איוב14

1 אָדָם, ילד פוּן אִשָּה, האָט קצר ימים אוּן שׂבע רגז. 2 ווי אַ ציץ ער יצא אוּן ווערט מלל, אוּן ער ברח ווי אַ צל אוּן עמד נישט. 3 אוּן אויף אַזעלכן האַלטסטוּ פקח דייַנע אויגן? אוּן מיך ווילסטוּ ברענגען צום מִשְפָּט מיט דיר? 4 ווער קען נתן טהור פוּן טָמֵא? לֹא אחד . 5 אויבּ זייַנע טעג זייַנען חרץ, די מִסְפַּר פוּן זייַנע חדשים איז בּייַ דיר, חק האָסטוּ אים עשׂה וואָס ער קען נישט עבר, 6 שעה זיך פוּן אים, כדי ער זאָל חדל, בּיז ער וועט רצה ווי אַ שׂכיר זייַן יוֹם. 7 וואָרעם פאַר אַן עֵץ איז דאָ אַ תקוה; אַז ער ווערט כרת, החליף [חלף] ער זיך ווידער, אוּן זייַן יונקת חדל נישט. 8 אַז אַלט אין הָאָרֶץ ווערט זייַן שֹׁרֶש , אוּן אין עָפָר מות זייַן גֶּזַע, 9 פוּן רֵיח פוּן מַיִם פרח ער, עשׂה קציר כמו נטע. 10 אָבּער גבר מות אוּן חלש, אוּן גוע דער אדם, אוּן וווּ איז ער? 11 מַיִם אזל פוּן ים, אוּן נָהָר ווערט החריב [חרב] אוּן יבש; 12 אוּן איש שכב זיך אוּן קום נישט; בּיז קיין שָמַיִם וועט נישט זייַן וועלן זיי זיך נישט קיץ , אוּן נישט עור פוּן זייער שנה. 13 ווען דו וואָלסט מיך אין שְאוֹל צפן, מיך סתר בּיז דייַן אף וועט שוב, מיר שית אַ חֹק, אוּן זיך זכר אָן מיר! 14 אַז אַ גבר מות, וועט ער דען חיה ווערן? כּל יְמֵי מייַן צבא וואָלט איך יחל בּיז מייַן חליפה וועט בוא. 15 וואָלסט קרא, אוּן איך וואָלט דיר ענה, ווען דו וואָלסט כסף צו דעם מַעֲשֵׂה פוּן דייַנע ידים . 16 אָבּער אַצונד דו ספר מייַנע צעד, וואַרטסט צומאָל נישט אויף מייַן חטאת. 17 פאַרחתמעט אין אַ צרור איז מייַן פּשע, אוּן דו טפל נאָך צו מייַן עון. 18 יאָ אמנם, הַר נופל נבל זיך, אוּן צוּר ווערט עתק פוּן זייַן מקוֹם; 19 מַיִם שחק אבנים, אירע ספיח שטף דעם עָפָר פוּן אֶרֶץ; אַזוי דו אבד די תקוה פוּן אנוש. 20 דו תקף אים לנצח, אוּן ער הלך, דו שנה זייַן פנים, אוּן שלח אים אַוועק. 21 זייַנע בָּנִים האָבּן כבוד, אוּן ער ידע נישט, אוּן זיי צער, אוּן ער מערקט זיי נישט. 22 אָבּער זייַן בּשׂר אבל אויף אים.