יהו20

1 און ה' האט דבר צו יהוֹשעַ אזוי צו אמר: 2 דבר! צו די בְּנֵי ישראל, אזוי צו אמר: נתן! פאר אייַך די ערים פון מקלט וואס איך האב אייַך דבר דורך משהן, 3 אויף צו נוס אהין, פאר דעם רוֹצֵחַ וואס נכה א נפש דורך א שגגה, אָן א כּוונה; און זיי זאלן אייַך זיין פאר מקלט פון דעם גֹאל הַדם. 4 און ער זאל נוס אין 1 פון די דאזיקע ערים, און זיך עמד אין פתח פון שער העיר, און דבר אין די אוזנים פון די זקנים פון יענער עִיר זייַנע דבר, און זיי זאלן אים אסף צו זיך אין דער עִיר, און אים נתן א מקום, און ער זאל ישב בּייַ זיי. 5 און אז דער גֹאל הַדם וועט אים רדף, זאלן זיי נישט סגר דעם רוֹצֵחַ אין זיין יָד, ווארעם אן א כּוונה האט ער נכה זיין רֵעַ, און ער איז אים נישט געווען א שוֹנא פריער. 6 און ער זאל ישב אין יענער עִיר, ביז ער עמד זיך פאר דער עדה צום משפט, ביז דעם מות פון דעם כֹהן-גָדול וואס וועט זיין אין יענע טעג; דעמאלט מעג דער רוֹצֵחַ זיך שוב, און בוא אין זיין עִיר, און אין זיין בית אין דער עִיר וואס ער איז פון דארטן נוס. 7 האָבּן זיי קדש קֶדש אין גָליל, אין דעם הר פון נפתלי, און שכֶם אין דעם הר פון אפרים, און קִריַת-ארבע -- דאס איז חֶברוֹן -- אין דעם הר פון יהודה. 8 און פון יענער זייט יַרדן, בּייַ יריחו צו מזרח, האָבּן זיי נתן בצֶר אין מדבר אין דעם מישוֹר, פון שבט ראובן, און ראמוֹת אין גִלעָד, פון שבט גָד, און גוֹלָן אין בשָן, פון שבט מנשה. 9 דאס זייַנען געווען די באשטימטע ערים פאר כּל בְּנֵי ישראל, און פאר דעם גֵּר וואס גור זיך אויף צווישן זיי; אויף צו נוס אהין, פאר כּל וואס נכה א נפש דורך א שגגה; כדי ער זאל נישט מות דורך דער יָד פון דעם גֹאל הַדם, איידער ער עמד זיך פאר דער עדה.