מלכב4

1 און איינע אַן אִשָּה פוּן די נשִים פוּן די בּני הַנְּבִיאִים האָט צעק צו אֱלִישָע, אַזוי צו אמר: דייַן עֶבֶד, מייַן אִיש, איז מות ; און דו ידע אַז דייַן עֶבֶד איז געווען יָרֵא ה'; און דער בַעַל-חוב [נֹשֶה] איז בוא צו לקח צו זיך מייַנע 2 ילדים פאַר עבדים. 2 האָט אֱלִישָע צו איר אמר: וואָס זאָל איך דיר עשׂה? נגד מיר וואָס האסטו אין בּית? האָט זי אמר: דייַן שפחה האָט גאָרנישט אין בּית, נאָר בּלויז אַן אָסוּךְ שֶמֶן. 3 האָט ער אמר: הלך! בארג [שאל]! דיר כלים פוּן דערויסן, פוּן אַלע דייַנע שְכֵנוֹת [שָכֵן], כֵּלִים רֵקִים; זאָלסט נישט המעיט [מעט]. 4 און זאָלסט בוא און סגר די דֶּלֶת הינטער דיר און הינטער דייַנע בָּנִים, און זאָלסט יצק אין אַלע די הכלים הָאֵלֶּה; און די פולע זאָלסטו נסע. 5 איז זי הלך פוּן אים, און זי האָט סגר די דֶּלֶת הינטער זיך און הינטער אירע בָּנִים: זיי האָבּן איר נגש, און זי האָט יצק. 6 און עס איז געווען, ווי די כלים זייַנען געוואָרן מלא, אַזוי האָט זי אמר צו איר בּן: נגש מיר נאָך א כּלי. האָט ער צו איר אמר: נישטא מער קיין כלי. און דאָס שֶמֶן האָט זיך עמד. 7 איז זי בוא און האָט נגד צו דעם אִיש האלוקים, און ער האָט אמר: הלך! מכר! דאָס שֶמֶן, און שלם דייַן חוב [נְשִי], און דו מיט דייַנע בָּנִים וועסט חיה אויף דעם יתר. 8 און עס איז געווען היוֹם, איז אֱלִישָע עבר קיין שונֵם, און דאָרטן איז געווען אַן אִשָּה גדולה, האָט זי אים חזק צו אכל לֶחֶם. און עס איז געווען, אַז ווען נאָר ער איז עבר, פלעגט ער סור אַהין צו אכל לֶחֶם. 9 האָט זי אמר צו איר אִיש: הִנֵּה, נָא, איך ידע אַז דאָס איז אַן אִיש אלוקים קָדוֹש וואָס עבר בּייַ אונדז תמיד. 10 לאָמיר עשׂה, נָא, אַן עֲלִיָּה קִיר קְטַנָּה, און לאָמיר דאָרטן שום פאַר אים א מִטָּה, און א שולחָן און א כִּסֵּא, און א מְנוֹרה, און עס וועט זיין, ווי ער בוא צו אונדז, אַזוי וועט ער סור אַהין. 11 און עס איז געווען היוֹם, איז ער אַהין בוא און ער האָט סור אין דער אויבערשטוב , און האָט זיך דאָרטן שכב. 12 און ער האָט אמר צו זיין נער גֵיחֲזִי: קרא די דאָזיקע שונַמית. האָט ער זי קרא, און זי האָט זיך עמד פאַר אים. 13 האָט ער צו אים אמר: אמר! נָא צו איר: הִנֵּה, דו האָסט חרד פוּן אונדזערט וועגן די דאָזיקע כּל החרדה; וואָס איז דאָ צו עשׂה פאַר דיר? איז דאָ צו דבר פאַר דיר צום מלך אָדער צום שַׂר הַצָבָא? האָט זי אמר: צווישן מייַן עַם ישב איך. 14 האָט ער אמר: וואָס איז פאָרט דאָ צו עשׂה פאַר איר? האָט גֵיחֲזִי אמר: אמנם זי האָט נישט קיין בּן, און איר אִיש איז זקן. 15 האָט ער אמר: קרא! זי, און ער האָט זי קרא, און זי האָט זיך עמד אין פֶּתַח. 16 האָט ער אמר: אין דער מוֹעֵד הזה, אַזוי ווי כָּעֵת חַיָּה , וועסטו חבק א בּן. האָט זי אמר: אַל, אֲדֹנִי אִיש אלוקים! זאָלסט נישט כזב דייַן שפחה. 17 און די אִשָּה איז הרה געוואָרן, און זי האָט ילד בּן אין מוֹעֵד הזה כָּעֵת חַיָּה, אַזוי ווי אֱלִישָע האָט צו איר דבר. 18 און דאָס יֶלֶד איז גדל; און עס איז געווען היוֹם, איז ער יצא צו אָבִיו בּייַ די קֹצרים. 19 און ער האָט אמר צו אָבִיו: מייַן קאָפּ, מייַן קאָפּ! האָט ער אמר צום נער: נשׂא אים צו אִמּוֹ. 20 האָט ער אים נשׂא און אים געבראַכט צו אִמּוֹ. און ער איז ישב אויף אירע בֶּרֶךְ בּיז צהרים, און איז מות. איז זי עלה, און האָט אים שכב אויפן מִטָּה פוּן דעם אִיש האלוקים, און זי האָט אים סגר, און איז יצא. 22 און זי האָט קרא צו איר אִיש און האָט אמר: שלח! צו מיר, נָא, איינעם פוּן די נְעָרִים מיט איינער פוּן די אָתוֹן, און איך וועל רוץ צום אִיש האלוקים, און וועל זיך שוב. 23 האָט ער צו איר אמר: מַדּוּעַ גייסטו צו אים הַיּוֹם, נישט ראש-חודש און נישט שבת? האָט זי אמר: עס איז שלוֹם. 24 און זי האָט חבש די אתוֹן, און האָט אמר צו איר נער: נהג! און הלך! זאָלסט מיך נישט עצר צו רכב, סייַדן איך האָבּ דיר אמר. 25 און זי איז הלך און בוא צום אִיש האלוקים אויפן הַר כַּרְמֶל. און עס איז געווען, ווי דער אִיש האלוקים האָט זי ראה מִנֶּגֶד, אַזוי האָט ער אמר צו זיין נער גֵיחֲזִין: הִנֵּה! איז יענע שונַמית. 26 אַצונד רוץ נָא איר אַנטקעגן, און אמר צו איר: איז שלוֹם צו דיר? איז שלוֹם צו דייַן אִיש? איז שלוֹם צום יֶלֶד? האָט זי אמר: שלוֹם. 27 און זי איז בוא צום אִיש האלוקים אויפן הַר, און זי האָט זיך חזק אָן זייַנע רגלים ; האָט גֵיחֲזִי נגש זי צו הדף, אָבער דער אִיש האלוקים האָט אמר: הרפה צו איר! וואָרעם איר נפש איז מרר, און ה' האָט העלים [עלם] פוּן מיר, און האָט מיר נישט נגד. 28 האָט זי אמר: האָבּ איך דען שאל א בּן בּייַ אֲדֹנִי [אֱלִישָע]? האָבּ איך נישט אמר: זאָלסט מיך נישט השלה [שלה]? 29 האָט ער אמר צו גֵיחֲזִין: חגר אָן דייַנע מתנים, און לקח מייַן משענת אין דייַן יָד, און הלך! אַז דו וועסט מצא עמיצן, זאָלסטו אים נישט ברך, און אַז עמעצער וועט דיך ברך, זאָלסטו אים נישט ענה; און זאָלסט שום מייַן משענת אויפן פנים פוּן נער. 30 האָט אמר די אֵם פוּן נער: אַזוי ווי חי ה', און אַזוי ווי חי דייַן נפש , אויב איך וועל דיך עזב! איז ער קום און איז הלך נאָך איר. 31 און גֵיחֲזִי איז עבר זיי פארויס, און האָט שום דעם משענת אויפן פנים פוּן נער, אָבער קיין קוֹל און קיין קשב. האָט ער זיך שוב אים אַנטקעגן, און האָט אים נגד, אַזוי צו אמר: דער נער האָט זיך נישט קיץ . 32 און אֱלִישָע איז בוא אין בּית, און הִנֵּה דער נער איז מות , שכב אויף זיין מִטָּה. 33 איז ער בוא און האָט סגר די דֶּלֶת הינטער זיי צווייען, און ער האָט פלל געווען צו ה'. 34 און ער איז עלה און האָט זיך שכב איבערן יֶלֶד, און האָט שום זיין פֶּה אויף זיין פֶּה, און זייַנע אויגן אויף זייַנע אויגן, און זייַנע כף אויף זייַנע כף, און ער האָט זיך גהר אויף אים, בּיז דער בָּשָׂר פוּן יֶלֶד איז געוואָרן חמם. 35 און ער האָט זיך שוב, און איז הלך אין בּית 1 מאל אַהין און 1 מאל אַהער; און ער איז עלה און האָט זיך גהר אויף אים; און דער נער האָט זרר בּיז 7 מאל, און דער נער האָט פקח זייַנע אויגן. 38 האָט ער קרא גֵיחֲזִין, און האָט אמר: קרא די דאָזיקע שונַמית. האָט ער זי קרא, און זי איז בוא צו אים; האָט ער אמר: נשׂא דייַן בּן. 37 איז זי בוא, און איז נפל צו זייַנע רגלים , און האָט זיך שחה צו ארצה. און זי האָט נשׂא איר בּן, און איז יצא . 38 און אֱלִישָע האָט זיך שוב קיין גִלגָל; און א רָעָב איז געווען אין אֶרֶץ; און די בּני הַנְּבִיאִים זייַנען ישב פאַר אים; האָט ער אמר צו זיין נער: שפט דעם סִיר הגדולה, און בשל א נָזִיד פאַר די בּני הַנְּבִיאִים. 39 איז איינער יצא אין שָׂדֶה צו לקט אוֹרָה, און ער האָט מצא א גֶּפֶן שָׂדֶה און האָט לקט דערפון פּקֻּעֹת שָׂדֶה אַ פול בֶּגֶד זייַנס. און ער איז בוא און האָט עס פלח אין סִיר נָזִיד; ווייַל זיי האָבּן עס נישט ידע. 40 האָט מען יצק די אנשים צום אכל; און עס איז געווען, ווי זיי האָבּן אכל פוּן דעם נָזִיד, אַזוי האָבּן זיי צעק און אמר: מָוֶת איז אין סִיר, אִיש האלוקים. און זיי האָבּן נישט יכל צו אכל. 41 האָט ער אמר: טאָ לקח קֶמַח. און ער האָט שלך אין סִיר, און האָט אמר: יצק פאַר די עַם, און זאָלן זיי אכל. און קיין שום רָע איז אין סִיר נישט געווען. 42 און אַן אִיש איז בוא פוּן בַעַל-שָלִשָה, און האָט געבראַכט דעם אִיש האלוקים לֶחֶם בִּכּוּרִים, 20 לחם שׂעֹרים, און כַּרְמֶל אין זיין צִקְּלֹן. האָט ער אמר: נתן! די עַם און זאָלן זיי אכל. 43 האָט זיין משרת אמר: ווי קען איך דאָס נתן פאַר 100 אִיש? האָט ער אמר: נתן! די עַם, און זאָלן זיי אכל. וואָרעם אַזוי האָט ה' אמר: זיי וועלן אכל און נאָך הוֹתֵר [יתר]. 44 און ער האָט נתן פאַר זיי, און זיי האָבּן אכל און נאָך יתר, אַזוי ווי דאָס דבר-ה' .