STRONGS NT 4679: σοφίζω

σοφίζω: 1 aorist infinitive σοφίσαι; (σοφός);

1. to make wise, teach: τινα, 2 Timothy 3:15 (Psalm 18:8 (); ἐσόφισάς με τήν ἐντολήν σου, Psalm 118:98 (); οὔτε τί ναυτιλιης σεσοφισμενος, οὔτε τί νηῶν, Hesiod, Works, 647).

2. Middle in Greek writings from Herodotus down, mostly as a deponent, to become wise, to have understanding (ἐσοφίσατο ὑπέρ πάντας ἀντρωπους, 1 Kings 4:27(31); add, Ecclesiastes 2:15, etc.; frequent in Sir.); to invent, play the sophist; to devise cleverly or cunningly: perfect passive participle σεσοφίσμενοι μυθοι, 2 Peter 1:16. (Compare: κατασοφίζομαι.)

εσοφισάμην εσόφισάς εσοφίσατο σεσοφισμενοις σεσοφισμένοις σοφίζου σοφίζουσα σοφισαι σοφίσαι σοφισθήσεται σοφισθήσομαι σοφίσθητε σοφιστάς sesophismenois sesophisménois sophisai sophísaiInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts