפל אויף זיין פנים, און האָט אמר: ביסט דו דאָס, אֲדֹנִי אֵלִיָהוּ? 8 האָט ער צו אים אמר: איך; הלך! אמר! דייַן אדון: הנה אֵלִיָהוּ! 9 האָט ער אמר: וואָס האָבּ איך חטא, אַז דו ווילסט נתן דייַן עֶבֶד אין יָד אַחאב, מיך צו מות? 10 אַזוי ווי חי ה' אֱלֹקֶיךָ, אויבּ עס איז דאָ אַ גּוֹי אָדער אַ מַמְלָכָה, וואָס אֲדֹנִי האָט נישט שלח אַהין דיך צו בקש! און אַז זיי האָבּן אמר: נישטא, האָט ער השביע [שבע] דאָס מַמְלָכָה און גּוֹי, אַז מע האָט דיך נישט מצא. 11 און אַצונד זאָגסטו: הלך! אמר! דייַן אדון: הנה! אֵלִיָהוּ! 12 און עס וועט זיין, ווי איך וועל הלך פון דיר, אַזוי וועט דער רוּחַ ה' דיך נשׂא, איך ידע נישט וווהין, און אַז איך וועל בוא נגד אַחאבן, און ער וועט דיך נישט מצא, וועט ער מיך הרג; און דייַן עֶבֶד ירא ה' פון מיין נְעוּרִים אָן. 13 איז נישט נגד געוואָרן צו אֲדֹנִי וואָס איך האָבּ עשׂה ווען אִזֶבל האָט הרג די נביאים פון ה', ווי איך האָבּ חבא 100 אִיש פון די נביאים צו 50 אִיש אין א מערה, און האָבּ זיי כול מיט לֶחֶם און מיט מַיִם? 14 און אַצונד זאָגסטו: הלך! אמר! דייַן אדון: הנה! אֵלִיָהוּ; און ער וועט מיך הרג. 15 האָט אֵלִיָהוּ אמר: אַזוי ווי חי ה' צבָאות וואָס איך עמד פאַר אים, אַז הַיּוֹם וועל איך זיך ווייַזן פאַר אים! 16 איז עוֹבדיָהו הלך צו אַנטקעגן אַחאבן, און האָט אים נגד; און אַחאב איז הלך צו אַנטקעגן אֵלִיָהון. 17 און עס איז געווען, ווי אַחאב האָט ראה אֵלִיָהון, אַזוי האָט אַחאב צו אים אמר: ביסט דו דאָס, עֹכר [עכר] ישראל? 18 האָט ער אמר: נישט איך האָבּ עכר ישראל, אָבער דו און דייַן בּית אָבִיךָ, מיט וואָס איר האָט עזב די מצות ה', און ביסט הלך נאָך די בַעַלים. 19 און אַצונד, שלח קבץ אייַן צו מיר כּל ישראל אויפן הַר כַרמל, און די 450 נביאים פון בַעַל, און די 400 נביאים פון דער אַשֵרָה, וואָס אכל בּייַם טיש פון אִזֶבלען. 20 האָט אַחאב שלח צווישן כּל בּני ישראל, און האָט קבץ די נביאים אויפן הַר כַרמל. 21 און אֵלִיָהוּ האָט נגש צום כּל העם , און האָט אמר: עַד מָתַי וועט איר פסח אויף 2 סְעִיפָה? אויבּ ה' איז האלוקים, הלך נאָך אים, און אויבּ בַעַל, הלך נאָך אים. און הָעָם האָט אים אַ דבר נישט ענה. 22 האָט אֵלִיָהוּ אמר צו הָעָם: איך אַליין בין יתר אַ נביא צו ה', און די נביאים פון בַעַל זייַנען 450 אִיש. 23 טאָ זאָל מען אונדז נתן 2 פָּרִים; און זאָלן זיי זיך בחר 1 פָּר, און אים נתח און שום אויפן האָלץ, און אֵש זאָלן זיי נישט שום. און איך וועל עשׂה דעם אנדער פָּר, און נתן אויפן האָלץ, און אֵש וועל איך נישט שום. 24 און איר וועט קרא צו דעם שֵם פון אלֹקֵיכֶם, און איך וועל קרא צו דעם שֵם פון ה'; און עס וועט זיין, דער האלוקים וואָס וועט ענה מיט אֵש, ער איז האלוקים. האָט זיך ענה דאָס כּל הָעָם און האָט אמר: טוֹב הדבר! 25 האָט אֵלִיָהוּ אמר צו די נביאים פון בַעַל: בחר אייַך 1 פָּר, און אִשָּה אים צוערשט, וואָרעם איר זייט הרבים; און קרא צו דעם שֵם פון אלֹקֵיכֶם, און אֵש זאָלט איר נישט שום. 26 האָבּן זיי לקח דעם פָּר וואָס מע האָט זיי נתן און זיי האָבּן אים עשׂה, און האָבּן קרא צו דעם שֵם פון בַעַל, פון בּוקר ביזן צהרים, אַזוי צו אמר: בַעַל, ענה אונדז! אָבער קיין קוֹל און קיין ענה. ווי זיי האָבּן פסח ארום דעם מִזְבֵחַ וואָס מע האָט עשׂה. 27 און עס איז געווען אין צהרים, האָט אֵלִיָהוּ התל פון זיי, און ער האָט אמר: קרא! אויף א קוֹל גדול, וואָרעם ער איז אן אלוקים; ער האָט זיך שִׂיחַ, אָדער ער איז שִׂיג, אָדער ער איז אין דֶּרֶךְ; אפשר יָשֵן ער, און וועט זיך יקץ . 28 און זיי האָבּן קרא אויף אַ קוֹל גָדוֹל, און האָבּן זיך גדד, אַזוי ווי זייער משפּט, מיט חרבָוֹת און מיט רמחים [רֹמַח], בּיז דָּם האָט זיך שפך אויף זיי. 29 און עס איז געווען, אַז דער צהרים איז אַריבער, האָבּן זיי נבא בּיז ווען מע ברענגט אויף דעם עֶרֶב-מִנְחָה, אָבער קיין קוֹל און קיין ענה און קיין קֶשֶב. 30 האָט אֵלִיָהוּ אמר צום כּל העם : נגש! צו מיר. האָט דאָס כּל הָעָם נגש צו אים, און ער האָט רפא דעם מִזְבֵחַ ה' הֶהָרוּס [הרס]. 31 און אֵלִיָהוּ האָט לקח 12 שטיינער אַזוי ווי די צאָל פון די שבטים פון בּני-יעקב, וואָס דאָס דבר-ה' איז געווען צו אים, אַזוי צו אמר: ישראל זאָל זיין שְמֶךָ. 32 און ער האָט בנה פון די שטיינער אַ מִזְבֵחַ צו דעם שֵם פון ה', און האָט עשׂה אַ תְּעָלָה, גָדוֹל ווי פאַר 2 סְאָה זריעה, רונד אַרום מִזְבֵחַ. 33 און ער האָט ערך דאָס האָלץ, און נתח דעם פָּר, און שום אויפן האָלץ. 34 און ער האָט אמר: מלא! 4 כדּים [כַּד] מיט מַיִם, און יצק אויף דעם עוֹלָה און אויפן האָלץ. און ער האָט אמר: שָנָה! און זיי האָבּן שָנָה. האָט ער אמר: שלש! און זיי האָבּן עס שלש! 35 און הַמַּיִם איז הלך רונד אַרום מִזְבֵחַ; און אויך דעם תְּעָלָה האָט ער מלא מיט מַיִם. 36 און עס איז געווען ווען מע עלה אויף דעם עֶרֶב-מִנְחָה, האָט אֵלִיָהוּ הנביא נגש און האָט אמר: ה' דו אלוקֵי אברהם, יצחק, און ישראל, זאָל הַיּוֹם באַוווסט ווערן אַז דו ביסט אלוקים אין ישראל, און איך בין דייַן עֶבֶד, און דורך דבריךָ האָבּ איך עשׂה כּל די דאָזיקע דברים. 37 ענה! מיר, ה', ענה! מיר. און זאָל דאָס דאָזיקע עם ידע אַז דו ה' ביסט האלוקים; אַזיסט סבב זייער לֵב אַהינטער. 38 איז נפל אֵש ה', און האָט אכל דאָס עוֹלָה, און דאָס האָלץ, און די שטיינער, און די עפר און הַמַּיִם אין תְּעָלָה האָט עס לחך. 39 און דאָס כּל העם האָט ראה, און זיי זייַנען נפל אויף זייער פנים, און האָבּן אמר: ה' הוּא האלוקים! ה' הוא האלוקים! 40 האָט אֵלִיָהוּ צו זיי אמר: תפשׂ די נביאים פון בַעַל; קיינער זאָל נישט מלט ווערן פון זיי. האָבּן זיי זיי תפשׂ, און אֵלִיָהוּ האָט זיי ירד צום נָחַל קישון, און האָט זיי דאָרטן שחט. 41 און אֵלִיָהוּ האָט אמר צו אַחאבן: עלה! אכל! און שתה! וואָרעם עס איז אַ קוֹל פון הֲמוֹן הַגֶשֶם. 42 איז אַחאב עלה צו אכל און צו שתה. און אֵלִיָהוּ איז עלה אויפן ראש הַכַרְמֶל, און האָט זיך גהר צו ארצה, און שום זיין פנים צווישן זייַנע בֶּרֶךְ. 43 און ער האָט אמר צו זיין נער: עלה! נָא נבט! דֶּרֶךְ ים. איז ער עלה און האָט נבט, און ער האָט אמר: נישטא גאָרנישט. האָט ער אמר: שוב!, 7 מאָל. 44 און עס איז געווען אויפן 7טן מאָל, האָט ער אמר: הנה, אַן עָב קְטַנָּה אַזוי ווי די יָד פון אַן אִיש עלה פון ים. האָט ער אמר: עלה! אמר צו אַחאבן: אסר! און ירד! כדי דער גֶשֶם זאָל דיך נישט עצר! 45 און עס איז געווען, איידער וואָס ווען איז דער שָמַיִם שוואַרץ [קדר] געוואָרן פון עבים [עָב] און רוּחַ, און עס איז געוואָרן אַ גֶשֶם גדוֹל. און אַחאב האָט זיך רכב, און איז הלך קיין יזרעאל. 46 און די יָד ה' איז געווען אויף אֵלִיָהון, און ער האָט שנס זייַנע לענדן, און איז רוץ פאַרויס פאַר אַחאבן בּיז וווּ דו בוא קיין יזרעאל.