שפט13

1 און די בני ישראל האבן יסף עשׂה וואס איז רע אין די אויגן פון ה', און ה' האט זיי נתן אין דער יָד פון די פלִשתים 40 שָנָה. 2 און עס איז געווען אן איש פון צרעה, פון דער משפחה פון דָן, וואס שמוֹ איז געווען מנוח; און זיין אִשָּה איז געווען עקר, און האט נישט ילד . 3 האט מלאך ה' זיך באוויזן צו דער אִשָּה, און האט צו איר אמר: הנה נא, דו ביסט עקר, און האסט נישט ילד ; אבער וועסט הרה ווערן, און וועסט ילד בן. 4 און אצונד, שמר זיך נא, און זאלסט נישט שתה ווייַן אדער שֵכָר, און נישט אכל קיין טָמֵא. 5 ווארעם זע, דו ווערסט הרה, און ילד בן; און א מוֹרה זאל נישט עלה אויף זיין קאפ, ווארעם א נזיר אלוקים זאל דער נער זיין פון בֶּטֶן אן; און ער וועט חלל צו ישע ישראל פון דער יָד פלִשתים. 6 און די אִשָּה איז בוא און האט אמר צו איר איש, אזוי צו אמר: אן איש האלוקים איז בוא צו מיר, און זיין אויסזען איז געווען אזוי ווי דאס אויסזען פון א מלאך האלוקים, נוֹרא [ירא] מאד; און נישט איך האב אים שאל פון וואנען ער איז, און נישט ער האט מיר נגד שמוֹ . 7 אבער ער האט צו מיר אמר: זע, דו ווערסט הרה, און ילד בן; און אצונד, זאלסטו נישט שתה ווייַן אדער שֵכָר, און נישט עסן קיין טֻמְאָה, ווארעם א נזיר אלוקים זאל דער נער זיין פון בֶּטֶן אן בּיז זיין יוֹם מות . 8 האט מנוח עתר געווען צו ה', און האט אמר: אדוֹני, זאל דער איש האלוקים, וואס דו האסט שלח , ווידער בוא צו אונדז, אונדז לערנען וואס מיר זאלן עשׂה צו דעם נער וואס וועט ילד ווערן. 9 און האלוקים האט שמע צו דעם קוֹל פון מנוחן, און דער מלאך האלוקים איז ווידער בוא צו דער אִשָּה, ווי זי איז ישב אין שָׂדֶה; און מנוח איר איש איז נישט געווען לעבן איר. 10 האט די אִשָּה מהר און איז רוץ, און האט נגד איר איש, און האט צו אים אמר: הנה האט זיך באוויזן צו מיר דער איש וואס איז בוא צו מיר אין יענעם טאג. 11 איז מנוח קום , און איז הלך נאך זיין אִשָּה, און ער איז בוא צו דעם איש, און האט צו אים אמר: ביסט דו דער איש וואס האט דבר צו דער אִשָּה? האט ער אמר: איך. 12 האט מנוח אמר: אצונד אז דייַן דבר וועט בוא, וואס זאל זיין דער משפט מיטן נער, און וואס זיין מעשֵׂה צו אים? 13 האט מלאך ה' אמר צו מנוחן: פון כל וואס איך האב אמר דער אִשָּה, זאל זי זיך זיין שומר איבער. 14 פון כל וואס יצא פון גֶּפן, זאל זי נישט עסן, און ווייַן און שֵכָר זאל זי נישט שתה, און קיין טֻמְאה זאל זי נישט עסן; כל וואס איך האב איר צוה זאל זי שמר. 15 האט מנוח אמר צו מלאך ה': לאמיר, נא, דיך עצר, און מיר וועלן עשׂה פאר דיר א גדי עזים. 16 האט מלאך ה' אמר צו מנוחן: אפילו דו וועסט מיך עצר, וועל איך נישט עסן פון דייַן לחם; אויב אבער דו ווילסט עשׂה עוֹלָה, זאלסטו עס עלה צו ה'. ווארעם מנוח האט נישט ידע אז דאס איז מלאך ה'. 17 און מנוח האט אמר צו דעם מלאך ה': וואס איז דייַן שֵם, כדי אז דייַן דבר וועט בוא, זאלן מיר דיר כבד. 18 האט דער מלאך ה' צו אים אמר: לָמָּה דען שאל אויף מיין שֵם, אז ער איז פלאי ? 19 האט מנוח לקח דאס גדי העזים און דאס מנחה, און האט עלה אויף דעם צוּר פאר ה'; און מפלא עשׂה, און מנוח און זיין אִשָּה האבן ראה. 20 ווארעם עס איז געווען, ווי די לַהַב איז עלה פון מזבח צום הימל, אזוי איז דער מלאך ה' עלה מיט דער לַהַב פון מזבח . און מנוח און זיין אִשָּה האבן דאס ראה, און זיי זייַנען נפל אויף זייער פנים צו דער ארצה. 21 און מלאך ה' האט זיך מער נישט באוויזן צו מנוחן און צו זיין אִשָּה. דעמאלט האט מנוח ידע, אז דאס איז געווען מלאך ה' . 22 און מנוח האט אמר צו זיין אִשָּה: מות וועלן מיר מות, ווארעם אלוקים האבן מיר ראה. 23 האט זיין אִשָּה צו אים אמר: אז ה' וואלט אונדז חפץ מות, וואלט ער נישט לקח פון אונדזער יָד אן עוֹלָה און א מנחה, און וואלט אונדז נישט באוויזן דאס אלץ, און וואלט אונדז אצונד נישט שמע כּזֹאת. 24 און די אִשָּה האט ילד בֵּן, און זי האט קרא שמוֹ שמשון. און דער נער איז גדל, און ה' האט אים ברך. 25 און דער רוּחַ ה' האט חלל צו פעם אין אים, אין מַחֲנֶה-דָן, צווישן צרעה און צווישן אשתאול.